Karanlık Çete

30. BÖLÜM : "ANNE."

Eveeeet canlarım 2 senenin sonunda geri döndüm. 5 bin kelime yazmak istiyordum ama siz heyecanlı ve sayko okuyucularım beni çok aceleye getirdiniz. Lütfen emeğimin karşılılığı için yıldızı doldurmayı unutmayın. (Bence şimdiden doldurun çünkü unutursunuz :d ) bol bol yorum da bekliyorum sizden. O kadar zaman geçti patlatın yorumlarııııı :*

1k civarı oy alıyordum bölümlerime ama uzun zamandır yokum o yüzden sizi böyle bi duruma sokmayacağım ve 500 oy geldikten sonra yeni bölümü yayınlayacağım.

Yeni kitabıma da destek olursanız sevinirim. Bu bölüm iyi günde, kötü günde, her zaman yanımda olup bana destek olan biricik canım okuyucularıma gelsin. Sizleri çok seviyorum, iyiki varsınız...

🌙

"Benden annemi aldılar Nisan." dedi sertçe nefes vererek. Gözleri koyulaşmıştı. "Bu hayatı çekme sebebimi yok ettiler, beni hayata getiren varlığı, uğruna her şeyi yapabileceğim kadını öldürdüler."

Nefesimi tutarak ona baktım. Gözlerim yaşla doldu. Dışarı akıtmamak için gözlerimi bile kırpmadım.

"Ben iyi bir insan değildim ama..." bakışlarını aşağıya indirdi daha sonra tekrar gözlerime tırmandı. "Ama iyi bir evlattım. Beni bu dünyada yargılamadan, sorgulamadan seven tek kişi annemdi. Benden annemi aldılar."

İçli bir nefes verdim dışarı. Bir şey söylemek istiyordum ama ne söyleyeceğimi bilemez haldeydim. Ne diyebilirdim ki? Annesi ölmüş biri olarak onu anlıyordum ama bunun tesellisi yoktu. Alışılmıyordu, unutulmuyordu. Konuşmaya devam etti. Sesi yorgun çıkıyordu.

"Bir gün..." Bakışları arkamdaki kapıya  kaydı ve oraya dalmış gibi konuştu. "Uğraştığım adamlar annemi  kaçırdı. Beni nereden vuracaklarını iyi bilen insanlardı. Çünkü annem için dünyanın bir ucuna gider yine onu bulurdum, bunu herkes bilirdi." Kaşlarını çatıp derin bir nefes verdi. "Beni yakalayamadıkları için, onların ayağına gideceğim tek sebep annem olurdu. Onlar da bunu planladı. Annemi aynı günün gecesinde buldum." bakışları bana çarptı.  "O zamanlar daha ufaktım, cesaretim yine çok ama gücüm daha azdı."

Kapının yanına diz çöktü ve sırtını duvara yaslayarak oturdu. Başını öne eğdi. "Birkaç gün ellerinde rehin kaldık. Bana türlü işkenceler yaptılar. Daha sonra çetedekiler bizi buldu. Adamlar iki seçenek sundu bana ve çetedekilere. Akıttığım kanın bedeli olarak bir kan da benden alacaklardı."

Gözlerim şaşkınlık ve korkuyla büyüdü. Sessizce fısıldadım. "Ne?"  Düşündüğüm şey olmasın diye mırıldandım içimden.

"Ya beni ya annemi bırakacaklardı. Birimizden biri ölecekti." dişlerini sıktı. "Benim için cevap basitti. Koşul ne olursa olsun annem hayatta kalmalıydı. Herkes biliyordu ki ben annem için yaşıyordum ve annem olmadan bu hayatın benim için anlamı da önemi de yoktu. Yaptığım her şey annem içindi."

Gözlerimden yaşların akmasına engel olamadım. Onun gibi diz çöktüm ve yanına oturdum. "Ayaz beni en iyi bilendi. Ölümün benim için sorun olmadığını. Benim için sorunun sevdiğimin ölmesi olacağını biliyordu. Bu yüzden annem yerine benim ölmem için oyunu kullandı. Cengiz'i de bir şekilde ikna etmiştim. O da üzülse de ben de aynısını yapardım diyerek oyunu bana verdi."

Hiç bir şey söyleyemedim. Ayazla arasındaki bağı daha iyi anladım. Çete içerisinde birbirine en çok benzeyen Ayazla Batuhan'dı. Daha sonra ise Cengiz. Önceden Ares ile benzediklerini düşünürdüm ama aslında hiç benzemediklerini fark ettim.

"Ben de kendime oy verdim ama diğer herkes..." dedi nefret dolu yüksek bir sesle. "Lafta beni kurtarmak için annemin ölmesi için oy kullandı." Kafasını yana çevirdi ve gözlerime baktı. "Oysa bilmiyorlardı ki, annemi öldürmeleri, beni öldürmeleri demekti. Bu kararları onlara kin beslememe, kendimden ve onlardan daha çok nefret etmeme, daha çok kan almama sebep oldu." Yutkundu. "Çünkü bu, bu zamana kadar işlediğimiz tek masum cinayetti. Farkında değillerdi." Gözlerini sıkıca kapattı sonra tekrardan açtı. "Bu zamana kadar hiçbir masumun canını almamıştık, hiçbir masumun ölümüne sebep de olmamıştık. Ama o gün bir ilk gerçekleşti." gözlerini bana çevirdi. "Ve son da olmadı."