Maanlicht

Hoofdstuk 5

In de Mustang onderweg naar huis dacht ik er nog over na hoe geweldig het wel niet was wat ik vanavond had meegemaakt. Ik was daarvoor nog nooit bij een roedelbijeenkomst geweest en misschien zou dit wel de enige zijn die ik ooit zou bijwonen, tenzij een of andere Gedaanteverwisselaar op het idee zou komen om ook een roedel te starten. Roedels voor gedaante verwisselaars waren immers niet gebruikelijk, ik heb er in ieder geval nog nooit van gehoord.

Zoals Charlie echter zij zijn er wel meerdere dingen waar ik nog nooit van gehoord had zoals hekserij. Ik wist ook helemaal niet wat ik kon verwachten van een heks of haar krachten. Of zijn krachten? Kunnen heksen eigenlijk ook mannen zijn. Ik kan me niet voorstellen dat heksen zo zijn als in de sprookjes: oude vrouwen met wratten die vliegen op bezemstelen. Weerwolven zijn immers ook niet zo bloedlustig als in de legendes, ze beschermen de mensheid tegen al het bovennatuurlijke zoals Charlie me al eens vertelde. Daarom neem ik ook wel aan dat er ook mannelijke heksen zijn en dat niet alle vooroordelen over heksen waar zijn.

Charlie leek van mijn gedachten mee te genieten aangezien ik me er weer niet van bewust was dat ik ze projecteerde. Af en toe hoorde ik hem grinniken.

Nick leek echter niet zo blij dat hij op mij en Charlie moet passen, maar het leek me eigenlijk best een goed idee van Robert. Ik kon niet allen op hem letten, ik kon me niet veel meer dan een gewone hond. Ik was dan wel sterker en kon dan wel beter zien in het donker, ik heb ook een beter uithoudingsvermogen en ik kan in mijn tweede gedaante nadenken als een mens.

Veel voordeel had ik er dan ook niet mee als je het vergelijkt met een weerwolf. Weerwolven zijn groter en sneller dan normale wolven en natuurlijk hebben ze nog alle voordelen die ik ook heb. Gewone wolven zijn sowieso al goede vechters, maar een gevecht met weerwolven ging er heftig aan toe. Ik heb er zelf nog nooit een gezien, maar Charlie heeft me erover verteld en hij heeft de gave om dingen nogal levendig te vertellen. Hij is zelf dan wel een weerwolf, maar als hij zichzelf kon beschermen dan was hij nu niet zijn geheugen kwijt. Nick kon wel op Charlie en mij letten en Charlie dan op zijn beurt weer op Nick en mij. Ik deed mijn best, om deze gedachten niet met Charlie te delen. Ik weet niet wat hij van Robert's oordeel zou vinden, maar ik denk niet dat hij er erg blij mee zou zijn dat ik zou zeggen dat hij zichzelf niet kan beschermen, hoewel dit toch de waarheid is.

''Gaat het nog, Odette?'' vroeg Charlie even later. Het was al een tijdje stil in mijn hoofd en blijkbaar merkte hij dat. Ik was ook echt niks aan het denken, in ieder geval dat denk ik. Als ik mijn gedachten voor hem achter houdt merkt hij wel de aanwezigheid van gedachten in mijn hoofd.

''Ja hoor. Zijn we er bijna?'' vroeg ik. Ik was moe en voelde me vies. Zodra ik thuis kwam zou ik onder de douche gaan.

Na een transformatie voelt mijn lichaam altijd zo aan, maar niet als het normale zweterige en plakkerige gevoel dat je na een bezoek aan de sportschool hebt. Het voelt... anders, lastig te beschrijven hoe. Normaal verander ik eigenlijk alleen met volle maan en de verandering in het bos was eigenlijk mijn eerste zonder de hulp van het maanlicht. Het voelde geweldig om zo te veranderen, het ging harstikke snel en pijnloos. In mijn tweede gedaante voel ik me sowieso anders, meer vrij. Het is net alsof de minuten langer duren, alsof de lucht zuurstofrijker is en het leven oneindig is.

''We zijn er bijna. Doe je blinddoek maar alvast af. We zijn alweer in het centrum.''

Ik hoorde inderdaad het vertrouwde verkeer van Seattle. Ook al was het diep in de nacht, het was altijd druk. Ik deed mijn blinddoek af en stopte hem weer in het dashboard kastje.

De Mustang reed zachtjes en gemakkelijk over het gladde wegdek en we waren maar een paar straat blokken verwijderd van ons appartement.

Toen we in de parkeergarage onder ons appartement waren gekomen wist ik niet hoe snel ik uit de auto moest komen, ik had het helemaal gezien. Ik was moe, ik voelde me vies, ik had honger. Ik kan echt een zeurkous zijn, maar nu had ik het toch echt gehad. Bovendien moest ik heel nodig naar de wc.