NO STRINGS ATTACHED

PART 46

At dahil kilig na kilig ako sa mga message at comments niyo. Eto ang update. Hindi ko i.dedelete ang NSA noh? isang taon ko nang sinusulat to. And besides malapit nang matapos to kaya humanda kayo sa mga susunod pang chapters. Please bear with my tagalog. I know yung ilan sa mga tagalog ko we're kinda off pakinggan. Pasensya naman ,bisaya e. 

So here it is. Enjoy ! don't forget to vote and leave some comments ! :)

-micay 

Madisson

Alas singko palang ng madaling araw ay gising na ako. He'll be flying to Cebu at 7 am . Dalawang oras naang ang natitira , ni hindi pa nga niya nailagay ang mga gamit niya sa maleta. Hindi na kasi niya ko tinantanan pagkatapos ng palabas ko kagabi. Grabe ! Kung hindi ko sinabing mahapdi hindi siya titigil. To the highest level lang ang stamina pagdating sa sex. 

I sat up from the bed at dinampot ang polong pinaghubaran niya kagabi. Sinuot ko iyon bago lumabas ng kwarto. Kailangan kong magluto ng almusal. Ayokong umalis siya ng hindi man lang siya nakakain.

I open the fridge at kumuha ng apat na itlog doon. I decided to make an omelet. Kumuha rin ako ng bacon at ham. I know, masyado itong common para sa breakfast. Pero pasalamat din at hindi mapili si Adam sa pagkain. He eats everthing basta ako ng nagluto.

I started to saute the garlic whe my tummy started to go crazy. Parang naduduwal ako dahil sa amoy ng ginisang bawang. Oo, dati pa na ayaw ko talaga sa amoy ng bawang pero hindi umaabot sa point na naduduwal na 'ko dahil sa amoy nito, Ngayon lang. Pinatay ko muna ang kalan and I ran to the cr at doon sumuka. Shit, hindi yata maayos ang pagkaluto sa niluto ko kagabi. 

Pagkatapos kong ilabas lahat ng laman ng tiyan ko ay bumalik na ako sa pagluluto.  I was busy cooking when someone hug me from the back, "Good morning Maddie " he's always like this tuwing naaabutan niya kong nagluluto. He really likes hugging me from the back. 

"Maligo ka na Montenegro, anong oras na alas syete ang flight mo" I said without looking at him. 

He loosen his hug at iniharap ako sa kanya . "Hey, are you okay? masama pa rin ba loob mo dahil aalis ako ?" he asked with those pleading eyes   "no, hindi masama ang loob ko, ayoko lang ma late ka" I smiled as I hug him back . He tighten the hug at inamoy amoy pa ang leeg ko. " I'm gonna miss you so much Mad, really"  and I hear him sigh . 

 "Isang linggo lang naman iyon " I assured him. Kumalas siya sa pagkakayakap at hinalikan ako sa pisngi. "I love you my Madisson" 

"I love you too" I answered back 

Tapos na akong magluto ng lumabas siya mula sa banyo. I looked at him. Nakatapis lang siya ng tuwalya. Agad kong iniwas ang paningin ko sa kanya baka kung ano pa magawa ko't hindi siya makaalis. 

After preparing the table ay pinuntahan ko siya sa kwarto niya. He's packing his things. Lumapit ako at tinulungan siya. 

"Pag ikaw nambabe do'n naku ! Sinasabi ko sayo montenegro kakapunin talaga kita" I jked while helping him on his clothes. He chuckled . 

"Wag naman honey, gusto ko pang magparami ng lahi. Sayang naman ang kagwapohan ko kung hindi ako magkakaanak"  He laughed after saying that. Baliw talaga tong si Adam. Mamimiss ko talaga siya. 

Kahit na nalulungkot ako sa pag alis niya ay pinilit kong ngumiti sa harapan niya. I don't want him to worry. Baka maapektuan pa ang trabaho niya doon. 

"Kumain na tayo baka lumamig 'yong pagkain" I said after packing his things up. 

Sabay kaming kumain. I took a bath after. Pagkatapos ay nagbihis na ako. It's already six in the morning at 30 minutes pa ang byahe p[apuntang airport. 

Gusto ko sanang magbihis ulit dahil masikip 'yong pantalong suot ko pero hindi ko na ginawa. Baka ma late pa siya sa flight niya. I wonder why, matagal ko nang binili ang pantalong to but I think mali yata ang size na napili ko.

Habang nasa byahe ay hawak hawak niya ang kamay ko. He's right hand was holding mine while the other hand is on the steering wheel . Panakanaka'y hinahalikan niya ang likod ng kamay ko.

Kilig na kilig naman ako. Paano ba naman kasi. Kahit habang nagmamaneho , he will suddenly look at me at mag a I love you . Hindi ko nalang pinapahalata na kanina pa masama ang pakiramdam ko. Kanina pa ko nahihilo at parang lalagnatin.

Hanggang sa marating namain ang airport at parang gusto ko nang umiyak kahit hindi pa siya umaalis. Namimiss ko na siya kahit magkasama pa kami. 

We arrive at the airport 20 mins. early.  Umupo muna kami sa bench doon. He's not letti  ng go of my hand .

We sat there in silence. Walang ni isa ang magsalita.  Ayokong ako ang mauna. Baka kasi hindi ko mapigilan at ngumawa nalang ako  ako bigla. I'm really trying my best na hindi umiyak.  Kanina ko pa pinipikit ng madiin ang mga mata ko.

"Mad?" he called. 

I fake a smile and look at him. "Ano yun? "

"Alam kong alam mo na mahal na mahal kita diba?" 

I nodded . Knti nalang talaga bibigay na 'ko. 

"Just remember that I love you so much, I will not do anything na makakasira satin at  I promise you that I'll be back in a week " 

Hindi ko na talaga napigilan. My lips quivered at napahikbi nalang ako. Agad naman niya 'kong niyakap at hinimas ang likod ko. 

"Shh, wag kang umiyak,  parang ayoko tuloy umalis. " Agad naman akong napatinign sa kanya. Hinampas ko siya ng mahina. 

 "Ano ka? Wag ka nganag ganyan. Nalulungkot lang talaga ako, pero alam ko namang babalik ka kaya maghihintay ako . Isang linggo lang naman iyon" I wiped my tears. 

He hugged me .  Hindi kami umalis doon at nagkwentuhan nalang. He's just holding my hand. Ang higpit ngpagkakahawak niya. Na para bang takot na bitawan ko ang kamay niya. 

Hanggang sa tinawag na ang flight niya. Una siyang tumayo. Nakaupo lang ako . He sighed again. He look at me with those sad eyes. "Ohh Mad ,I'm really gonna miss you" 

Tumayo ao at niyakap siya.  "Ngayon pa nga lang miss na kita e"  I sniffed. Umiiyak na naman ako . His hug tighten. Ramdam ko ang pag amoy niya sa buhok ko.

" One week Madisson is like a year for me"  He cupped my face and kissed me passionately. Wala na akong pakialam kahit nasa loob ami ng airport  at alam ko namang hindi bago ito sa mga nagtatrabaho dito. 

Tinawag ulit ang flight nila. He hug me one last time before he turn back. Hihintayin ko  muna siyang makapasok bago ako tatayo dito at umalis.  Pero bago pa siya tuluyang makapasok ay bigla itong sumigaw. And my face turned read after hearing those words. 

"Humanda ka sa pagbalik ko honey, hindi kita pautulugin , magdamag kitang paliligayahin!! " 

Sino namang hinid mahihiya doon? Pero inaamin kong excited ako pag uwi niya. 

Tumayo na ako nang pumasok na si Adam sa loob. Pero hindi pa 'ko nakakalayo nang biglang umikot ang paningin ko. Buti nlang nakakapit ako kaagad sa upuan na malapit sakin. 

Shit, ano bang nangyayari sakin? Dahan dahan akong naglakad ulit. Alam kong hindi ako makakapag drive pabalik sa lagay nato. Naiwan ko pa sa loob ng kotse ang cellphone ko.

I slowly walked to the parking lot.  Pero bago ako pa ako makarating sa parking lot ay nawalan na 'ko ng malay. The last thing I heard is that someone was calling my name. Pamilyar na pamilyar ang boses na iyon sakin. Boses lalaki. Iyon lang ang natatandaan ko before everything wet black.