Ev Arkadaşım | bxb

0.3

Okuldan çıkmaya yakın Çağlar bana mesaj atmış ve benimle gelemeyeceğini söylemişti. Sabah benimle geldiği için yine aynı şekilde dönmek zorunda hissediyor olmalıydı.

Yine de dersin sonlarına doğru gördüğüm mesaj beni rahatlatmıştı. Çünkü Çağlar'la dönsem kesin yanında biri olurdu. Çocuk sosyaldı sonuçta.

Okuldan çıktığımda hızlı adımlarla yürümeye başladım. Otobüse binmek yerine taksiye binmiş ve direkt eve gitmiştim. Kapıyı açıp içeri girdim. Odaya girdiğim gibi çantamı bir tarafa atıp yatağa uzandım. Bir şeyler yemem gerekiyordu ama hiç de istemiyordum. Gram hareket edesim yoktu.

Yatakta yan tarafa döndüğümde elime telefonu aldım. Bir şeyler izlemeyi düşünürken ekranda babamın mesajı belirmişti.

Babam
Okulda ilk günün nasıldı?

İyiydi.

Telefonu kapatacakken tekrardan mesaj gelmişti.

Babam
Şuan neredesin?

Evde.

Babam
Geliyorum.
Bugün beraber güzel bir yemek yiyelim.

Sanırım hayır dememe izin vermeyecekti.
Üstelemeye gerek yoktu. Umarım sadece yemek yerdik. Yine bu konular açılırsa kendimi bir taraflardan atacakmışım gibi hissediyordum.

Sinirle yataktan kalktım ve aynanın önünde durdum. Bir insan her haliyle mi iğrenç olur ya. İyice vampire benzemeye başladım bende.

Sinirle arkamı dönüp telefonu aldım ve odadan çıktım. Kendimi koltuğa atıp televizyonu açtım. Babamı biliyorsam hava kararmaya başlarken gelicekti. Yani neredeyse iki saatim vardı.

*

Telefonumun kucağımda titremesiyle hızla gözlerimi açtım. Yavaşça doğrulduğumda odanın loş olması biraz gerilmeme sebep olmuştu. Hızla kalkıp ışığı açtım ve elime telefonu aldım.

Babam
Aşağıdayım.

Geliyorum.

Odama gidip üstüme bir ceket aldım. Uyurken dağılmış olan saçlarımı elimden geldiğince düzelttim ve evden çıktım.

Asansördeyken Çağlar'a bugün geç gelebileceğimi, beni beklememesini yazdım.
Sanırım akşam yemeğini yine dışardan yerdi. Telefonu tekrardan elime alıp sağlıklı bir şeyler yemesini yazdım.

Çağlar
Bakarız. :)

Kesinlikle yemeyecekti. Ama ben yine de şansımı denemiştim.

Kapıdan çıktığımda karşımda olan arabaya bindim. Koltuğa oturmamla babam kafasını telefonundan kaldırdı ve bana baktı. "Nasılsın?"

"İyiyim. Sen?"

"İyi,", dedi sessizce arabayı çalıştırırken.

Bütün yol boyunca ikimiz de sessizdik. Tek yaptığım dışarıyı izlemekti. Babam arabayı durdurduğunda aşağı indim. Onu takip edip arkasından içeri girdim.

Her yer ışıklarla aydınlatılmış yarı dolu mekana baktım. Çok güzeldi ama bana göre kalabalıktı. Etrafta yükselen sesler sinirimi bozuyordu ama hiçbir şey yapmadım. Küçücük bir geri çekiliş babama karşı iyi olduğum tutumunu mahvederdi.