Futurum (Paranormale Novelle)

(8)Juni 2066

8.

May tikte besluiteloos met haar nagels tegen het hout, terwijl ze met haar andere hand de reling krampachtig vasthield. Peinzend staarde ze voor zich uit.
'Ik zei toch dat Hij niet van indringers houdt.'
Ze maakte een sprongetje van schrik. 'Jij weer,' zei ze geïrriteerd. 'En kom je nu wel vertellen wat er aan de hand is?'
Mick nam haar schuin op. In plaats van te antwoorden, zei hij: 'Kom je spelen? Vroeger speelde je altijd met me.'
In haar ogen vormde zich verwarring. Ze draaide zich om. 'Wat bedoel je daar nou... mee.'
Niets. De hal was nog steeds verlaten. Zo snel als de verschijning zich te kennen had gegeven, zo snel was hij ook weer uit het zicht verdwenen. May rolde verveeld met haar ogen.
Er was een ding wat haar helemaal de koude rillingen gaf en dat was de opmerking die haar oma had gemaakt. Communiceerde Maisie soms... met de entiteiten die het huis rijk was? Al die praatjes... De doden konden niet met de levenden praten. De hele situatie was gewoon ronduit vreemd. Met een zucht zette ze haar voet op de trap.
De hal beneden was een ruimte met gelijke afmetingen. Op de vloer waren laminaatplanken gelegd. Het plafond was, naast dat het houten steunpilaren bevatte, voorzien van een duurzame ledlamp, die je naar eigen behoefte en inzicht feller kon zetten of kon laten dimmen. De muren waren voorzien van een ivoorwitte kleur.
Als je van boven kwam had je aan de linkerkant de woonkamer. Deze grensde open aan de gang. Aan de rechterkant had je een kleine, comfortabele keuken, die wel met een deur kon worden afgesloten.
May keek naar links en constateerde dat er niemand meer in de open woonkamer aanwezig was. Aarzelend bewoog ze zich naar de keukendeur, en legde haar hand op de deurknop. Meteen verstijfde ze bij het horen van een gesprek dat aanzwol en de knusse ruimte vulde.
'Moeder, om er nog maar eens op terug te komen... ik weet zeker dat hij op de een of andere manier ons al gevonden heeft.'
'Kindje, zo storm zal dat wel niet lopen. De Cyclus heeft meteen gereageerd nadat er sprake was van de nodige Overgangen...'
'Dat begrijp ik heus wel moeder, ik ben niet helemaal dom!' riep Nydia plotseling woedend uit.
'Niet zo hard!' hoorde ze haar oma sissen.
Het bleef even stil achter de nog dichte deur. Haar moeder vervolgde nu zachter: 'Is er u dan helemaal niets opgevallen?'
May had haar oor tegen de deur gedrukt om het gesprek moeiteloos te kunnen volgen en deinsde geschrokken achteruit, toen haar oma weer begon te praten.
'Als je denkt dat ik die journalisten niet aan de voet van de heuvel heb zien rondsjouwen, dan heb je het goed mis, kind.' Er viel even een geladen stilte. 'Ga me niet vertellen dat je bang bent voor een groepje schreeuwende broodschrijvers. Jouw man, mijn zoon,' zei ze nadrukkelijk, 'was door zijn baan niets anders gewend, en ik durf te zweren dat...'
'Dat is toch iets heel anders, moeder,' onderbrak Nydia haar snauwende moeder ongeduldig. 'Nee, journalisten zijn nog lieverds vergeleken met wat me echt zorgen baart. Heb je er al eens bij stilgestaan dat dit voor een keertje niet om publiciteit gaat? Je hebt het gewoon echt niet door.'
Ze wist dat haar oma nu de armen over elkaar zou slaan, een van de vele trekjes die Maisie rijk was. Ze hoorde Nydia boos stampvoeten. Een dubbel gevoel bekroop haar.
'En, wat zijn die mensen onderaan de heuvel, onze heuvel wel te verstaan, dan wel volgens jou? Vooral: wat zijn ze dan wel van plan? Ze zijn echt geen theekransje of picknick aan het houden... heb je die gelikte camera's dan niet gezien?'
'Natuurlijk wel. Ze waren duidelijk beelden aan het schieten,' antwoordde haar moeder met een iets kalmere ondertoon in haar stem. 'Maar niet voor het nieuws van zes uur,' zei ze er achteraan. 'Heb je niet gezien dat ze voorbijgangers uit de buurt aanspreken en vragen stellen? Vragen waarbij ze blijkbaar wantrouwige blikken in de richting van ons huis moeten werpen? Mij kun je niet vertellen dat ze enkel nieuwsgierig zijn, of daadwerkelijk interesse in een bijna vervallen woning hebben.'
Ze hoorde Maisie een spottend gesnuif als reactie geven. 'Zelfs het nieuws leeft tegenwoordig van andermans galgenhumor. Tuurlijk. Ineens komen er toevallig veel mensen uit dit gat voorbij, zodat ze alles uit de doeken kunnen doen.'
'Nou, daar zou je nog wel eens versteld van kunnen staan.' Ze hoorde haar moeder een rochelende teug lucht haar longen naar binnen zuigen. 'Ik verwacht dat we binnenkort een of andere reportage maker over de vloer krijgen.'
'Dan weiger je dat toch,' zei oma nu kalm. 'Het is ons huis tenslotte. Daar zullen ze dan nog wel achter komen.'
'Ging dat in deze staat maar zo makkelijk...'
'Ik zie anders geen enkel probleem over de staat waar we ons momenteel in bevinden,' zei Maisie op scherpe toon. 'We laten ze gewoon stevig merken dat ze niet gewenst zijn.'
Ze hoorde haar moeder ineens zeggen: 'Ik denk dat we te maken hebben met paranormale onderzoekers.' Nydia ademde zwaar.
'Flauwekul,' hoorde ze oma Maisie in zichzelf mompelen. Toen, op strenge toon: 'May, ik weet dat je achter de deur staat. Als je iets te zeggen hebt, kom dan gewoon binnen, in plaats van te moeten luistervinken!'
Een nieuwe rilling trok door haar lichaam.