Isla Dieslarróus

Dos

The waves are roaring intimidatingly half meters away from me. As I imagine I was dipping my feet in the water made me refresh my mind from everything that's haunting, tho I can no longer can. 

The cold breeze lingers in me, I think my cardigan can't manage the coldness at all. The abandoned mansion in the back of me is such beautiful, maybe owned by such rich asians. Dito ako laging nakatambay, probably they owned this private beach also, well wala naman akong nakikitang may-ari dito so walang makakaalam.

 It's still early, and I know some of the people here in Isla are still sleeping... not until I heard someone make a whistle. I don't have the guts to look who's in my back. Whoever that is, such a maniac.

"I guess we meet again." the familiar voice said. "Watching the sunrise, hmm?" tanong niya.

"Anong ginagawa mo dito?" kalmado kong tanong sa kanya nang hindi siya nililingon.

"I live here so pwede akong pumunta rito." sabi niya.

"You lived in that abandoned house?" tanong ko.

"Maybe?" he chuckled.

"Okay, then pasensya for crossing the line-- I mean sorry for trespassing." sabi ko at nilingon ko siya. 

He is somehow attractive. He has light brown hair, and a very similar figures to Lucas Bravo. He's fine. 

"I don't care. You can cross the line anytime you want." sabi niya at nilampasan ako. Nilagay niya sa kanyang harap ang isang gamit para sa pagpipinta. What is he doing? 

"Magpipinta ka?" tanong ko pero hindi niya ako sinagot. Masungit. 

"Well, I guess isa---" hindi ko na natapos ang sabihin ko dahil bigla niya akong pinutol.

"I'm still a student, an architect to become." sabi niya, pero hindi ata siya masaya nang sabihin niya iyon, or nagiilusyon lang ata ako kaya I never mind it. 

He wasn't paying attention to the things he brought. Nakaupo lang siya sa buhangin at para bang walang ibang tao. Is he crazy? 

Well, I found him very attractive for wearing white polo and a faded blue deneem shorts. 

"How's your leg?" he asked, and I think it doesn't make sense but it do make sense, ugh I don't know what I am thinking.

"I guess I am still hoping for me being able to recover." sagot ko sa kanya. Tiningnan naman niya ako at saka lumapit ng kaunti saakin.

"What happened?" tanong niya nang agad akong napangiti ng mapait. I sniffed, and look at the sea. It's almost 6 I guess. Biglang sumakit yung puso ko, and I looked away.

"I gotta go." sabi ko at dahan dahang tumayo at kinuha ang crutches ko.

"Wait, I'm sorry for asking." he said while looking into my eyes. It makes me feel so awkward.

"No, it's not even a big deal. We're a complete stranger."  - ako.

Dahan-dahan naman akong naglakad gamit ang crutches ko. Mahirap, pero kakayanin. 

So he's a Caballero, well.. sabagay every Caballero has the looks for that's what Fael said. They are rich for sure, and came from luxurious universities. Fael said that they are quiet popular in Isla, well I am still new here so things in here are slowly getting me. 

"Goodmorning Ms. Marseilles." bati saakin ng isang nurse habang naglalakad ako sa hallway ng hospital kaya at tinangohan ko lang ito.

Agad naman akong pumasok sa room ni Doc. Agonsillo at bumati sa kanya at naupo.

"So what do we have here?" sabi nya habang chenecheck ang tuhod ko at pinipisil ito ng mahina. May isinulat sulat naman siya sa kanyang makapal ng libro at para bang may tinitingnan na records.

"Sumasakit parin ba?" 

"Oo, pero hindi na katulad nung dati." sabi ko sa kanya at tumango naman siya.

"Uhm doc, pwede na ba akong maglakad ulit ng normal?" tanong ko sa kanya at tiningnan naman niya ako ng nakangiti.

"Oo naman iha, maging maingat ka lang sa paggalaw mo. Hindi naman gaanong critical ang iyong sakit sa tuhod, pero dapat kang mag-ingat."  

"Eh, paano po kapag sumakit ulit? At mas grabi pa yung sakit kumpara nung una?" nakatungo kong tanong.

"If that happens, we need to do an operation as soon as it needs to be done. For now, you must just take a good care, and be cautious okay?" magaan niyang sabi sa akin kaya napangiti narin ako ng konti.

Sobrang lakas ng ulan, at tila ba hindi ito titigil. Nasa kwarto ako at nakatitig lang sa mga alon' sobrang lakas at sobrang laki dito sa lugar ng Las Maravilles. Masakit ang aking katawan dahil may lagnat ako. Kinuha ko naman ang tubig sa may lamesa ko sa gilid at ininom. Bigla ko nalang narinig ang isang malaking pag sarado ng aking pintuan.

"Ano?! Hihiga ka lang ba dyan?! Tumayo ka at maglinis sa baba! Wala kang ambag dito sa bahay! Ano ba naman Sahara, ang tamad tamad mo! Wala ka talagang kwenta!" sigaw niya saakin at lumabas.

Napaiyak nalang ako at pinakalma ang sarili. Kaya ko pa naman. Bumuntong hininga ako at dahan-dahang bumangon sa aking kama at lumabas sa kwarto.

Naghuhugas ako ng pinggan ng may lumapit saakin. "Bilisan mo dyan!" singhal nito sa tenga ko. 

"Teka lang, may lagnat po kasi ako. Nahihilo po ako." malumanay kong sabi.

"Wala akong pake!" singhal ulit nito. Hindi ko mapigilan ang sarili ko at naiyak nalang. 

Tapos na ako sa lahat ng utos nila, at sa mga gawain. Pumunta naman ako sa itaas, at dumiretso sa attic ng bahay. 

Kapag nandito ako, malayo ako sa kanila. Kapag nandito ako, mas malapit ako sa mga ulap as mas kitang kita ko ang kabuohan ng dagat. Ang mga ulan ang hindi parin nagsisitigil sa pagpatak. Hindi ko mapigilang antokin, pero nang hindi pa ako nakapikit ay bigla akong napahawak sa ilong ko dahil para bang may likido itong tumulo, at dun ko lang nakita na may duho at tuloyan nakong nawalan ng malay.