Stapje Voor Stapje 2

16

Eva loopt haar oudste dochters kamer binnen.
'Mama?' Zegt ze geschrokken.
'He schat, wat is er?' Ze haalt haar hand onder haar ogen, om de tranen weg te vegen.
'Wa-wat doe je hier?'
'Dit is mijn huis.' Glimlacht Eva.
'Moet je niet bij papa zijn?'
'Nee, ik moet bij jou zijn. Waarom huil je lieverd?'
'I-ik huil niet.'
'Dat doe je wel. Wat hou je achter je rug?' Betrapt kijkt ze naar haar schoot. Eva loopt om haar heen.
'Niet doen mam.' Snikt ze.
'Lieke!' Brengt Eva geschrokken uit als ze het breekmesje in haar handen ziet.
'So-sorry.' Snikt ze opnieuw.
'Oh schat, je moet geen sorry zeggen. Maar dit mag je nóóit meer doen. Nóóit meer. Hoor je me?' Lieke knikt braaf.
'Kom dan ontsmet ik die wonden.'
'Ik uhm, ik...'
'Wat is er?' Eva knielt voor haar neer.
'Ik ben laf. Zelfs dit durf ik niet. Zelfs dit niet!' De tranen stromen over haar wangen.
'Schatje toch, rustig maar. Dat is niet laf, maar verstandig.' Sust Eva.
'Ik, ik wou gewoon even geen pijn meer voelen.' Haar tranen hebben Eva's shirt nat gekleurd.
'Praat erover. Snijden is een oplossing op korte termijn. Dat lost niks op. Praten, schatje. Je moet praten. Met mij, met papa, met je zus, met Marion, met eender wie. Als je wilt gaan we naar een psycholoog. Het maakt me allemaal niet uit, maar praat. Als je met iets zit, kom naar me toe. Oké?'
'Geen spycholoog mam.'
'Psycholoog schat,' Beide schieten in de lach. 'Als je dat niet wil liefje, dan doen we dat toch gewoon niet, maar krop niet alles op. Ik meen het.'
'Beloofd.' Knikt ze lichtjes.
'Maar wat was er nou dat je je zo slecht voelt?'
'Ik ben uitgevlogen tegen Liv en, en ze, ze werd zo kwaad. Ik heb haar nog nooit zo gezien en weet je? Ze had gelijk.'
'Liefje, Liv heeft het ook moeilijk.'
'Ik weet het en ik was niet juist. Zij wel. Ik mis papa zo hard.'
'Maar hij is wakker.'
'Weet ik.' Fluistert ze.
'Maar?'
'Ik durf niet naar hem toe.'
'Waarom niet?' Ze haalt haar schouders op.
'Het is mijn schuld. Ik heb hem opgejaagd en toen gebeurde dit.'
'Ach, schat toch, het is niet jou schuld. Het is zijn eigen stomme schuld en dat beseft hij maar al te goed. Echt waar. Hij neemt jou niks kwalijk.'
'Zeker?'
'Heel zeker. Gaan we naar het ziekenhuis?' Ze kijkt haar moeder dankbaar aan en knikt. 'Ik zie je zo beneden. Neem nog maar even tijd voor jezelf als je wilt.' Eva staat op en loopt de kamer uit.'

Als de twee de kamer binnenstapten zien ze dat Liv en Wolfs in slaap zijn gevallen. Eva gaat op de stoel naast het bed zitten en trekt haar dochter bij zich op schoot. Ze pakt de hand van haar man vast en knijpt er zachtjes in. Met een schokkende beweging, schiet hij wakker.
'Liek.' Fluistert hij als hij zijn dochter ziet.
'Pap.' Zegt ze ongemakkelijk terug.
'Oh lieverd, wat ben ik blij je te zien.' Zegt hij terwijl hij een grote glimlach op zijn gezicht krijgt.
'Echt?'
'Ja tuurlijk, gekkie. Ik hou van je.'
'I-ik uhm, ik ook van jou.' Stottert ze.
'Lieverd, kijk me eens aan.' Hij tilt haar kin omhoog. 'Ik zou je zo graag willen vastnemen, maar je ziet dat dit bed niet groot genoeg is voor twee knappe meisjes.' Lieke grinnikt. Haar oude vader is weer terug. Eva staat op en probeert het andere bed tegen dat van haar man te rollen. 'Liefje, doe maar niet. Zo meteen krijg je nog iets aan je rug.' Eva kijkt hem verwonderd aan om het woord liefje. 'Wat nou? Jij bent toch ook mijn meisje. Jullie zijn mijn drie prachtige meisjes.' Eva kijkt hem glimlachend aan. Wolfs schenkt haar een knipoog. Eva probeert opnieuw het bed te verschuiven, terwijl er een verpleegster binnen komt.
'Mevrouw, de rem moet eraf.' Lacht de vrouw. Ze zet de rem af en schuift de bedden tegen elkaar.
'Dank u wel.'
'Je, alsjeblieft. Ik kwam eigenlijk om te kijken hoe het gaat met meneer.' Ze checkt wat op de apparaten en schrijft een paar dingen op. 'Zo te zien is alles in orde. Voelt u zich ook zo?'
'Met deze drie kan dat niet anders.' De vrouw lacht en knipoogt naar Eva. Ze loopt naar de ander kant van het bed.
'Ik ben de remmen vergeten terug op te zetten.' Ze zet de remmen op. 'U heeft geluk met hem.' Fluistert ze in het voorbij gaan. Eva knikt en glimlacht, waarna de verpleegster de kamer weer verlaat.

It's friday again🎉