A DAY IS ENOUGH ¦ levi ackerman.

【 p a n g - a n i m 】

levi's pov

"levi.. levi.. levi gising na.. LEVI."

narinig kong may tumatawag sa akin, sabay tapik sa pisngi ko, kaya nagising ako. pagmulat ng mga mata ko, nakita ko si y/n, na hawak ang parehas na side ng mukha ko.

"buti naman nagising ka na, andito na tayo sa quiapo, baba na tayo."

"ah weh? sige.."

i rubbed my eyes para maging mas malinaw paningin ko, as i just woke up. sinundan ko si y/n maglakad, hanggang makapasok kami sa isang.. simbahan? yeah, definitely. pero hindi ito kagaya ng simbahan ng mga sumasamba sa mga pader.

there were images of people, saints, as i read on the metal plates indicating their names, on every side of the establishment. the place which i presume is the altar, is decorated with gold and white. an image of a crucified man adorned the very center of the church. this place, napakaganda.

y/n did a sign of the cross, na narinig kong sinabi niya kanina, and i did the same. nagtungo kami ngayon sa mga mahahabang upuan, which had a padded area kung saan ka pwedeng lumuhod in the front. she once again did the sign of the cross, and kneeled as she clasped her hands together.

napansin niyang hindi ako lumuhod, kaya lumingon siya sa akin at muling ngumiti.

"simbahan ito ng quiapo, marami ang nagpupunta dito para magdasal, magpasalamat at manghingi ng tawad sa panginoon." paliwanag ni y/n.

"what am i supposed to pray for?"

"anything. because one way or another, may paraan si lord para matupad yung mga hinihiling mo, kahit ano pa 'yon, 'wag ka lang mawawalan ng pag-asa."

ayun nanaman, ngumiti nanaman siya. why does she keep doing that? it makes me, it makes me feel weird, like there's this feeling at the pit of my stomach na hindi ko alam. her eyes widened, at tumingin ako sa kabilang direksyon, as i felt a blush spread across my face. bakit?

i heard her giggle, at bumalik na sa dati niyang posisyon. ginaya ko siya, habang nag-isip kung ano ang ipagdadasal, hihilingin ko.

lord, kung nakikinig ka man, please protect me and my comrades. oh, and also this girl. at nagpapasalamat akong  hinayaan mong makilala ang isang taong tulad niya. thank you too, for letting me live to witness this moment. amen.

i prayed, and looked at y/n, at hindi pa siya yari, magdasal. bumalik na ako sa pagkakaupo at hindi nagtagal, nag-sign of the cross siya at umupo na rin.

we stared for a couple of seconds, and she, at last, spoke up. "bakit?"

"i think i did this praying thing wrong." i spoke to her with a straight face, as she burst into a fit of giggles. ano nakakatawa don.

"ano ba'ng sabi ko sa'yo, diba kahit ano pwede mong ipagdasal, basta galing sa puso mo? wait, yari ka na ba?" tumango ako, trying to let her words sink in.

"kung ganon, tara na! may lugar pang gusto kong makita at mapuntahan mo." sabi niya, as i let her drag me to the exit.

[timeskip..]

"levi, welcome to intramuros!" y/n exclaimed as she did jazz hands, showing me the view of the place.

"intra.. muros? ano ibig sabihin nun?" tanong ko, dahil hindi siya parang salitang filipino.

"intramuros, it's a latin word meaning, 'within the walls'. ang lugar na ito ang dating tinitirhan ng mga gobernador-heneral. sila ang mga kastilang dating umangkin sa lupain ng pilipinas.

"pero gaya ng nakikita mo ngayon, wala ng mananakop, wala ng dugong dumadanak. kami ay malaya." tumingin siya sa akin, at nagpatuloy sa pagsasalita, "at kayo rin. matatapos din ang dilim. darating din ang panahon kung kailan makakatikim kayo ng kalayaan, na hindi nangangahulugang kamatayan. manalig ka, levi."

tumingin lang ako sa kanya, at ipinoproseso ang sinabi niya sa utak ko. tama siya, lumaban sila para sa kalayaang tinatamasa nila ngayon. her words made me realize that maybe, just maybe, magiging okay rin ang lahat, na someday, this nightmare will end.

"huy, earth to levi. andyan ka pa ba? hahaha." she waved her hands in front of my face, breaking my train of thoughts.

"oh? right, pasok na ba tayo?"

"kung gusto mo, pwede na." sagot niya as she shrugged her shoulders.

"ano pa hinihintay natin? anong expression yun, uhm-"

"let's go! ah, by the way, it's 'ano pa hinihintay mo? pasko?" she giggled again, at pumasok na kami, sa intramuros.

i could get used to this, if only..