R O N N I E
I gritted my teeth and clenched my fist, not minding the blood that is slowly dripping out from my mouth. I quickly grab the side table to lift myself up from the cold ground, tiningnan ko lang siya nang diretso sa mga mata. Kahit nakatanggap na ako ng isang malakas na suntok sa pisngi mula sa kan'ya, hindi ako nagpakita ng kahit na anong bakas ng takot dahil wala naman talaga akong nararamdamang takot sa puso ko.
"Done?" I asked while raising my left eyebrow that made his eyes spark in anger.
Instead of answering, he quickly slapped me in the face that made my head swung to the right. Bahagyang napaawang din ang bibig ko dahil dito, pero kaagad ko ring isinara ito at muling tiningnan ang mga mata niyang nag-aalab na sa galit.
"You really don't know how to listen do you?" Tiim-bagang na sambit niya. "Or you're just being dumb craving for my attention?"
Dumb craving for your attention? Seriously, who the heck do you think you are?
The edge of my lips slowly elevated and formed a mischievous smirk. "Neither of the two," I answered while turning my back on him. "Got to go, I hope I will never see you again."
Napasulyap muna ako sa wristwatch na suot ko at agad na napangiwi. It's already 4:55 in the morning, ilang minuto na lang ang natitira bago matapos ang nakalaang oras ko para sa pagkikitang ito. Sigurado akong mayamaya lang ay nasa labas na ang sundo ko kaya kailangan ko nang magmadali dahil kailangan ko na agad na makaalis dito.
"Stop right there." He commanded even before I manage to take a step forward. "Where do you think you're going, my rebellious daughter?"
"Away from you," agad na sagot ko at humarap sa kan'ya habang nakakuyom ang mga kamao, " ...my good-for-nothing father."
Napapikit siya nang mariin. "Enough with the insolent talk, Ronnie." He said, almost shouting.
Well, you started it.
"Kapag gumawa ka pa ng gulo, ako na mismo ang magpapakulong sa 'yo at sisiguraduhin kong hindi ka na makalalabas para hindi ka na makagawa pa ng kahit na anong kalokohan na ikasisira ng pangalan ko." Pagbabanta niya pero tumahimik lang ako at hindi na inintindi pa ang mga sinabi niya dahil wala naman akong pakialam, sa halip ay tinalikuran ko na lang siya at nagsimulang maglakad papunta sa pinto na hindi naman kalayuan.
"Do I make myself clear here, young lady?" I heard him asked but I just carried on and pretended that I didn't hear anything from him. "I'm still talking to you, Ronnie Jarrich Peligro!" I was about to twist the doorknob when someone else opened it from the other side.
Kaagad naman akong nakapunta sa gilid kaya hindi ako nahagip ng pinto nang bumukas ito. Napatingin naman ako sa taong pumasok sa kuwarto na dire-diretsong naglakad palapit kay Papa. Napaangat ang mga kilay ko nang bigla siyang yumukod sa harap ni Papa na para bang isa siyang mataas na opisyal ng bansang ito.
"What is it, Mr. Kawili?" Dad asked, irritation is visible on his face. "Make sure it is important, because I'm really having a bad time talking to this stubborn young lady who unfortunately turns out to be my daughter." He added while looking at me, intentionally.
Napalingon naman sa akin 'yong lalaking kausap niya at nagsalubong ang mga mata namin sa loob ng ilang segundo. I almost burst in anger within those few seconds na nakatingin kami sa isa't isa. Pero nagawa ko pa ring pakalmahin ang sarili ko para hindi na naman ako makagawa ng gulo. I saw how his mouth slightly opened, it's as if he want to say something but I didn't heard any word from him kaya tumalikod na ako sa kanila at binuksan na ang pinto. I really hate that guy, I swear.
