Kaybettim

Kaybettim 20.

Yeni bölümle karşınızdayım bölümü bitirdikten sonra sondaki  notu okuyun orda size bir daha ki bölüm hakkında haberlerim oluvericek ...

bölüm hepinize karne hediyesi olsun- yazarınız teşekür aldı-:)

iyi okumalar

 multimedia daki şarkı  aklıma o geldi koyim dedim . . . 

♦♦♦

Yavaşça ittim  onu.

Akın gülmeye başladı gülerkende konuşuyordu. 

- Bugün napalım. dedi  gülmeyi keserek. 

Aslında annemin yanına gitsek daha iyi olabilirdi onu yalnız bırakmak istemiyorum Akın'a bakarak:

- Anneme gidelim mi Akın bir haftadır göremiyorum. 

Akın ilk bana teredütle baktıktan sonra başını salayarak konuşmaya başladı

- Tamam hazırsan çıkalım.

- Bi dakika ! telefonumu alıp geliyorum.  

- Ben seni dışarda bekliyorum tamam mı ?

Başımı olumlu anlamda salladım  Akın arkasını dönüp yürümeye başladı bir kaç adım atmıştı ki onu çağırdım  bana  dönerek  baktı .  paytak  adımlarla  yanına  gittim  ve  sarıldım  sarılırkende konuştum

- Biliyorum ! Kızıcaksın yine ama sana yinede söyliycem çok teşekür ederim herşey için 

 - Ahh Mine kaç kere bişiy değil demem gerekiyor hadi git telefonunu al da gel dedi. Saçlarımın arasına öpücük kondurduktan sonra kollarımızı indirdik. O kapıdan çıkarken bende  odama  doğru koşarak merdivenleri tırmandım...

     Akın'la sessiz geçen bir araba yolculuğundan sonra  hastaneye ulaştık saate baktığım da 18:30 olmuştu. Hastaneye giriş yaparak danışmaya gittik annemin hangi odada kaldığını öğrenip danışmaya teşekkür edip asansöre doğru yürüdük. Akın beni belimden sararak kendine çekti bende diğer kolumu onun beline sardım başımıda omzuna koydum başıma küçük bir öpücük koyup asansörü çağırdı.  Aslında Akın'la sesizcede anlaşıyoruz şu halimizden bunu çıkardım. Akın'ın yardımıyla yani beni çekmesiyle asansöre bindik ve 3. kata çıktık. Asansör durduğunda yine aynı şekilde indik ve biraz ilerimizde duran 108 numaralı odaya giriş yaptık. İçeri girip kapıyı kapattık yüzü çökmüş  bir anneyle karşılaştım bu benim annem olamaz  her gününü  kuaförde geçiren  bu kadın  şimdi bu hallerde ...

Hala uyuyordu tabi buna uyumak denilirse.

    Odada  ölüm sessizliği vardı. Yavaş adımlarla  annemin yanında duran sandalyeye gidip oturdum. Artık acı hissetmiyordum sadece on yedi yılımı beraber geçirdiğim kadının kokusunu özlemiştim...

Buz gibi elini elimin içine aldım başımıda göğsüne yasladım ve kokusunu içime çektim...

Birinin beni kaldırmasıyla gözlerimi kırpıştırdım ama tam olarak açamadım 

-  Uyu güzelim 

       O güven verici sesle gözlerimi kapatım. Sadece hatırladığım Akın beni arka koltuğa uzatmıştı ve o da  önde kendi yerine oturdu.

♣♣♣

   Tekrar havalandığımda geldiğimizi anlamıştım.

   Kapıyı elinde tutuğu anahtarla açtı ve içeriye girip ayağıyla havalı bir şekilde kapattı kapıyı. Bilincim açıktı gözlerim bi açınıp kapanıyordu.