Ταξίδι Στο Αλλόκοτο

Ο λευκός ίσκιος στο Μεγάλο Πεύκο

Στο στρατόπεδο του Μεγάλου Πεύκου είναι γνωστή μια ιστορία που χρονολογείται κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Το στρατόπεδο αυτό, είναι ανάμεσα σε βουνό και θάλασσα και είναι περιτειχισμένο από κιγκλιδώματα κι φράχτες που σε κάποια σημεία φτάνουν και τα τέσσερα μέτρα ύψος. Σε κάποιο σημείο από την πλευρά του βουνού το στρατόπεδο συνορεύει με ένα παλιό νεκροταφείο. Σε εκείνο το σημείο οι σκοποί έκαναν παράπονα για κάποιον άγνωστο που πετάει πέτρες αλλά κανείς δεν τους έπαιρνε στα σοβαρά. Όταν όμως τα παράπονα πολλαπλασιάστηκαν, η σκοπιά άρχισε να φυλλάσεται από δύο στρατιώτες και όχι έναν. Οι φαντάροι και πάλι έλεγαν ότι δέχονταν βροχή από πέτρες από το εξωτικό μέρος του φράχτη, ενώ ταυτόχρονα κάτι αόρατο άρχισε να τους τσιμπάει και να τους τραβάει προκλητικά. Τότε οι φαντάροι έφτασαν στο σημείο να αρνούνται να φυλάξουν σκοπιά. Αποφάσισαν τότε οι <<Οϊκάδες>> (κοινώς βατραχάνθρωποι) να αναλάβουν οι ίδιοι τη συγκεκριμένη σκοπιά. Τα φαινόμενα συνεχίστηκαν μέχρι που ένα βράδυ μετά από άλλο ένα <<σκάλωμα>>, γύρισε ο ενας οϊκάς και είδε πίσω του μια θολή μορφή σαν όρθιο λευκό ίσκιο! Τότε φώναξε τον συνάδελφου του και κυνήγησαν μαζί την οντότητα, η οποία κατευθύνθηκε στην τετράμετρη σίτα και αφού <<πέταξε>> από πάνω της στην άλλη μεριά, εξαφανίστηκε ανάμεσα στις ταφόπλακες του νεκροταφείου!
Τις επόμενες μέρες, αξιωματικοί και φαντάροι όργωσαν κυριολεκτικά το φράχτη μην τυχόν είχε κάπου κοπεί ή παραβιαστεί ώστε κάποιος να είχε μπει στο στρατόπεδο και να είχε στήσει κάποια φάρσα. Τίποτα όμως! Ο φράχτης ήταν απείρακτος. Τότε κάποιοι φαντάροι μίλησαν για το φάντασμα ενός αλεξιπτωτιστή που είχε σκοτωθεί στο διπλανό πεδίο, όταν κατά τη διάρκεια μιας άσκησης το αλεξίπτωτο του δεν άνοιξε.