Stay With Me: (COMPLETED)

The Past

02

I'm sorry mom, Hindi ko sinasadya.

I can feel my tears are falling as I tried to explain what happened that day.

I can see through her eyes the anger and disappointment she feel right now.

Namatay ang kapatid mo nang dahil sayo! Dahil sa kapabayaan mo! ngayon sasabihin mo saking hindi mo sinasadya?!! Lumayas ka dito! Hindi naman ka namin kailangan dito." Sigaw niya at saka ko tinulak palayo sakaniya.

Tumakbo ko palabas kasi pinag titinginan na din kami ng mga tao at hindi ko na kayang pigilan yung luhang kanina ko pa pinapigilan na pumatak at bumuhos.

Nakita ko ang kapatid kong panganay na nakatayo sa labas ng chapel.

Tumingin lang siya sakin at akmang papasok na siya pabalik sa loob.

Pati ba ikaw galit ka din sakin kuya?

Naluluha at alam ko man ang sagot sa tanong ko pero nag salita pa rin ako.

Hindi niya ko sinagot at pumasok lang siya pabalik sa loob.

Kung saan saan ako napadpad sa paglalakad ko hindi ko alam kung anong gagawin ko kasi miski ako sinisini ko rin yung sarili ko sa pag kamatay ni danna, ang bunso kong kapatid.

How I wish ako na lang yung namatay nung gabing yon, siguro ay mas magiging masaya sila at madali lang nila yung makakalimutan pero hindi eh.

I was with danna that day, namamasyal kami sa isang park nung biglang nagkagulo at nagkahiwalay kaming dalawa sa labo ng mata ko hindi ko agad siya nakita.

Ang bilis ng mga pangyayari at nagulat na lang ako nung napasigaw yung mga tao sa paligid at may tumalak sakin pag lingon ko may nasagasaan na babae.. at si danna yun! Agad akong tumakbo papalapit sakaniya sumigaw ako para humingi ng tulong pero huli nang dumating yung abulasya at pagdating naman sa hospital huli na ang lahat.

Malapit kami sa isa't isa kasi hindi naman nag kakalayo yung edad naming dalawa pero nang dahil sakin, dahil niligtas niya ko siya yung napuruhan sana ako na lang yung nandoon at hindi siya.

Sona hinayaan niya nalang na ako yung masagasaan at hindi siya, edi sana hindi umiiyak ng ganito yung mga tao sa paligid ko at sana hindi ko mararamdaman yung sakit na lahat sila pati magulang ako yung sinisini sa pagkawala ng kapatid ko.

I was born with an eye condition, it was not severe but I'm wearing glass to see things clearly, I need it to properly do things without the help of others.

I was raised by my auntie, my parents entrusted them to take care of me since I was a baby, maybe they don't want me enough.

Despite of being away from them, I'm still close with my two siblings kuya Tristan the eldest and danna the youngest.

We often see each other every weekend that's why we have time to bond and be close to each other.

Ever since I was a little I never had a chance to decide for myself, they always reject my opinion and neglecting me when I need them the most.

I grew up being alone in school, no one likes me there.

Hindi ko alam kung bakit at anong problema pero may mga kaibigan naman ako yun nga lang they are not always by my side.

Patuloy lang ako sa paglalakad hindi ko na alam kung saan ako na punta.... hanggang sa may bumusinang sasakyan sa likod ko.

Miss!! Ano ba magpapakamatqy kaba?" Sigaw ng lalaki sa looob ng kotse pero hindi ko siya pinansin dahil wala ko sa sarili ko at wala kong pakielam kung masagasaan man niya ko o hindi.