Kaybettim

Kaybettim 29

Merhaba yeni bölümle ben geldim.

 Keyifli okumalar...

 bir sonra ki gelecek gönderiyi okumanızı istiyorum açıklamam gerekecek bişiyler var.

————————————————————————————————————————-

 Düşündüğüm şey olamazdı değil mi?

           Duvarın dibinde oturmuş olacakları bekliyordum ne bir gözyaşı nede bir yüz ifadesi sadece düz bir ifadeyle olacakları bekliyordum. Biliyordum ki yine kaybeden taraf lanet olsun ki ben olucaktım. Ailemden kalan son parçamı da artık kaybetmek üzereyim...  bekliyorum. Çaresizce olacakları bekliyorum. Neden ben? Neden hep ben yaşıyordum bunları? fazla değil mi? artık. Artık düşünemiyorum acaba ertesi gün ne olucak diye bekliyorum hayatan ümitlerimi kestim ben. Yaşama ümidim olan, canımdan çok sevdiğim ailemi de kaybettim. Artık dünya da amaçsızca yaşayan insanlardan  biri  de ben olucam taki ölüm beni bulana kadar. Kimse kaderini değiştiremez değil mi? İşte bende artık kaderime boyun eğip ne olucağına bakıcam.

              Artık üzerine titreyeceğim bir kardeş, ilk aşkım olan bir babam, beni dinleyip saçlarımı okşayacak bir annem olmıycak tı.  belki.. belki annem olabilirdi ama içimde ki ses artık o da yok diye bağırıyordu.

      Annemin odasının kapısının açılmasıyla oturduğum yerden Akın'ın desteğiyle kalktım. Doktor tam karşımızda durmuş bizi bekliyordu. Yüzündende anlaşılacağı gibi düşünüyordu. Acaba ne söylesem diye düşünüyordu. Onun karşısında durup beklenti dolu gözlerle baktım belki son bir ümid vardır. belki bu kadar kayıptan sonra annemi bana bağışlamıştır Allah. Doktora kaşlarımı kaldırarak ''evet'' anlamında baş salladım. Doktor boğazını temizleyip gözlüklerini düzeltikten sonra konuşmaya başladı.

- Bakın Mine hanım. Biliyorsunuz ki Anneniz bitkisel hayataydı ancak bu sabah beyin ölümü gerçekleştiği için... fişi çektik yani kaybettik. Başınız sağolsun diyip gitti.

          yine mi kaybettim. Bu gerçek olamaz değil mi? Bir kez daha kaybetmiş olamam yani bu olmamalı. Ben yalnız kalamam bu pislik yuvası olan dünyada. Gözümden düşen yaşları silip annemi  taşıdıkları sedyenin yanına koştum yüzünü kapatan beyaz örtüyü aralayıp ona sarıldım. son kez.

 - anne beni bırakamazsın. ben yalnız kalamam daha çok küçükcüğüm dedim  küçüğüm kelimesini sessizce söyleyerek. Kollarımı geri çekip annemi götürmelerini izledim. Akın yanıma gelerek sarıldı bana sarılmasına karşılık vererek ağlamaya başladım.

—————————

           Ne zaman geldiğini bilmediğim Büşralarla cenaze işlemlerini hallediyoruz. Akın yan kotuğumda oturmuş elimi tutuyordu. Artık ağlamıyordum sadece kalbimin derinlerinde büyük bi acı var... sızlıyı orası sanki... sanki  milyonlarca hançeri aynı anda saplıyolardı. 

           Hastanede işimiz bittince cenaze arabasını takip edip mezarlığa doğru yol aldık. 

              Mezarlığa gelince büyük bi kalabalıkla karşılaştım tabi bunlar annemin arkadaşları, şirketten müşteriler ve gazeteciler. Beni görünce sırayla başsağlığı dilediler, sadece başımı sallamakla yetindim.

      Annemi de babamla kardeşimin yanına gömdüler. Herkes ayakta durmuş izliyordu. ben mi? bense  herkesin arkasında, bir taşın üzerinde oturmuş izliyodum. Ağlamak mı tabi ki de hayır artık içimden ağlıyordum. 

                  Herkes yavaş yavaş gitmeye başladı. Mezarlıkta bi ben hoca ve Akın vardı. Sessizce ayağa kalkıp annemin mezarının başına oturdum. Hoca duasını edip gitti. Elimle toprağı düzeltmeye başladım.

- Annecim yerin rahat mı? Ben... ben seni çok özledim anne kokunu özledim seni özledim anne beni hepiniz bırakıp gittiniz. Yalnız kaldım be anne. Üşüyorum anne sen olmayınca babam olmayınca üşüyorum anne. Akın var yanımda biliyorum ama siz farklısınız anne sizsiz olmuyor annecim. Elimle toprağı sonkez düzeltip ayağa kalktım Akın'a baktığımda ilerde durmuş beni bekliyordu. Son kez annemin mezarına baktıktan sonra Akın'ın yanına gittim.

 ————————————————————————————————————

   Bölüm sonu.

 Bir daha ki gelicek gönderiyi okumanızı istiyorum...