Stapje Voor Stapje 2

29

Zodra de verpleegsters het bed van Wolfs de ontwaakkamer inrijdt neemt Eva zijn hand vast. 'De operatie is geslaagd, mevrouw Wolfs. Hij wordt over een paar uurtjes weer wakker normaal, maar het kan ook pas morgen ochtend zijn. Eva knikt en glimlacht vriendelijk. 'Bezoek van naaste familie mag. Ik heb begrepen dat jullie twee kinderen hebben, dus die mogen langskomen. U mag hier ook blijven tot hij wakker is.'
'Dank u wel.' Meteen nadat de dokter de kamer verlaten heeft ziet ze haar twee dochters binnenkomen. 'Hé schatjes, kom binnen.' Eva opent haar armen en de twee meisjes lopen naar haar toe.
'Hoe is het gegaan?'
'De dokter zegt dat alles goed gaat. De operatie is gelukt. Hij zou moeten wakker worden deze nacht of morgen ochtend, maar de dokter zei dat het ook al vroeger kan. Zijn lichaam verwerkt de narcose goed.'  Lieke kijkt naar haar vader die bleekjes in het ziekenhuisbed ligt.
'Hoe ging dat toen eigenlijk met oma?' Vraagt Liv zachtjes.
'Liv!' Roept Lieke geschrokken uit.
'Het is oké lieverd.' Stelt Eva haar oudste dochter gerust met een kleine glimlach.
'Oma en ik hadden al heel lang geen contact meer. Ik had haar niet meer gezien sinds ik drie was.'
'Moest je vader dan alleen voor je zorgen?' Liv kijkt bezorgd naar haar moeder. Eva knikt.
'Hadden ze ruzie?'
'Zoiets.' Eva's stem is breekbaar en dat hoort Lieke.
'Zo is het genoeg Liv.' Sist ze naar haar zusje.
'I-ik heb iets stoms gezegd hè?' Vraagt ze fluisterend.
'Nee schat. Het is oké.' Eva slaat haar armen stevig om Liv heen. 'Het is goed.' Fluistert ze meer tegen zichzelf dan tegen haar dochter. Als ze Lieke bezorgd naar haar ziet kijken glimlacht ze geruststellend.
'Lieke weet meer, hè?' Fluistert Liv in haar moeders oor.
'Lieverd, ik wil je niet uitsluiten, maar...'
'Maar je verteld het me liever niet?'
'Wel, maar je bent nog zo jong. Je zou dat allemaal niet moeten weten.'
'Maar ik wìl het weten. Ik wil je helpen mama.' Snikt het jonge meisje.
'Mijn papa, jou opa, was niet altijd even lief voor mij en je oom.'
'Deed hij jullie pijn?' Eva knikt lichtjes. 'Oh mama.' Het meisje slaat haar armen om Eva's nek. 'Hoezo weet Lieke dat?' Eva kijkt naar haar andere dochter die haar vaders hand vastheeft en zachtjes in zijn oor fluistert.
'Je zus heeft iets meegemaakt even geleden. Ik weet niet of jij daar iets van weet, maar mijn vader-' Verder komt ze niet, want haar dochter springt van haar schoot en rent de kamer uit. Lieke kijkt geschrokken naar haar moeder.
'Wat is er?'
'I-ik vertelde haar van jou...'
'Dat weet ze.' Zegt ze niet begrijpend. Haar zus wist wat er gebeurt was en ze kan zich niet voorstellen dat ze daarom zo overstuur de kamer was uitgelopen.
'Nee, ik zei dat mijn vader hetzelfde deed. Ik-i-ik wist niet dat...'
'Verdomme.' Lieke springt op en loopt de kamer ook uit. 'Soms weet ik echt niet wie hier volwassen is.' Mompelt ze terwijl ze de gangen doorrent om haar jongere zusje te zoeken.

'Liv!' Roept ze opgelucht als ze haar eindelijk ziet zitten op één van de stoeltjes op de gang.
'W-waarom deed hij dat?' Snikt ze. Lieke gaat naast haar zitten op een stoeltje en slaat een arm om haar schouders.
'Ik weet het niet Livvie.'
'Hoe heb je niks kunnen zeggen?'
'Dat was iets tussen jou en mama en trouwens denk ik dat ze niet wou dat je het nu al wist.'
'Dan had ze het niet moeten vertellen.' Snauwt ze.
'Liv, dit is veel moeilijker voor mama dan voor jou. Vergeet dat niet. Wij hebben een goede vader. Een vader die voor ons zorgt. Een vader die zielsveel van ons houdt. Mama had dat allemaal niet vroeger.'
'I-ik heb haar pijn gedaan hè?'
'Niet echt. Ze vindt het gewoon moeilijk, denk ik. Wij kunnen ons niet voorstellen hoe dat zou zijn, maar mama, ónze moeder, heeft het wel allemaal meegemaakt.'
'Het spijt me zo.'
'Je moet geen spijt hebben, zusje.' Ze trekt haar dichter tegen zich aan en slaat haar andere arm ook om haar heen. 'Wij gaan zo meteen gewoon terug die kamer in en we wachten tot papa wakker is.'
'Dat durf ik niet.' Schudt Liv haar hoofd.
'Echt wel. Jouw achternaam is toch Wolfs? Wij durven toch alles?' Beide meisjes grinniken.
'Oké dan.' Geeft ze toch toe.
'Kom op dan.' Lieke staat op en steekt haar hand uit die haar zusje aanneemt en samen lopen ze terug naar de kamer van hun vader.

Geen vrijdag, maar wel een klein deeltje :)