Zawgyi
ေရခဲေရနဲ႔အပက္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ လြင့္ေနတဲ့joe ရဲ႕လိပ္ျပာက ခႏၶာနဲ႔ျပန္ကပ္လာတယ္။ ဒဏ္ရာေတြကိုေရေလာင္းခံရတဲ့အခါ သိပ္စပ္တာပဲ။ မ်က္ႏွာေပၚကေရေတြကိုသုတ္ဖယ္ဖို႔ လႈပ္႐ွားလိုက္မိေတာ့ လက္ထိပ္ခတ္ခံထားရတဲ့လက္ေတြကိုသတိထားမိလာတယ္။
"သတိရၿပီလား ေၾကာင္႐ိုင္းေလး"
လက္ေတြကိုေစာင့္႐ုန္းေပမယ့္ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြသာပြန္းလာတယ္။ joe ရဲ႕အားအင္ေတြကုန္ေနၿပီ။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းေမ့ေဆးအုပ္ၿပီးေခၚလဲ ပါလာႏိုင္တာပဲကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ားရစရာမ႐ွိေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ေခၚလာရတာလဲ။ လႈပ္လိုက္တိုင္းနာေနတဲ့ဒဏ္ရာေတြဟာ joe ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ပဲ။ ဘယ္ကိုပဲလက္ညႇိဳးထိုးထိုး ေနရာတိုင္းမွာညိဳမည္းစြဲေနၿပီ။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္ေပး"
ထြက္ႏိုင္သမ်ွအသံနဲ႔ကုန္းေအာ္လိုက္ေတာ့ joe ရဲ႕အသံက ဂိုေထာင္လိုလို၊ ကားပါကင္လိုလို ေမွာင္ပိန္းေနတဲ့ေနရာက်ယ္ႀကီးမွာ microphone နဲ႔ေအာ္လိုက္မိသလို ဟိန္းေနတယ္။ အဲ့လူက joe ကို ဘာမွမတုန္႔ျပန္ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းမွာခဲထားတဲ့စီးကရက္က အေငြ႔ေတြတေထာင္းေထာင္းထေနတယ္။
"မင္းငါ့ကိုအမိန္႔လာမေပးနဲ႔ေၾကာင္႐ိုင္းေလး လႊတ္ေပးဖို႔ေတြးမိေနရင္အစကတည္းကေခၚမလာဘူး"
ရင္ဝကိုေစာင့္ကန္တဲ့အခါ ရင္ဘတ္တင္မက ေက်ာဘက္ကပါေအာင့္ခနဲ သံကုတင္ႀကီးနဲ႔ေစာင့္မိတယ္။ joe ရဲ႕ေမး႐ိုးေတြကို သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔အတင္းညႇစ္ကိုင္ၿပီး အၾကာႀကီးအၾကည့္ခ်င္းဆံုတယ္။ ၿပီးေတာ့သူေျပာလာတာတစ္ခြန္းပဲ။ အျမဲအမွတ္ရေနေစတဲ့စကားမ်ိဳးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
"မင္းမ်က္လံုးေတြကသိပ္လွတယ္ joe"
သူ႔ရဲ႕လက္ေတြထဲကေန ႐ုန္းထြက္ခ်င္လို႔ ေခါင္းကိုလႈပ္ရမ္းေတာ့ လက္ေတြကပိုတင္းလာတယ္။ ပထမဦးဆံုးပဲလူေၾကာက္တတ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီလူသာအနားကထြက္သြားရင္ ေမွာင္ပိန္းေနတဲ့ဒီဂိုေထာင္လိုေနရာႀကီးထဲ သူတစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးက အေမွာင္ေၾကာက္တဲ့ joe ကို ပိုထိတ္လန္႔ေစပါတယ္။
