Jerome Valeska[Fanfiction]

0.1

Arkama bakamıyordum,her dönüşüm zaman kaybı gibi geliyordu.Gecenin karanlığına ve ıssız sokaklara rağmen korkusuzca ve yolumu bilir gibi gidiyordum,koşuyordum, aslında kaçıyordum.

Adamdan 1 ceket yüzünden nefes nefese kaçsamda adam yorulmuyordu,Kızından çaldığım ceket için dakikalardır beni kovalıyordu nede olsa o bir babaydı,ıyi bir babaydı benimkinin aksine.

Gotham'ın ıssız karanlık sokaklarında koşarken hâlâ ne yaptığımı düşünüyordum...Adam her ne kadar da"Durucak olursan ve ceketi verirsen polise gitmeyeceğim."Desede yalan olduğunu çok iyi biliyordum,bi kere beni çok net görmüştü.Kızıl,
belime kadar gelen uzun saçlarım ve koyu kahve gözlerim beni ele veriyordu ve... özelliklede beyaz sweatshirtümdeki kan.

O kadar yaklaşmıştı ki ara sıra kontrol amaçlı arkama dönüyordum ancak son seferkinde birine çarptım.Adamın simâsı çok tanıdık dı...Beni kovalayan adamın sesi ile irkildim ve arkama döndüğüm an anlının ortasına gelen bir kurşunla adamın yere yığıldığını gördüm

"S-sen demin.."sesim peltekimsi garip çıkmıştı ama korku değildi bu, daha çok ne tepki vereceğimi bilememiştim,karşımdaki hemen hemen benimle yaşıt ve aynı saç rengine sahip gibi görünen çocuk ise"Neden seni takip ediyordu?"Demekle yetindi.Cevap vermemiştim. Bu sefer korkmuştum yüzünde ki bir mimik bile kıpırdamadan birini vurmuştu.Zar zor yutkunuyordum,yüzüne bakıyordum ama hâlâ hiç sesim çıkmamıştı."Hangi deli yüzünü zımbalar ki?"diye ıçimden geçirirken"Ah tamam anladım,adam seni esir almıştı,sanırım dilinide kesmiş sende fırsat bulmuş  kaçıyordun."Büyük bir şaşkınlıka "NE?"diyince,
"Tüh,biraz hayal kırıklığı oldu."diyip acayip bir kahkaha atınca adamın kim olduğunu anlamıştım...Jerome Valeska...

"Şimdi bana ne olduğunu anlat"dediğinde emir vermesi hiç hoşuma gitmesede ölmeye niyetim yoktu.
"Adamın kızının ceketini çalmıştım,sokak çok soğukta."
İşaret parmağını kıvırıp çenesi ne götürüp bir filozof edasıyla düşünür gibi yaptı."Hmmm..devam et."dediğinde 'Nasıl' der gibi baktığımdan"Evet sokak soğuk,hava sonbahar hani eve niye gitmiyorsun manasında."bilmiş bilmiş söylemesi rahatsız ediciydi ama asıl sorun kendime bile itiraf edemezken ona nasıl yaptığımı anlatacaktım ki?

"Eve gidemem."
"Neden?"
"Çünkü...sanırım babamı öldürdüm."
"Hah sonunda sıkıcı olmayan bir hikaye gibi başlayan bir olay."derken bile kahkaha atıyor ve pis pis gülüyordu.Sonra duruldu uzunca bana baktı ve yavaş yavaş yine sırıtmaya başladı,gene kahkahalara başlamıştı.
"Komik bulmana sevindim."derken alaycı bir ses tonu kullansamda oralı olmamıştı,"Gerçekten komik ama."dedi.

Birkaç saniye sonra gülmeyi durdurup"Neden?"diye sordu.Hiç duraksamadan annemi öldürdüğünü söyledim.
"Vaayyy,iyiymiş."Tepkisi yumruğumu ve dişimi sıkmama neden olmuştu.Sonra derince bir nefes alıp vererek gülümseyip "Yani tabi sen annenden sevgi alamadığın için anneni öldürmüş birisin anlamazsın yani." Bu cümleden onu tanıdığımı da anlamıştı. Sırıtmaya devam ediyordum,öfkeleneceği belliydi hatta haklıydı neredeyse.Yüzünü yüzüme iyice yaklaştırdı,kim bilir ona ne yapmışlardı,yaklaştıkça karanlığa rağmen çehresindeki zımbalar ve yaralar belli oluyordu ve zümrüt yeşili gözleri parlıyordu. Bana o kadar ifadesiz bakıyordu ki ödüm kopuyordu.Ancak o bir anda gülmeye,kahkaha atmaya başladı.O kadar gülüyordu ki nefes nefese kalmıştı sanki.Oda tıpkı benim gibi bir nefes aldı ve o şerefsizce sırıtışıyla"Bak bana böyle dikleniyorsun sıkarım kafana çok da zevkli olur."dediğinde anlıma tek parmağı ile vurdu ve yerdeki adamı gösterdi.Kulağıma doğru  "Tıpkı onun gibi."diye fısıldadı.

Bir dakika boyunca ikimizdende ses çıkmadı.Yerdeki cesete öylece bakıyordum.Babamı bıçaklarken ben de mi duygsuzdum?Hayır,babamı bıçaklarken bende mi mutluydum?Bu düşünce...