NO STRINGS ATTACHED

PART 48

Sinunod ko ang payo ng doctor na magpahinga. I told Bridgette to cover up for me.   I feel lonely. Sobrang lungkot dahil namimiss ko na siya . Buti nalang may skype. Vacant siya tuwing lunch kaya kahit papaano ay nakapag usap kami. He was worried noong sinabi kong hinid ako pumasok kasi masama pa rin ang pakiramdam ko. Ang kulit nga e.

Gusto ba namang umuwi. Ang OA lang .  And I regret it for making that alliby.

 Kaysa namang sabihin kong nagkaka morning sickness ako. Kaya ayos na rin. Lumampas nga ng isang oras ang pag uusap namin. He looks so cute when he said that he really wants to cuddle kasi pagod siya sa kaliwa't kanang meeting . Kung pwde pa nga lang , aysus! Hindi lang cuddle ang gagawin namin.  I laugh at my own thought. 

Kinabukasan ay hindi na ko nagpaawat. Pumasok na 'ko sa trabaho. Pero before heading to the office ay pumunta muna ako ng hospital. Nagpa check up ako. Para na din magparesita ng mga iinumin kong vitamins. I also asked the doctor kung pupwede na ba akong magtrabaho ad he said yes. Basta bawal lang daw akong magpagod. 

I am now inside his office pero parang nasa sementeryo ako sa sobrang tahimik. Sa tingin ko ay busy siya ngayon. Tumawag siya kaninang umaga. We talked bago siya nagpaalam na may meeting siya.

Kanina habang nag uusap kami, muntik ko nang sabihin sa kanya na buntis ako. Buti nalang at naiba ko ang usapan. I didnt tell him about Tristan too. Ayoko muna. Baka hindi siya makapag focus doon.  Siguro sa pagbalik na niya. I want to tell it to him personally. Para mapaintindi ko sa kanya ng maayos. 

I checked the clock and it's past 11, so lunch time na.  I cleaned my desk at nagpa deliver nalang ng lunch. Wala ako sa mood lumabas. I checked my phone kung meron ba siyang message,  but I got dissapointed to see none. 

Dumating ang uwian pero ni isang message ay wala akong natanggap. I got worried so I hurriedly walked into the parking lot para makauwi na't matawagan siya sa skype. 

Pero hindi pa 'ko nakarating sa kotse ko ay may humarang sakin. 

I really didn't expect to see her here. I haven't seen here since that incedent. 

"Ohh hi there soon to be Mrs. Montenegro" she said sarcastically. I arched my brow at here. Parang may gusto siyang ipahiwatig don sa sinabi niya. 

I smiled sweetly . " Thank you Kate. That's so sweet of you. Hayaan mo, invited ka sa kasal namin"

I smirked. Seriously I don't have time for bitch talking right now coz I wanna see my Adam so badly  pero due to my preggy hormones parang gusto ko siyang sakyan at kalbuhin. 

She laughed. " Oh really? Wag kang pakakasiguro Madisson. Just be ready for the upcoming news my dear"  She said and walk pass through me. 

Kahit nagngingitngit ako sa galit ay hinayaan ko nalang. May sayad yata ang babaeng iyon kaya kung anu ano nalang ang pinagsasabi. 

 I opened my laptop as soon as I get inside my house. Hindi muna ako ng bihis. I logged in to my skype account to see if his already online pero hindi. Ni isang message ay wala.

I tried calling his phone pero out of reach ito. I am worried sick. 

Naghintay pa ako ng ilang oras at salamat sa Diyos ay tumunog na ang phone niya. 

"Hey baby, miss me? " He said. 

Alam na alam ko na sa tono ng pananalita nito ay nakainom siya. 

"Are you drunk ?" I asked worriedly. Bakit siya lasing? Anong  dahilan? May problema ba siya? 

"No honey, I'm j-just celebrating naayos na ang problema dito kaya makakauwi ako ng maaga. " Pero kitang kita ko sa mga mata nito na hindi ito nagsasabi ng totoo. 

Nag usap lang kami sandali at tinapos na ang tawag. Something's wrong. Alam ko 'yon. I can feel  it. The way he talks, there's pain and sadness in it. 

Bukas ko nalang siya kakausapin ng maayos. Baka tungkol ito sa branch doon. 

----

3 days had passed simulang nong huling pag uusap namin ni Adam .  Hindi ko siya makontak sa phone. He's not online sa skype pati sa facebook. I asked some officemates kung andoon pa ba sa cebu si Adam and yes, andoon pa daw. 

Sa loob ng tatlong araw na iyon ay wala akong ibang ginawa ang tawagan siya tuwing umaga, tanhalit , hapon at iba pang bakanteng oras sa opisina. Pero ni isang text o tawag , wala akong natanggap mula sa kanya. Ni Hi ni Ho, wala. 

Tuwing umuuwi ako sa unit niya, napapaiyak nalang ako sa lungkot. Just like now. I am typing a message for him on skype. Telling him how I missed him. 

I tried dialling his number at muntik na akong mapatalon sa tuwa ng tumunog ito at may sumagot.

But my smile instantly faded and the happiness that I felt 3 seconds ago become sadness and pain. 

I froze when I heard the voice, a very familiar voice. 

" Yes hello Madisson, sorry to tell you that you can't call Adam right now coz he is sleeping beside me. You can call him tomorrow, bye!"