Missing Chances

Kabanata 18

Kabanata 18

WHAT am I gonna do?

"B-baby, what are we gonna do?" I whispered, caressing my stomach with my cheek still wet with tears.

It feels so sudden, it's unbelievable. I've been asking myself why this has to happen while I'm in this state. Bakit kung kailan ganito ako at saka ka mapupunta sa akin?

Pocholo barked, nang ibaba ko ang tingin sa ibaba ng sofa ay kaagad niyang iniangat ang katawan sa hita ko.

"H-hey, Cho-choo...magkakaroon ka na ng younger sibling," I muttered softly and lifted my hand so I could carry him.

He was too quick to comfort me, gumaan ang pakiramdam ko nang ipinaraan niya ang ulo sa tiyan ko at inangat ang katawan para isiksik ang ulo sa balikat ko.

I sighed loudly and hugged my dog, ipinikit ko ang mata at isinandal ang katawan sa sofa bago marahang hawakan ang impis na tiyan.

"D-don't worry, baby. Kaya natin 'to, hmm?" I whispered in the air, my voice breaking. "K-kapit lang, anak. Hindi kita papabayaan."

It was a tough day for me, pahinga man ay stress pa rin ako at umiiyak sa kwarto. I don't know what to do. Disappointed na nga sa akin ang pamilya ko, dadagdagan ko na naman sila ng pasakit.

When can I be a good daughter? Puro pasakit na lang ba talaga ang maibibigay ko sa pamilya ko?

I was thankful since I have Pocholo with me in times like this, siya ang nagsilbi kong sandalan. Alam kong hindi niya naman ako nakakausap but just his simple cuddles ay napapanatag na ako.

My cousins called that day too, sina Scira at Zire pero hindi ko sinagot. I just texted them, telling them na flight ako dahil hindi ko rin talaga alam kung paano ko sila kakausapin.

The next days, I might still feel gloomy and tired but I have to work. Nag-iipon pa ako ng lakas ng loob para makausap sina Papa tungkol sa sitwasyon ko.

Wala naman na akong nagawa dahil nandito na ang anak ko, whether I like it or not, my baby is living in me now and I have to take care of him or her. I did it with Chance because of love and I would never abandon my child just because the father is an asshole.

Ginusto ko ang ginawa ko kaya kailangan kong maging responsible. Hindi lang bilang tao pero dahil magiging ina na rin ako.

Hawak-hawak ko ang hand bag ko habang papunta sa opisina kung saan ang meeting area ng mga cabin crew para sa flight ngayon ay nakita ko si Delilah.

The rage fueled inside of me again. Ang galit ko'y sasabog na at nasa punto na na gusto ko siyang sugurin pero iniisip ko ang anak at hindi ko ginawa.

Her brow was raised, her mouth lifted for a smirk as she walked. Magkakasalubong kaming dalawa pero malamig ko lang siyang tinignan.

I raised my chin up, unbothered of her ugly face. Diniretso ko ang tingin ko at akmang lalagpasan na siya nang bigla siyang tumili.

Nagulat at nangunot ang noo ko nang bigla siyang mitumba at napaupo sa lapag sa harapan ko. I just stared at her, confused, lalo na nang makita kong nangilid na ang luha niya.

"I-inaano ba kita?!" she suddenly exclaimed, shocking me.

"What?" I asked, confused.

"H-how dare you push me?! D-dadaan lang ako!" She suddenly sobbed.

Gago, baliw?

Napakurap-kurap ako, narinig ko ang komosyon dahil doon kaya nilingon ko ang paligid at nakitang may iilang tumigil para pagmasdan kami.