Wiz'nth University

CHAPTER 1

Maya-maya lang ay kumunot ang noo niya. "Ang sabihin mo umaasa ka paring babalik..."

Pinutol ko ang sinasabi niya.

"Oo na." Matatag na sabi ko, saka nanginig ang buong katawan ko.

He shooked his head and smirked out of disappointment. "You're so selfish."

Pumunta sa kabilang sulok ng silid.

Natahimik ang selda. Hindi na siya nag salita pa at ganon din ang ginawa ko.

I wanted to say sorry to him, but I choosed not to.

I want to great him a happy birthday like last year. But this is not the right time. Not now or maybe never, kung hindi mawawala ang kung anumang sakit meron ako.

I still wish na bumalik lahat sa dati. Sama-sama kami nina Alum, mama at papa na namamasiyal tuwing birthday namin.

I missed them. So much.

I know Alum missed them to.

I understand Alum's point.

But I need my parents more than this ability.

Maybe he's just tired and sick of this dark cell. Alam ko sa sarili kong ganon din ang nararamdaman ko.

But the idea of meeting my parents again, hugging them without the guilt of accidentally hurting them, telling me to stay and endure the pain of every experiment I underwent.

*knock *knock

Binasag ng katok ng cell keeper ang katahimikang bumalot sa kabuuan
room na iyon.

"Number 1001 ito na ang tanghalian mo."
Inabot niya ang tatlong tray ng pagkain na ikinagulat ko.

"Teka bat ang dami po nito?"

He laughs. "Kailangan mong kumain ng marami."

Naghalo ang takot, gulat at kaba ko sa sunod niyang sinabi.

"Your experiment will start in hours."

He slided open the peak hole of the big iron door revealing his mouth.

He gave me a smirk. "Good luck, Ineng."

Isang luha ang tumulo mula sa kanang mata ko.

He peaked at me, bago niya isinara ang butas at tumatawang umalis.

Mariin kong pinikit ang mga mata ko.

Lumuhod ako, at nagsimulang magdasal. "...please po. Parang awa niyo na. Pagod na pagod na po ako." Tahimik na panalangin ko kasabay ang pag-agos ng luha ko. "Ang pagkawala po ng kakayahan at kung anumang sumpang to ang pinaka magandang regalong maibibigay niyo para sa kaarawan ko, namin ni Alum."

/ - / - / - / - /

Dumaan na ang ilang oras.

Nanatili parin ang katahimikan sa kwarto.

I sighed.

Tiningnan ko ang pagkaing nasa harap ko.
Hindi ko alam kung bakit hindi ako nakakadama ng gutom, ni hindi ko
manlang magawang tikman yun.

Tumingin ako kay Alum, na mukhang kanina pa nakatitig saakin. O baka sa pagkain nasa harapan ko.

Di ako sure.

Agad siyang lumingon sa ibang direksyon.

I sighed again.

Nilipat ang aking mga mata si bakal na pintuang nasa harap ko.