Zawgyi
အေကြ႔အေကာက္မ်ားလွတဲ့ေလွကားႀကီးကို Aden က စတိုင္က်က် တလွမ္းစီတက္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွစိတ္မဝင္စားဖူးတဲ့ညီငယ္ရဲ႕အခန္းတံခါးကို ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့Adenက စိတ္လိုလက္ရေခါက္ေနရတာေပါ့။ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ လူ႐ွိေနတဲ့အခန္းလို႔မထင္ရေအာင္ကို ၿငိမ္ေနလြန္းတာမို႔စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ဝင္မိတယ္။ မနက္စာေရာ ေန႔လည္စာပါ မစားရေသးတဲ့ေကာင္ေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြကလည္းဘာမွစားခဲ့ရဟန္မတူပါဘူး။ ဒါကိုEthan က သိရက္နဲ႔တမင္ထားခဲ့ႏိုင္ေပမယ့္ သူကေတာ့ႏွလံုးသားႏူးညံ႔တယ္။ ေရေတာင္ေသာက္ရပါ့မလားမသိတဲ့ေကာင္ေလးကို Aden ပစ္မထားရက္ဘူး။
တံခါးကိုသံုးခ်က္ေခါက္လိုက္တာေတာင္အသံျပဳမလာဘူး။
"တခုခုလာစားေကာင္ေလး မင္းဘာမွမစားရေသးဘူး"
ေနာက္ထပ္သံုးႀကိမ္ေလာက္ေခါက္တာေတာင္ အသံၾကားမလာတာေၾကာင့္ အခန္းတံခါးကိုခပ္ဟဟတြန္းဖြင့္ၿပီးအထဲဝင္လိုက္တယ္။ ေတာ္ရံုေျခခ်ေလ့မ႐ွိတဲ့ညီငယ္ရဲ႕အခန္းဟာ စိမ္းသပ္သပ္နဲ႔။ အိပ္ယာေပၚမွာလွဲအိပ္ေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးဟာ မီးပူေပးခံထားရတဲ့ဖေယာင္းတိုင္ျဖဴေလးတစ္ေခ်ာင္းလို႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနတယ္။ ေပါင္ေပၚထိလန္ေနတဲ့႐ွပ္အက်ႌဟာ ethan ရဲ႕အက်ႌျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ေပါင္ကစလို႔လစ္လပ္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ Aden က ေ႐ွ႕ဆက္တိုးဖို႔မဝင့္မရဲ။ ဖြင့္ထားၿပီးသားတံခါးကိုပဲ အသံက်ယ္ေအာင္ေခါက္လိုက္တာေတာင္ႏိုးမလာခဲ့ဘူး။ စိုးရိမ္စိတ္ရဲ႕တြန္းအားေပးမႈနဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕အနားကိုေစြ႔ခနဲေရာက္သြားေနၿပီ။
ေသြးမ႐ွိတဲ့ျဖဴဖက္ဖက္မ်က္ႏွာရယ္၊ ျပာႏွမ္းခ်င္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြရယ္ေၾကာင့္ လက္ဖဝါးေတြကိုဆုပ္ကိုင္မိလိုက္တယ္။
"ေဟ့ေကာင္ေလး သတိထားဦး"
Aden ဘယ္လိုမွႏိႈးမရဘူး။ ေအးစက္ၿပီးတကိုယ္လံုးကို ေရခဲစိမ္ထားသလိုျဖစ္ေနတယ္။ အခုအခ်ိန္အိမ္ကိုဆရာဝန္ပင့္ရင္ joe ကိုယ္ေပၚကဒဏ္ရာေတြျမင္ၿပီး abuse လို႔ထင္မွာပဲ။ တကယ္လဲအဲ့လိုပဲျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ethan ဟာ သိပ္ကိုရက္စက္လြန္းရာက်ပါတယ္။ အိပ္ယာေပၚကျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေကာင္ေလးကို ေကာက္ေပြ႔လိုက္ၿပီး သူအခ်ိန္မွီေဆးရံုကိုပို႔ရေတာ့တယ္။
