Duman Karası

~3.Bölüm~

Bölüm şarkısı: Sancak  " Dili yok ki gönlümün..."

Özlemekmiş oysa sevmek...

Ahmet kaya🌹

...

"Ne demek istiyorsun?" Diye sordum çatallaşmış sesimle. Vücudumu ele geçiren soğukluk iliklerime kadar titrememe sebep oluyordu.

Önümden ilerleyip aracının önünde durdu ve yolcu koltuğunun kapısını açarak oturmamı bekledi.

Adımlarımı önünde durdurunca "Tanımadığım birinin arabasına binmeyeceğim!" Diye konuştum.

"Daha bir saat önce bindin." Dedi sesini düz tutmaya çalışırken.

"O zaman Nazlı vardı."

Alnına yapışan saçlarını eliyle karıştırıp arka cebinden cüzdanını çıkardı. Seri bir şekilde  açarak bana doğru çevirdi.

Karanlıktan dolayı cüzdanda bulunan şeyi görmekte güçlük çekerken biraz daha eğilip daha net bakmaya çalıştım.

Başkomiser Cihat Karaşah.

Kaşlarım şaşkınlıkla havalanırken bakışlarımı elinde ki cüzdandan çekerek gözlerine baktım. Eğildiğim için biraz yakın duruyorduk ve bu beni nedensizce rahatsız etmişti.

Kendimi geri çekerken " Sen? Sen polis misin?" Diye sordum hala üzerimde ki şaşkınlıkla.

"Başkomiser." Diyerek düzeltti beni eliyle hala yolcu koltuğunu gösterirken.
"Güvenli." Diyede devam etti cümlelerine.

Bakışlarım açtığı kapı ve Cihatın bakışları arasında mekik dokurken şiddetlenen yağmura daha fazla dayanamayarak kendimi yolcu koltuğuna bıraktım.

Cihat arabanın kapısını kapatıp şoför koltuğuna geçerken ısıtıcıyı açmayı da ihmal etmemişti.

"Lütfen beni bir an önce evime bırak. Bu durumdan tedirgin oluyorum."

"Seni yemem." Dedi tekrar aynı soğukluk ile.

Ellerim direk saçlarımı bulurken Cihat arabayı çalıştırıp yola koyuldu.

"Beni daha önce nerede gördün?" Diye sordum merakla.

Bakışlarını bana çevirip bir kaç saniye yüzüme bakıp tekrar yola çevirdi.

"Nazlının yanında görmüştüm bir kaç defa."

Cevabından pek tatmin olmasamda üzerinde durmadım. Asıl soruyu sormam gerekiyordu.

"Nazlı polis olduğunu bilmiyor değil mi? Hem mafya gibi peşinde korumalarınla geziyorsun."

Sağ eli torpidoya giderken yavaş bir şekilde açarak siyah bir silah çıkararak beline yerleştirdi.
Hayatımda ilk defa silah görmenin verdiği şokla kendimi biraz cama doğru kaydırmıştım.

"Korkma." Dedi geriye yaslanırken.
"Evet nazlı bilmiyor. Uzun zamandır gizli bir görevdeyim. Peşimdekiler de korumalarım değil organize şubeden bir ekip."

Söylediklerinin gerçek olduğuna inanıyordum elbette. Polis kimliği zaten herşeyin kanıtıydı.

Bu olayın herhangi bir parçası olmaksızın çantam da ki telefonu çıkartıp Nazlıya iyi olmadığımı ve eve geçtiğimi belirten bir mesaj yazarak yolladım.

"Pek fazla takılı kalma o adamda."

Kurduğu cümle ile başımı ona çevirip "Anlamadım?" Diye sorarcasına baktım.