Stapje Voor Stapje 2

20

'He Livvie, kom hier.' Al die tijd stond ze in de hoek van de kamer toe te kijken. Ze loopt naar het bed toe en stort zich in de armen van haar vader. Een snik verlaat haar mond. 'He lieverd, het is níet jou schuld.'
'H-het is mijn zus. I-ik hoor er voor haar t-te zijn en-en het enige wat ik doe i-is haar wegpesten.'
'Shhhhh, niet zeggen schat. Dat is niet waar. Jij bent een perfecte zus voor haar.'
'Nou, zo ziet zij dat niet.'
'Jawel lieverd, ze houdt heel veel van jou. Net als ik. Ze zou niet zonder je kunnen.' Hij blijft wat lieve woordjes in haar oor fluisteren.

Als ze wat rustiger is, legt hij haar langs hem op bed.
'Slaap maar even, lieverd. Als je wakker wordt zullen ze hier wel weer staan. Beloofd.' Ze knikt vermoeid. Hij glimlacht en haalt zijn hand door haar haren. 'Ik hou van je Liv.'
'Ik ook van jou pap.' Hij glimlacht.
Waarom ben ik toch zo stom geweest? Ik had me meteen moeten laten behandelen. Dan lag ik hier nu niet en dan had ik meer kans dit te overleven.

'Zijn ze al terug?' Mompelt Liv tegen zijn schouder. Hij kijkt naar zijn dochter en drukt een kusje in haar kruin.
'Nee. Sorry schat.' Ze nestelt zich terug tegen haar vader aan.
'Wat nou als er iets is?'
'Dan hadden we het wel gehoord hoor. Geen nieuw is goed nieuws.'
'Zeker?'
'Ik heb toch altijd gelijk?' Liv schiet in de lach. 'Wat?' Vraagt hij geamuseerd.
'Ja, je hebt vaak gelijk. Maar niet altijd.' Lacht ze. Zijn glimlach sterft weg. 'Wat is er?' Vraagt ze bezorgd.
'Ik heb inderdaad niet altijd gelijk.' Fluistert hij met tranen in zijn ogen. 'Sorry Liv, het spijt me zo.' Een traan loopt langzaam over zijn wang naar beneden.
'Nee pap, het is niet jou schuld. Niemand is kwaad op je. We begrijpen het echt wel. Je hebt ons alleen een beetje laten schrikken. Dat is alles. Maar doe dit alsjeblieft nooit meer.' Hij glimlacht naar haar met waterige ogen.
'Je lijkt net je moeder nu.'
'Hoezo?' Liv krijgt ook een glimlach op haar gezicht.
'Hoe je tegen me praat. Hoe je me wilt oppeppen.'
'We zien je gewoon niet graag down, pap. Ik niet, mama niet, maar Lieke ook niet.' Hij glimlacht.
'Ik ben trots op mijn drie meisjes.' De deur gaat langzaam open en komt het hoofd van Sanne om de hoek kijken. 'En daar is mijn vierde meisje.' Glimlacht hij. 'Kom binnen schat!' Ze staat wat onwennig in de hoek van de kamer. 'Kom er maar bij liggen hoor.' Ze geeft Liv een knuffel en gaat op de rand van het bed zitten.
'Alles goed? Ik was geschrokken toen ik het hoorde.' Hij knikt en neemt haar hand vast.
'Alles goed met mij. Je bent nog niet van me af.'
'Oh nee hoor, zo bedoelde ik het niet.' Ze kijkt hem verontschuldigend aan.
'Weet ik toch lieverd.' Hij slaat zijn armen om haar heen en drukt een kus in haar haren. 'Kom liggen. Maken we het lekker gezellig en dan zet ik even een filmpje op. Ze hebben een dvd erin gestoken, mocht ik me vervelen.' Met aan beide kanten één van de meisjes nestelt hij zich terug in het kussen en zet de film aan.