Maanlicht

Hoofdstuk 2

Good mornin' Seattle, this is Thom Jefferson with the morning news. Today -  

Ik zette de radio-alarm klok uit. Ik haatte het om wakker te worden door de radio en vooral met het ochtendnieuws van Thom Jefferson, maar Charlie luisterde er altijd naar. Over Charlie gesproken: waar is hij? De plek naast me op het bed was leeg. 

''Charlie?'' riep ik. Ik wachtte heel even, maar ik kreeg geen antwoord. Ik deed mijn ogen dicht en zond een golf van gedachten door het appartement. Dit kostte me veel inspanning maar uiteindelijk kwam ik er daarmee toch achter dat hij in het appartement was. 

Ik liep naar de keuken en daar trof ik hem inderdaad aan met een enorme kop koffie verdiept in de krant van gisteren. ''Goedemorgen!'' zei ik vrolijk ook al hoorde ik mijn stem door de vroegte nog kraken. Ik wachtte op zijn reactie, maar hij scheen mijn aanwezigheid totaal niet op te merken. '' Hallo, aarde aan Charlie! Wist je dat je de krant van gisteren aan het lezen bent?'' 

Ik liep naar het koffie apparaat, maakte een kop koffie voor mezelf en verwonderde me erover dat ik nog altijd geen reactie van hem kreeg. Charles? Charlie! Alles oké? zendde ik dit maal in gedachten naar hem toe terwijl ik me over hem heen boog en hem recht in zijn ogen keek. 

Hij scheen te ontwaken uit zijn trance en er was weer kleur en leven te zien in zijn ongeschoren gezicht. ''O, hoi, goedemorgen Odette.'' zei hij zachtjes en hij klonk een beetje wazig. Ik ging naast hem zitten en vroeg hem of alles wel oké met hem was. Hij zei dat hij gewoon even aan het nadenken was, niets waar ik me zorgen over moest maken terwijl ik me daardoor juist zorgen ging maken. 

Even later merkte hij pas op dat het de krant van gisteren was. ''Dat zei ik toch!'' antwoorde ik hem waarop hij antwoorde dat ik toch helemaal niets gezegd was. Ik pakte de krant, deed hem bij het oud papier (recyclen vond ik heel belangrijk dus zorgde ik dat al het afval goed gescheiden werd) en pakte de nieuwe uit de brievenbus. Ik legde de nieuwe krant voor hem op tafel en ik voelde aan zijn voorhoofd. Het was gewoon koortsachtig warm zoals dat altijd is bij de ''two natured'' zoals Charlie onze soort altijd noemt. 

Ik ging weer opnieuw zitten, ik schoof mijn stoel nog wat dichter bij hem in de buurt en ik vroeg aan hem:''Charlie, vertel me nu maar eens wat er echt aan de hand is! Waar ging de roedel bijeenkomst gisteren over? Is er soms een alarmerende situatie?'' Charlie keek me een poosje raar aan, hij trok zijn wenkbrauw op en zei dat hij niet wist waar ik het over had. Hij hield me vast weer voor de gek zoals hij dat vaker deed, maar toen ik hem het daarna nog eens vroeg met een nog serieuzere toon in mijn stem dan eerst, zei hij (nou ja hij schreeuwde het bijna, zijn stem in ieder geval duidelijk geïrriteerd) : ''Odette, kappen nou! Hou me nu niet voor de gek! Er is niets met me aan de hand! Ik ben 100% in orde!''. 

Hij had nog nooit zo tegen me gepraat en de tranen sprongen bij me in de ogen. Hij zag het meteen en veegde met zijn vinger een traan van mijn wang. In mijn hoofd ontving ik een golf van excuses en toen ik hem meetrok naar de badkamer zij hij ook nog ''Sorry, sorry, sorry!''. Toen we bij de badkamerdeur waren aangekomen liep ik naar binnen en zei ik: ''Het is al goed, je meende het niet, het maakt niks uit. Dus je weet er helemaal niks meer van?'' In afwachting van zijn reactie verzamelde ik zijn spullen en duwde ze in zijn hand. Hij keek me verbaast aan en zei daarna: ''Waarvan?'' en dat zei hij op zo'n manier dat hij wel serieus genomen moest worden. 

Ik keek nog eens diep in zijn groene ogen en dacht nog eens goed na. Hij kon echt niet doen alsof, zo lang zou hij het nooit volhouden. ''Kom Charles, poets je tanden, ga je scheren, ga douchen, weet ik veel wat je allemaal moet doen. En schiet vooral op, we komen te laat voor werk''.

Terwijl ik kleren voor hem klaarlegde dacht ik nog eens na over wat ik van plan was. Ik moest sowieso naar werk en Charlie ook dus laat ik Robbie Williams, ik bedoel Robert Evans (de leider of beter gezegd de alfa van de roedel) maar op kantoor vertellen over Charlie's ''probleempje''. Dat ''probleempje'' zou ook nog wel een groot probleem kunnen worden want wie weet wat gisteren besproken is op de bijeenkomst. Robert zal er vast niet blij mee zijn.