Maanlicht

Hoofdstuk 7

Nou hadden Odette en Charlie eindelijk een liefdes momentje, verpest Charlie het weer. Hij weet niet dat Odette hem leuk vind. Gelukkig laat Odette het er niet zomaar bij :) Ik heb echt het idee dat ik vervelende eindes voor jullie creëer. Jullie zullen er op het einde wel achter komen of ik dat weer gedaan heb :P Zo komt er wel een beetje spanning in mijn verhaal. Ik heb bij dit hoofdstuk geprobeerd om echt meer dan 2.000 woorden te schrijven en dat heb ik gedaan. Enjoy!

Charlie was van streek, hij was weg en ik had toch enig idee waar hij was. Niets wat beter helpt dan veranderen en alle zorgen van je af laten glijden, in ieder geval dat is mij verteld door Charlie. Dus dat is dan ook wat hij doet. Zelf ben ik natuurlijk maar een keer bewust veranderd en dat was maar enkele uren geleden. Het was een geweldige ervaring! Ik had zelfs nog meer controle over mezelf dan met de volle maan.

Maar nu zat ik dus met een probleem: Charlie is weg! Ik voelde me heel schuldig, maar eigenlijk was het niet mijn schuld, of toch wel? Ik had Charlie kunnen vertellen dat ik hem leuk vond, maar is het echt verliefdheid wat ik voel? Ik bedoel, ik ben nog nooit verliefd geweest, ik kon het toch niet weten? Hoewel ik het vlinders-in-je-buik gevoel eigenlijk wel had. Het rare was alleen dat het ineens na een half jaar kwam opzetten. Heel vreemd, dacht ik, weet ik veel hoe dat liefdes-gedoe werkt.

Nu vroeg ik me dus af: moet ik er achteraan gaan of niet? Ik vind hem leuk ja, hij vind mij leuk. Bovendien is hij alleen en als er iets met hem zou gebeuren zou ik het mezelf nooit kunnen vergeven. De beslissing was dus snel gemaakt; ik ging achter Charlie aan.

Waarschijnlijk zat hij in het dichtstbijzijnde State Forest of in de buurt daarvan. Rond Seattle waren er wel meerdere, er zijn ook vele State Parks. Toch geeft Charlie de voorkeur aan het gebied dat Cougar Mountain heet. Het is een gebied zuid-west van Seattle dat overloopt in een aantal natuurgebieden. Het was zo'n half uurtje rijden vanuit het centrum van Seattle. En daar kwam ik dus bij het probleem: ik had geen auto.

Op mijn tenen sloop ik door de gang op zoek naar een auto sleutel. Charlie was vast weg met zijn zwarte Mustang, ik had geen auto dus de enige beschikbare auto was die van Nick.

Ik liep de logeerkamer in, waar Nick al een zooitje had gemaakt met vuile kleren die over de grond verspreid lagen. Op het dressoir zag ik een autosleutel liggen. Ik pakte hem op, het was er een van Chevrolet. Ik vroeg me af wat voor een auto Nick had.

Ik liep weer voorzichtig over de gang en probeerde Evans, Nick en de rest van de wolven niet te storen. Ze zouden me onmiddellijk stoppen, dat wist ik zeker. Ik sloop naar de voordeur en liet hem bijna geluidloos in het slot vallen.

Normaal zou ik me afvragen of het wel verstandig was om vreemden in mijn huis achter te laten, maar nu kon het me eigenlijk niet veel schelen. Ik kon ze denk ik wel vertrouwen. Bovendien was Nick mijn gast, of hij nou gewenst was of niet. Ook had ik zijn autosleutels en ging ik zo in zijn auto rijden, zonder het te vragen.

Ik stapte in de lift en ging naar de parkeergarage. Door de glazen deuren in de lift kon ik al zien dat er op de bezoekersparkeerplaats drie auto’s stonden: een grote Volvo, een Mazda en ja hoor een Chevrolet. En wat een Chevrolet was het! Een bordeaux rode Camaro.

Er bekroop me een gevoel van onzekerheid. Ik had al een hele tijd geen auto meer gereden. Charlie en ik gingen nooit met de auto en als we eens gingen reed hij. Ik heb wel ooit rijlessen gehad en heb een rijbewijs, of het nog geldig is weet ik niet. Ik stelde mezelf gerust er ging vast niks gebeuren.

Zelfverzekerd stapte ik op de Camaro af en opende hem. Ik nam plaats op de comfortabele stoelen en deed de sleutel in het contact. Ik wilde de auto achteruit zetten nadat ik hem gestart had, maar hij reed niet. Ik raakt helemaal in paniek, ik dacht nu al: Shit! Ik heb hem gesloopt. Toen realiseerde ik me dat ik hem nog op de handrem had staan. Stom van me! Daarna kreeg ik hem wel in z’n achteruit en gleed de auto even later over het wegdek van de straten van Seattle.