Stapje Voor Stapje 2

27

'Meisjes, komen jullie even luisteren?' Eva roept haar dochters bij zich. Wolfs zit met gebogen hoofd aan tafel. Lieke gaat naast hem zitten en Liv naast hun moeder.
'We zijn daarstraks bij de dokter geweest.'
'Hoe is het gegaan?' Vraagt Liv meteen. Lieke zit net als haar vader met gebogen hoofd naar de tafel te staren.
'We weten nu wat hem te wachten staat.' Even kijk Wolfs op.
'Ons.' Fluistert hij.
'Ja, wat ons te wachten staat.' Zegt Eva.
'En?'
'Ze gaan hem opereren om de tumor weg te halen en dan krijgt hij nog enkele chemo's om zeker te zijn dat er geen uitzaaiingen zijn.'
'Die chemo, wordt hij daar...'
'Ja, papa zal ziek worden, maar dat maakt hem ook beter.' Er stroomt een traan over Livs wang. 'Hé lieverd. Het komt wel allemaal weer goed.'
'Dat weet je niet.' snikt ze. Lieke kijkt geschrokken op als ze de gebroken stem van haar zusje hoort, maar meteen richt ze haar blik weer op de tafel om haar waterige ogen te verbergen. Eva trekt haar jongste dochter bij zich op schoot.
'Maar ik weet wel dat papa een sterke man is en er alles aan gaat doen om zijn twee kleine meiden hier niet alleen achter te laten.' Fluistert ze in haar oor. Als ze een kleine snik hoort kijkt ze naar haar andere dochter die alle moeite van de wereld doet om niet te huilen. Ze schopt tegen de scheen van haar man die tegenover haar aan tafel zit. Hij kijkt geschrokken op en wrijft over zijn pijnlijke been. Eva knikt in de richting van Lieke. Hij kijkt opzij en de tranen schieten in zijn ogen. Hij ziet hoe hard ze haar best doet om haar tranen binnen te houden. Hij neemt haar arm vast en trekt haar tegen zich aan.
'Huil maar lieverd. Het is oké.'
'Nee, dat is niet zo.' Schudt het meisje stevig haar hoofd.
'Waarom niet dan?'
'Ik zit hier te huilen terwijl jíj ziek bent.'
'Daar mag je toch om huilen.' Zijn stem klinkt breekbaar.
'Niet huilen papa.' Jammert ze. Ze kan er niet goed tegen als mensen huilen. Zeker niet als het haar ouders of zusje betreft.
'Het is oké om te huilen Lieke.' Fluistert haar moeder.
'Maar ik wil niet dat jullie huilen.' Ze barst nu wel in tranen uit. Wolfs slaat zijn armen stevig om zijn dochter heen.
'Het is goed liefje. Laat het allemaal maar een gaan. Ik ben er voor je. Altijd als je eens wilt uithuilen, kom gewoon naar me toe.' Ze knikt tegen zijn borst en klampt zich stevig aan hem vast.
'Ik wil je niet kwijt pap. Ik hou van je.'
'Ik ook van jou schat. Van jullie alle drie.'
'Alle vijf.' Verbetert Eva hem, doelend op zijn oudste dochter en hun zoontje.
'Van jullie allemaal. Al mijn vrienden. Heel mijn familie.' Hij drukt een kus in Liekes haar en glimlacht naar zijn vrouw.

'Weet je, ik heb altijd spijt gehad dat ik Fleur nooit heb kunnen troosten.'
'Dat heb je wel. Vaak genoeg, Wolfs en dat weet je.'
'Ik bedoel als kind. Maar dat was niet wat ik wou zeggen. Het is gewoon zo rot.'
'Ik kan het in het vervolg wel alleen doen hoor.' Ze schuift een stukje van hem af.
'Nee Eef, dat bedoel ik ook niet. Ik bedoel dat ik ze liever niet troost. Dat er geen reden is om hen te troosten. Dat ze gewoon gelukkig zijn.' Hij trekt haar terug tegen zich aan. 'Ik troost hun graag. Liever ik dan dat iemand anders dat doet, maar ik wil gewoon dat daar geen reden toe is.'
'Dat kan niet en dat weet je.'
'Ik weet het.' Hij zucht. Ze probeert zich om te draaien. 'Hé, wat is er nou?'
'Nee niks...' Ze schudt haar hoofd, kijkt naar boven en knippert met haar ogen om de tranen tegen te houden.
'Oh shit.' Mompelt hij. 'Nee Eef, zo bedoel ik het echt niet. Ik, ik hou beter mijn mond in het vervolg.' Hij haalt een hand door zijn haar. 'Je moet gewoon tegen me zeggen als je je rot voelt. Weet je nog?' Ze knikt lichtjes. 'Ik meen het Eva. Ik zou willen dat er geen reden was om je te troosten, maar als er en reden is wil ik graag de persoon zijn die je steunt. Die je door alles heen trekt.' Ze drukt een kusje op zijn blote borst.
'Daar ga je binnenkort de energie niet meer voor hebben, dus dan zal ik het toch alleen moeten doen.'
'Ik ga dan misschien geen energie meer hebben om het huishouden te doen, maar jou eens vastnemen of je geruststellen zal zeker nog wel lukken.'
'Je moet rusten dan. Je hebt de dokter toch gehoord?'
'Eva, dat kan toch ook in bed. Ik zal heus wel rusten. Echt waar.'
'Je moet gewoon opletten.'
'Dat zal ik doen. Beloofd.'
'Ja?'
'Ja, Eva. Echt. Beloofd.' Hij trekt haar een stukje omhoog zodat haar gezicht recht voor het zijne ligt. 'Schatje, ik hou van je.' Hij drukt zijn lippen op de hare. 'Ga slapen. Morgen is er weer een dag en dan kunnen we verder praten als je wilt.' Ze knikt en kijkt hem dankbaar aan. 'Kom.' Hij trekt haar dichter tegen zich aan en ze legt haar hoofd tegen zijn borst. 'Slaaplekker.' Fluistert hij. Ze humt nog wat en sluit haar ogen.
'Slaaplekker.' Mompelt ze.