Hyung | vmin

|17| Aileyle tanışmak?

Ben geldim🤗

×

Dış kapıyı açarak beklemeye başladığımda, Taehyung'un merdivenlerden çıktığını gördüm. Kapıya doğru yaslanarak ona doğru gülümsediğimde, ayakkabılarını çıkarmış ve bana doğru yaklaşmıştı.
"Hoşgeldin~"

"Hoşbuldum.." yanıma geldiğinde, çıkardığı ayakkabıları göstermişti. "Nereye koyuyorum bunları?"

Kıkırdayarak tek elimle yanağını okşamış, ardından ise omzundan hafifçe kenara çekmiştim onu.
"Sen geç, ben alırım onları."

Kafasıyla onaylayarak beklediğinde, ayakkabılarını dolaba kaldırmış ve kapıyı örterek ona doğru dönmüştüm.
Gözlerimle ön tarafı gösterdiğimde, beni reddetmiş ve kolumdan tutarak önüne almıştı.
Gözlerimi devirerek önden yürümeye başladığımda, arkamdan yavaşça geliyordu. Çekiniyordu sanırım. E doğal, sonuçta ailemi ilk defa görüyor.
Ben olsam sanırım beynimi çıkarıp koyardım önlerine.

"Öhm.."
Oturma odasına adımımı atar atmaz hafifçe öksürdüğümde, dikkatleri beni bulmuştu.

Babam bir anda kapının dibinde bekleyen bedenlerimizi süzdükten sonra gülümsemiş ve eliyle koltuklardan birini göstermişti.
"Hoşgeldin oğlum, geçip otursanıza şöyle. Ayakta durmayın."

Genişçe gülümseyip babamı onaylamış ve Taehyung'un kolundan tutarak yanımda yürütmüştüm.
Birlikte oturduğumuzda, Taehyung ellerini önünde birleştirmiş ve kafasını hafifçe eğerek selam vermişti.

"Hoşbuldum efendim. Kendimi tanıtayım, ben Taehyung. Kim Jungkook'un abisi olurum. Siz de Park Jihyun olmalısınız."

(Jimin'in babasının adını unuttum, ben de kardeşininkini yaptım eheh)

Babam genişçe gülümsedikten sonra kafasını sallamış ve elini tekli koltuğun kenarlığına yaslamıştı.
"Jimin üniversite okuduğunu söylemişti. Hangi bölüm okuyorsun?"

Hah, eniştem ve halam bir anda gözünden kaybolmuştu babamın.

"Yabancı Dil Edebiyatı."
Taehyung hızla cevap verdiğinde, babama dönmüştüm. Yüzündeki gülümsemeyle, kafasını sallıyordu.

"Ailen için ne büyük gurursundur sen şimdi öyle değil mi? Şu benim oğlan da acaba öyle güzel bölümlerde okuyup babasının gögsünü kabartacak mı bilmem ki.."
Babam uzaklara doğru dalıyormuş gibi yaptığında gülmüş ve onu durdurmuştum.

"Bana güvenmiyor musun baba? Alınıyorum."
Tek kaşımı kaldırarak kollarımı göğsümde birleştirdiğimde, omuz silkmişti.

"Güvenim her zaman var sana oğlum, bir şüphen olmasın."

Evet bunu biliyordum, her zaman olmasa da babam da bana kendini açmıyor değildi. Arkamda olduğunu bilmek güzel bir histi ne yalan söyleyeyim. Sadece bazı konularda anlaşamadığımız zamanlar oluyordu ve bu.. bilirsiniz can sıkıcı bir durum.

"Bence Jimin çok zeki birisi."

Taehyung bir anda konuştuğunda, anlamayan ifadelerimle ona doğru çevirmiştim başımı.
"Nasıl yani?"

"Şöyle yani.." bana kısık gözleriyle baktıktan sonra babama dönmüş ve dudaklarını bir tur yalayarak omuz silkmişti. "Bazen renklerin içinde olduğumuz zamanlar olur, gün içinde kötü hissettiğimizde siyah renkli kıyafetler hoş gelir gözümüze mağaza camlarından. Ama neşeli olduğumuzda ise yaz renkleri gibi cıvıl cıvıl renkli kıyafetlerle dolu olsun isteriz gardırobumuz. Jimin, böyle düşünenlerden değil mesela. İçinde ne zaman kırılan bir çocuk olsa, onu renkleriyle değil de kendi içinde kurduğu cümleleriyle iyileştiriyor. Bunu herkes yapamaz, şahsen ben yapamam. Kendi kendimin psikoloğu olamam, kendi kendimi iyileştirmede güçlük çekerim. Ama o, bu hayatta tek başına olursa bile önce içindeki ruhunu daha sonra ise kendini kaldırabilecek bir güce sahip. Zihnini doğru kullanabiliyor. Ben onu bu kadar kısa bir süre içinde bu bilgilerine sahip olduysam, onun içindeki mağaralarda zümrütler henüz görülmedi bile demektir. Demek istediğim, o bence çoğu insandan farklı ve güçlü bir zihne sahip."