O bir Kurt.
Ateşli, Cesur ve Pençeli.
O bir Dişi.
Tutkulu, Küstah ve Gururlu.
O bir Yırtıcı.
Güçlü, Âşık ve Öfkeli.
*
Her zaman normal olduğunu sanan Lexi, hayallerine kavuşmak için Kanada'ya geldiğinde hayatının hiç de bildiği gibi olmadığını öğren...
*Eğer bölümler arasında kopukluk fark ederseniz bilin ki, sistemsel hata vardır. Hikayeyi kütüphaneden çıkartıp yeniden eklemeyi ve sayfayı güncellemeyi unutmayın. Sorun devam ederse lütfen bildirin.
Yazım yanlışı var ise kusura bakmayınız. Oylamayı ve yorumlar bırakmayı unutmayınız. Keyifli okumalar.*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kahvemden yeni bir yudum daha aldım. Malikanenin penceresinden dışarıya baktım. Sürü üyelerim İlkbaharın gelmesiyle açan çiçekleri topluyorken oldukça keyifli gözüktüler gözüme. Meggie suratında büyük gülücükler saçarken papatya çiçeğini kopardı. Gözleri anlık olarak yukarıya kaydı ve beni gördü.
Elindeki papatyayı bana doğru uzattığında kendimi gülümsemeye zorladım ve boşta kalan diğer elimi ona salladım.
Kendisi de el sallayıp önüne geri döndüğünde ise suratımdaki zoraki gülümseme saniyeler içerisinde silindi. Geçen bir haftalık süreç hepimiz için oldukça sıkıntılıydı. Özellikle de annem için. Babamın cenazesinden sonraki zamanda ağlamaları hiç kesilmemiş, malikanede yankılanmıştı geceler boyunca.
Yanına gitmek istesem dahi babamın ölümüne sebebiyet veren hatta direkt onun katili ben olduğum gerçeği ortadayken yapamadım. Ayaklarım asla onun yanına varmadı. Ben lider olmuştum ve bu liderliği, babamı öldürerek elde etmiştim.
Dolmaya başlayan gözlerimi kapattım. Cenazeden sonra bir daha hiç ağlamamıştım çünkü herkese -en başta kendime- güçlü olduğumu kanıtlamam gerekiyordu ve o an, artık ağlamamak beni güçlü gösterir gibi gelmişti.
Ağlarsam eğer güçsüz sanırlar, üzerime iyice gelirler diye düşündüm bu yüzden gözyaşlarımı sildim ve başımı dik tuttum. Canım yandı, içim kan ağladı ve ruhum parçalara bölündü ancak belli etmemek için çok çaba sarf ettim.
Kimse laf söylemese bile düşüncelerinden geçenleri tahmin edebiliyorum. Babamı öldürdükten ve lider olduktan sonra sergilediğim soğukkanlılık garip gelmişti. Çünkü her biri benim o gün ne kadar ağladığımı, yalvardığımı kendileri görmüş ve şahitlik etmişti.
Babasının başında hıçkırıklara boğulan kadın aynı günde gitmiş, yerine ruhsuz bakışlara sahip olan bir lider gelmişti.
Odanın kapısı açılsa dahi dönüp bakmadım, pencereden dışarıyı izlemeye devam ettim. Castiel odanın kapısını kapattıktan sonra bana doğru adımladı. Kolları belimi sardı, sert göğsü sırtım ile buluştu. Başını boyun girintime gömüp derin nefesler çekerken içine sesimi çıkartmadım.
Geçen bir haftalık süreçte hala malikanede kalmaya, onun odasında durmaya hatta ve hatta kolları arasında yer alarak yatağında yatmaya devam ettim. Onunla aramda son geçenlere -Damganın bozulması- rağmen hala birlikteliğimizin sürüyor olması da tabi ki sürüleri ayrı bir şaşkınlığa sokmuştu.
