Maanlicht

Hoofdstuk 15

Eindelijk weer een nieuw hoofdstuk! Sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar ik ben zo ongelooflijk druk met school dat ik helemaal geen tijd heb om hier nog iets aan te doen. Nogmaals sorry! Ik weet niet of ik snel nog aan hoofdstuk 16 ga beginnen, wat ik wel weet is dat ik dit verhaal echt nog graag wil afmaken en dat ga ik ook nog wel doen (; 

Odette

'Uhm... Hoi Nick' hoorde ik mezelf aarzelend zeggen, terwijl ik in de deuropening van zijn kamer stond. Ik was van te voren niet van plan om het aan hem te vragen, maar zijn auto onderzoeken zonder dat hij het wist leek me geen goed idee. Hoe dan ook, hij zou erachter komen. Hij zou mijn geur ruiken en hij zou het weten. Misschien vermoord hij me deze keer dan wel. 

Nathan en ik hadden al in de parkeergarage gekeken van ΥΦ, maar de auto stond waarschijnlijk bij mij en Charlie op de parkeerplaats.

'Odette?' antwoordde Nick, terwijl hij opkeek van zijn computerscherm. Ik zag op zijn scherm vage animatiefiguren, maar wat het precies was kon ik niet zien omdat hij het snel wegklikte. Hij was dus totaal niet met iets belangrijks bezig, in ieder geval niet met iets dat in mijn termen belangrijk was. 

'Wat ben je aan het doen?' vroeg ik. Ik merkte de afkeurende ondertoon in mijn stem. Meer dan dat kon ik ook niet doen. Hoewel hij er niet meer geschikt voor was had Nick toch een hogere functie dan ik in dit bedrijf. Ik hoopte dat hij voor dat wat hij 'werk' noemt dan ook ooit eens op het matje geroepen zou worden.

In plaats van op mijn vraag te antwoorden vroeg hij: 'Wat kom je hier doen?' 

'Ik wilde je iets vragen...'

'Rot op!' snauwde hij.

'Ho, waar komt dat ineens vandaan?' zei ik verbaasd. Hij heeft nog nooit zo tegen me gesnauwd. Wel in het bos toen, maar dat was gewoon nep en bedoeld om Charlie uit te lokken. Verder doet hij alleen zo als Charlie erbij was, wat nu dus niet het geval was. 

Nick keek me op een vreemde manier aan. Zo had ik hem nog nooit zien kijken. Hij keek bijna... excuserend. Die blik in zijn ogen veranderde snel weer en op een normale toon zei hij: 'Ik ben die verzoeken van jullie helemaal spuug zat. Ik heb geen zin om bij te houden wie nu weer bij mij in het krijt staat en andersom, want ja, ik doe deze 'kleinigheden' zoals jullie waarschijnlijk denken dat ze zijn natuurlijk niet voor niks.' 

O, ja, Charlie was hier zeker bij betrokken. Ik vroeg me af wat er nu wel weer niet aan de hand was. 'Wat bedoel je?' vroeg ik. 

'Nou, Charles zei dat... Uhm, weet je, laat maar zitten.' zei hij enigzins van zijn stuk gebracht. 

'Wat zei Charles?'

'Niks, Odette, nou wat was jouw vraag?' 

Zo ver kreeg ik hem gelukkig dan wel. Ik kon eindelijk dat doen waarvoor ik hier gekomen was. 'Nou,  Nick, je weet toch dat ik die moord van dat koffie meisje, Bethany Green, moet oplossen?' 

Hij knikte. 

'Goed. Ik zou graag je auto willen onderzoeken.'

'Nee.' 

'Hoezo nee?' 

'Ik heb het onderzocht. Geen geur, geen sporen, niets. Tijdsverspilling.' 

'Nou, ik en Nathan willen toch nog even een kijkje nemen.' 

'Ah, Nate...', zei Nick alsof ik daaruit wat moest concluderen, 'Je hebt Evans toch niet verteld dat de Chevy...' Bij ons thuis staat en niet meer in de garage waar hij hoorde te staan?

'Nee.' 

'Nice, bedankt,' zei hij, terwijl hij me een van zijn zeldzame glimlachjes gunde, 'Hier, vangen!'