NO STRINGS ATTACHED

PART29

Madisson's POV

Nandito kami ngayon ni Tristan sa isang cofffee shop.Pagkatapos kung magpaalam kay Adam ay dumiritso kami dito.

"Anong gusto mo? " basag ni Tristan sa katahimikan

" Kahit ano, para matapos nato" sagot ko sa kanya habang hinihimas ko ang braso ko dahil sa sobrang ginaw. Wala na kasi akong time magpalit , Like hello? Magpapalit pa ba ko., na halos magsuntukan na ng sila sa harap ko.

Napansin niya sigurong giniginaw ako dahil hindi pa ito umaalis at tinitingnan ako.

"What?" Iritadong tanong ko sakanya

"Ba't kasi hindi ka nagpalit. " anito.

I rolled my eyes at hindi nalang sumagot. Nagulat nalang ako ng ipinatong niya sa balikat ko ang jacket niya. "Oorder lang ako, babalik din ako agad.

Ilang minto pa ay bumalik na ito bitbit ang inorder niya. Isang slice ng cheese cake at cappuccino sakin, at black coffee sakanya. Hindi nako nagulat na ito ag inorder niya para sakin, it's my favorite.

Tumingin ako sakanya, at nagsalita kahit takam na takam ako sa cheese cake na nasa harapan ko ngayon pero hindi ko pwedeng pairalin ang pagiging PG ko.

"Pwede bang kumain muna tayo?" Parang umakyat lahat ng dugo ko sa ulo. Ano ba talaga kailan niya sakin.

"Cut that bullshit and let's go down to business" inis kong sagot.

Tumingin lang siya sakin at nag smirk. " you're still the impatient Madisson i've known.

Humugot muna ito ng isang malalim na hininga bago nagsalita ulit.

"Mad, i know galit na galit ka sakin dahil sa pag iwan ko sayo noon. I left you without giving explanations. Hindi ko lang masabi kasi alam kong mas masasaktan ka kung sasabihin ko pa sayo. " seryosong sabi nito

" If you're going to tell me about our past, ngayon pa lang itigil mo na. That waso fucking 5 years ago. I had move on. " bwesit, ito lang ba sasabihin niya

" i know,but please listen to me jus this time." Hindi nalang ako sumagot at tumitig lang sakanya.

" alam mo noong mga panahong nasa park ka at naghihintay sakin, alam mo bang mas nauna ako sayo doon. Naghintay pa ko nglakas ng loob para lapitan ka. Nagsinungaling ako sayo. Nagsinungaling ako at sinabing hindi kita minahal . Ang sakit. Sobrang sakit noon sakin dahil alam kong kamumuhian mo ko. Pero ito lang ang alam ko para layuan mo ko.

M-maay sakit ako noon" Parang may bumara sa lalamunan ko pagkatapos niyang sabihin ang huling kataga. " A-anong sakit mo? Hindi ko mapigilan ang sarili kong magtanong.

" I have leukemia" anito

" damn it! Bakit hindi mo sinabi sakin ha? Bakit? " hindi ko alam pero batid kong tumutulo na ang luha ko. "

" kasi alam kong maawa ka lang sakin, ayokong ikaw ang mag alaga sakin kasi dapat ako yong nag aalaga sayo! Ginawa ko yun kasi mahal kita! Lumayo ako para hindi ka na mas masaktan pa! " Umiiyak na rin siya habang sinasabi ito.

:

"That is a fuckin lame excuse! You should've told me! Dapat magkasama tayong nilalabanan ang sakit mo! Dapat nasa tabi mo ko noong mga panahong yun! Alam mo ba ang nangyari sakin pagkatapos mo kong iwan ha ?! I tried to kill myself !!! Wala akong ibang ginawa noon kundi umiyal ng umiyak ! And it took me Year para makapag move on !! And eto ka na nman , bumalik t sasabihin mo sakin na may Leukemia ka at iyon ang dahilan para iwan mo ko ng ganun ?!!! E putang inang Leukemia pala yan eh !!" pagkatapos kung sabihin iyon ay tumakbo na ko palabas ng coffee shop. Pero hindi pa ko nakakalayo ay may mainit na bisig na yumakap sakin mula sa likod. " oo, duwag ako, duwag ako dahil mas pinili kong iwan ka. At pinagsisisihan ko yun" sabi niya habang lalong humihigpit ang pagkakayakap sakin.

Hindi ko alam ang nangyayari sakin. Dapat galit ang mararamdaman ko sa oras na ito. Pero tila lumambot ang puso ko ppagkatapos kong marinig ang lahat ng iyon sa kanya. Parang bumalik lahat ng alaala na magkasama pa kami dati. Paano kung sinabi niya sakin noon ang tungkol sa saakit niya, kakayanin ko ba? " Tristan, o-okay ka na ba ngayon? I mean magaling ka na?"

" yes, im okay, magaling na ako. Nilabanan ko ang sakit ko para sayo. Dahil babalikan kita"

This time ay kumalas na siyasa pagkakdayakap sakin at iniharap ako sa kanya. " i want you back Mad. Please give me another chance"

Hindi ko alam ang isasagot ko. Papayag ba ko? Idont know! Paano si Adam?

" hindi mo kailangang sagutin, kas kahit hindi ka pumayag, hindi ako susuko."

Hindi ako nakapagsalita dahil iniisip ko si Adam . "Hey , are you okay ? " Tanong nito na halatang nag aalala sa resyon ko . " yes im okay, can i go home now ? i'ts kinda late and i think Adam is still waiting for me . " Nakita ko ang lungkot sa mukha niya matapos kong binanggit si Adam .

" K-kayo na ba talaga ni Montenegro ? "

" h-hu ? ahmm.. he's courting me . " Sagot ko . medyo sumaya ang ekspresyon sa mukha niya.

" so , wala pala dapat akong ipag alala . May the best man win nalang . " He smirked then inakbayan ako . Let's go ? " anito at naglakad na kami patungong condo.

Nang marating namin ang elevator ay bahagya niya akong itulak sa loob. " are we okay now?" tanong nito.

" i think so" siguro nga okay na kami. Ito glang naman kasi ang hinihintay ko sa kanya sa loob ng limang taon, ang rason kung bakit kami nagkahiwlay . " bye " sabi ko. Ngumiti lang ito at tumalikod na bago pa sumara ang pinto ng elevator.

Ngayon ko lang napansin ang jacket niya. Isusuli ko nalang ito pa nagkitaa ulit kami.

Nakqrating na ko sa unit ko pero pagbukas ko ay wala si Adam sa loob. Siguro bumalik na ito sa unit niiya.

Hinubad ko ang jacket at ipinatong sa couch. Dumiretso na ko sa kwarto para makapagpahinga. Pero nagulat ako ng makita ko si Adam na mahimbing na natutulog sa kama ko habang yakap nito ang unan.

Lumapit ako sakanya at pinagmasdan ng maigi aang mukha niya. Kahit natutulog, gwpo pa rin. Lihim din akong napangiti sa pagiging possesive niya. I find it sweet.

Oo, aaminin kong may kunting puwang pa si Tristan s puso ko, pero nakuha na ni Adam ang malaking parte nito.

Inilapit ko ang mukha ko sa kanya at hinagkan siya sa noo . Tumabi na ko sakanya at natulog.