Ταξίδι Στο Αλλόκοτο

Look Away: Μαθήματα Ψυχολογίας

Εκεί που χαζεύω στο facebook, εμφανίζεται στην αρχική μου μια δημοσίευση από μια ομάδα που ασχολείται με ταινίες και σειρές. Αφορούσε την πρόταση ενός ψυχολογικού θρίλερ που μου τράβηξε το ενδιαφέρον με το που διάβασα την υπόθεση της εν λόγω ταινίας με τίτλο «Look Away». Η υπόθεση είναι:
Ένα 18χρονο κορίτσι, βλέποντας ότι οι γονείς και οι φίλοι της δεν την υποστηρίζουν στα διάφορα προβλήματα της, ανοίγεται στην αντανάκλαση της στον καθρέφτη. Τότε αλλάζει θέση με το σατανικό δίδυμο της που βλέπει εκεί, ελευθερώνοντας πολλά άσχημα αισθήματα που κρατούσε μέσα της τόσο καιρό.

Αν και η διάθεση μου (ή και η ψυχολογία μου) δεν μου επέτρεπε εκείνες τις μέρες να δω ταινία, η συγκεκριμένη με έκανε να θέλω να την δω άμεσα και έτσι έγινε την μεθεπόμενη μέρα από την θέαση της δημοσίευσης. Οι εντυπώσεις; Καλύτερες από ό,τι περίμενα. Για εμένα είναι μια ταινία με άψογη παράδοση μαθήματος ψυχολογίας και αυτό θα κάνω σε αυτό το άρθρο. Μία (ψυχ)ανάλυση. Προς τιμήν όλων αυτών των ανθρώπων της διπλανής πόρτας που ζουν στο περιθώριο. Ας ξεκινήσω...

Αν μου ζητηθεί να χαρακτηρίσω το περιεχόμενο της ταινίας με λίγες λέξεις θα χρησιμοποιήσω μόνο 7 οι οποίες είναι:
●Μοναξιά
●Περιθώριο
●Σκοτεινή πλευρά
●Απόγνωση
●Κατάθλιψη
●Εκδίκηση

Αν όμως πρέπει να την αναλύσω/κριτικάρω (όπως κάνω τώρα) τότε καλά θα κάνω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Πρόκειται για μια ταινία στα έγκατα της σκοτεινής ψυχολογίας με επίκεντρο την κατάθλιψη. Η Μαρία (India Eisley) η οποία ζει μια ζωή επίγειας κόλασης με μια εφιαλτική καθημερινότητα μέσω της περικύκλωσης της από τοξικούς ανθρώπους, βιώνει μια κατάθλιψη υψηλού επιπέδου. Η αντανάκλασή της στον καθρέφτη στην οποία και ανοίγεται, συμβολίζει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της. Αυτό που την διατάζει να κάνει το πεπρωμένο της. Η σκοτεινή πλευρά που βρίσκεται μέσα στον κάθε άνθρωπο και διαλέγει (ή θα ήθελε να διαλέξει) σε ποιες περιπτώσεις θα την βγάλει έξω του για την αντιμετώπιση μίας κατάστασης. Η ανθρώπινη ψυχή, όταν είναι επανειλημμένα μόνη, το μόνο άτομο που (προσπαθεί να) βρίσκει συντροφιά, είναι ο εαυτός της με τα πολλά πρόσωπα που κρύβει μέσα του. Στην ταινία αυτή τα απόκρυφα και σκοτεινά πρόσωπα της Μαρία(ς) βρίσκονται στην αντανάκλασή της στον καθρέφτη. Περνάει μια μάχη με την συνείδηση της με τελική απόφαση να δώσει την έγκριση στον σκοτεινό της εαυτό να αναλάβει δράση και το πραγματοποιεί παίρνοντας εκδίκηση από τους προσωποποιημένους ζωντανούς δαίμονες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα της. Στην αρχή παρατηρούμε ότι την πονάει αυτή η σκληρότητα των πράξεων της, αλλά μετά γίνεται ένα με τη σκοτεινή της πλευρά. Όταν επιτέλους απαντάει με κακία ενάντια στο κακό χαμογελάει για (ίσως) πρώτη φορά στην ζωή της βρίσκοντας μια όμορφη, ισορροπημένη ψυχολογία. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την εκδήλωση/χρήση σκοτεινής πλευράς καθώς και τη χρήση βίας, όση ανάγκη έχει και όλες τις καθημερινές του συνήθειες και για εμένα αυτή η ταινία είναι ο καλύτερος τρόπος για να μας κάνει να κατανοήσουμε αυτό.