Futurum (Paranormale Novelle)

(22)Juni 2066

22.

'Nou,' was Alex degene die de stilte doorbrak. 'Daar heb je de lugubere bewijzen van dat het hiernamaals bestaat. Het lijkt erop dat de praatjes in Elgin gegrond zijn.' Hij had zich tot de handcamera, die nog steeds bediend werd door Buster, gewend. 'Het lijkt erop dat we het weer eens voor elkaar hebben.'
'Je bedoelt dat we bewijzen voor het bestaan van energieën, die blijkbaar voor welke reden dan ook zijn blijven hangen, hebben vergaard,' corrigeerde Zephyr nu. 'Wat ik ook niet raar vind. Onze gronddetectoren hebben hier een grote bron aan mineralen, zoals koper en ijzer, opgepikt. En zoals we allemaal weten is koper een prima geleider, en zorgt ijzer voor de nodige transformatie.'
'Tel daar het water uit die enorme vijver in de tuin bij op, en boem,' vulde Buster zijn collega aan. Daar heb je een van de redenen waarom die energieën zijn blijven hangen.'
'De vraag is nu wat de echte reden van alle activiteit is,' merkte Alex op. 'Niet alleen de mineralen en het water houden de overgang naar het hiernamaals tegen natuurlijk.'
Zephyr kreunde. 'Dat is toch wel duidelijk? Die man was verdorven, door en door slecht. Hij heeft zijn familie immers om zeep geholpen. Geen wonder dat er geen plekje voor hem in het hiernamaals is, dat hij verdoemd is om op deze verlaten heuvel te blijven.'
'Het is ook geen wonder dat niemand dit huis wil betrekken,' beaamde Buster. 'Deze plek is daardoor ook verdoemd geworden...'
De stemmen van de crew stierven weg. De deur kraakte weer. Ze hadden de kamer verlaten. Waarschijnlijk zouden ze Jarl opzoeken.

***

Al die tijd had May op de grond tegen de boekenkast aangeleund gezeten. Zwijgend had ze het gesprek tussen de mannen van de crew aangehoord.
'Ik geloof dat ze weg zijn,' klonk moeders stem door de plotselinge stroom van koele lucht. 'Eens kijken hoe May ervoor staat.'
'Je gelooft toch niet dat ze klaar zijn he,' kwam nu ook oma's stem mopperend door. 'Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken, dat ze straks nog terugkomen.'
'Ja, je hand in het vuur stoppen, zou je nu wel durven, he?' mompelde Nydia. 'Dat durfde je echt niet toen je nog l...'
'Sssttt, stil nou, straks hoort ze ons nog,' siste Maisie. 'Ik weet zeker dat ze door al dat tumult wakker is geworden, dat kan niet anders.'
'Hij kon natuurlijk weer eens niet normaal doen,' hoorde May haar moeder mopperen. 'Hij zou maar eens rekening met zijn medemens houden, en...'
'Ze is hier,' onderbrak oma haar dochter.
'Ach kindje, hoe ben je daar nou terecht gekomen? Je hoort te rusten,' zei Nydia op betuttelende toon. 'Dat jou... ons dit ook moest overkomen...'
'Ik hoop dat ze de ernst van de situatie nu eens gaat inzien.' Maisie had haar armen over elkaar geslagen. 'Blijven ontkennen heeft voor ons allemaal geen zin.'
De twee zwarte schimmen gleden speels over de muur.
'Dat zal ze toch echt zelf moeten ontdekken, moeder,' zei Nydia. 'Dat is ook niet iets waar wij verandering in kunnen brengen.'
'We zouden haar op de plek des onheils kunnen brengen, om het een en ander in haar wakker te maken,' opperde oma Maisie nu. 'Dan hebben wij er tenminste alles aan gedaan wat er in onze macht ligt.'
'Sssttt,' ze komen weer.
Met deze woorden losten ze nogmaals op in het sinistere niets.