Arts of Heart (Compilation of OSS)

ART 100

MY LOVER IS A VAMPIRE

"Bakit ka umiiyak?" I immediately wiped my tears.

I saw a silhouette of a man. Mabilis kong pinasadahan ng tingin mula ulo hanggang paa. Nakakagulat lang na ang katulad niyang lalaki ay napakaputi ng balat. Sa isip-isip ko ay parang bangkay na ang kaniyang hitsura kun'di lamang dahil sa kaniyang kakisigan.

Instead of answering him, I throw him another question.

"Sino ka?"

My heart pounds so fast when he smiled at me. My gaze went to his red lips but I looked away immediately, afraid that he might see my reaction.

I was shocked when he sat beside me. I started to panic because there something in him making me feel this way. I just don't know what it is. I hope he couldn't hear my heartbeat.

"Hindi magandang manatili ang isang binibini na nag-iisa sa ganitong kadilim na lugar. At isa pa ay gabi na, dapat ay nananatili kana sa loob na iyong silid dahil maraming masasamang nilalang sa iyong paligid. By the way, I'm Kiro," saad niya na nagpagaan sa aking paramdaman. Mabuti pa ang lalaking ito concern sa kaligtasan ko, malayong-malayo sa mga sarili kong kadugo. In just a span of time, I felt important.

"Bakit masama ka ba?"

Napatawa naman siya sa naging sagot ko. Damn, even his laughter is a music to my ears. Kakaiba talaga ang epekto niya sa akin.

"Don't worry, I don't have any bad intention. Matagal na kitang nakikita at sinusubaybayan dito. Akala ko sa malayo ka lang maganda pero mas maganda ka pala sa malapitan."

That was our first meeting hanggang sa nasundan pa iyon ng marami pang beses. Araw-araw akong pumupunta roon ng gabi at umuuwi ng umaga.

I also knew what kind of creature he was. Kaya pala napakaputi at mukhang hindi natural ang kaniyang balat ay dahil hindi ko siya kagaya--hindi siya isang tao. He is a vampire. At first, I can't believe on what he's saying but when he let me see his fangs and how his eyes turned into red, I slowly accept it.

We became lovers as time goes by, I only felt valued and comfortable when I'm with him. He never fails to show me how much he loves me that my family and other people failed to do.

"Saan ka nanggaling?" I froze when I heard my sister's cold voice. I slowly turned my face on her. Madaling araw na akong nakauwi dahil kasama ko si Kiro. He's not allowed to go outside in the morning or else he might burn or worst may die.

"Nagpahangin lang, ate," nakayuko kong sagot.

My knees start trembling as she walks towards me. Her palm landed on my right cheek. It hurts but I'm already used to it. Hindi na bago sa akin ang mga pananakit ng pamilya ko.

"Anong tingin mo sa akin, tanga? Akala mo ba hindi ko napapansin na umaga kana nauwi, ha? Paano kung ikaw naman ang isunod noong mamamatay tao o kung ano mang hayop na pumapatay dito sa lugar natin, edi sagutin ka pa namin!" bulyaw niya habang dinuduro ng daliri ang aking sintido.

"Sabagay hindi ka naman maganda kaya hindi ka pagdidiskitahan noon. Baka siya pa ang matakot sa 'yo," dagdag niya pa habang bahagyang natatawa.

My tears fell from my eyes. Mas masakit pa rin talaga kapag sa sarili mong pamilya nanggaling 'yong salita. Akala ko manhid na ako sa sakit ng sinasabi nila at ng ibang tao, pero hindi pa pala. 

If only my father was still alive. He wouldn't let them hurt me like this or even touch me like that. Siya lang ang kakampi ko sa bahay dahil isa lamang akong anak sa labas. They often bully me because of my face. Wala akong laban sa kanila dahil totoo ang lahat ng sinasabi nila.