အခုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အၿပံဳးေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။
ဝမ္အြန္း သည္ သူမေပ်ာ္သ၍ တျခားသူပါ လိုက္ၿပီး မေပ်ာ္ရေအာင္ က်ိန္စာတိုက္ထားသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။
'အိမ္ကိုေရာ ျပန္ျဖစ္ေသးလား'
ရွီရႊန္း ေခါင္းခါျပသည္။
'လက္ထပ္ပြဲေန႔က အစ္ကိုႀကီး နဲ႔ အေဖ့ကို ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္။အဲ့ဒါေနာက္ဆံုးပဲ။အေမ့ကိုေတာ့ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ'
ရွီရႊန္း ေခါင္းေလးငံု႔ကာ တိုးညႇင္းစြာ ေျပာသည္။
ၾကင္ယာေတာ္ျဖစ္လာၿပီးမွ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေသာ စိတ္ေတြနဲ႔ ႏူးညံ့လာမႈေတြကို ရွီရႊန္း အသားက်သြားၿပီထင္သည္။
'တစ္ခါမွေတာင္ မေတြးဖူးဘူး။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အသက္ရွင္ေနရမယ္လို႔'
ရွီရႊန္း သက္ျပင္းေမာ တစ္ခုကို ခ်လိုက္ၿပီ က်ခ်င္ေနေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို သိမ္းဆည္းလိုက္သည္။
'အစ္ကိုလည္း သတိထားဦး။မင္းသားက သူမေက်နပ္ရင္ တစ္ခုခုလုပ္ရမွေက်နပ္မဲ့သူမ်ိဳး'
'လုပ္လည္း ငါက တားလို႔မွမရတာ။ငါတို႔အျပစ္လည္းမကင္းဘူးေလ'
'အဲ့လိုဆိုတိုင္းလည္း မင္းသား ထီးနန္းကိုျပန္ရလို႔မျဖစ္ဘူး။မင္းသား က .......'
ရွီရႊန္း ေျပာခါနီးမွာ ျမင္းလွည္းက ရပ္သြားသည္။
ရွီရႊန္း ျပတင္းေပါက္ေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့
'႐ြာထဲေရာက္ေနပါၿပီ သမားေတာ္ကင္'
ေဂ်ာင္ဆူး က အရိုအေသေပးရင္း ေျပာလာေတာ့ ဂြၽန္ေျမာင္ လွည္းေပၚကေနဆင္းသြားသည္။
'မင္းႀကီးက ခရီးခဏနားပါမယ္တဲ့ ၾကင္ယာေတာ္'
'အင္း '
ရွီရႊန္း စကား အဆက္ျပတ္သြားသည္။
လွည္းေပၚကေနဆင္းလာေတာ့ အေတာ္အသင့္ႀကီးေသာ ၿခံဝန္းေရွ႕တြင္ ရပ္ထားမွန္း သိလိုက္သည္။
ၿခံဝန္ထဲဝင္သြားလိုက္ေတာ့ အိမ္သူအိမ္သားေတြက ဝမ္ေယာလ္ အား ဒူးေထာက္ကာ အရိုအေသေပးေနၾကသည္။
YOU ARE READING
The Throne
Historical Fictionအရင္ Matainyu acc မွာ တင္ထားတဲ့ အပုဒ္ပါ။accထဲဝင္မရေတာ့လို႔ အရင္အပိုင္းေတြအျပင္ အပိုင္းအသစ္ေတြပါ ဆက္up ေပးပါ့မယ္
