Mabilis pa sa apoy na kumalat ang balita ukol sa nalalapit at biglaang pagpapakasal ng Mayor ng Bayan ng San Luis sa Batangas. Ayon sa usapan, ubod daw ng ganda at nanggaling din daw ito sa mayamang pamilya.
"You're stuck with me forever. Remember...
Pipilitin ko pa ring maging active dito, nag enroll na kasi ako for my Master's Degree at mas kailangan kong magfocus dun. Pangatlong tahanan ko ang wattpad, pero di ako mangangako na magiging mabilis ang upadate ng aking mga susunod na story. May trabaho po ako and at the same ay balik estudyante na naman ako. Wala munang makulit sa pagdedemand ng update. Malapit na ang pagtatapos ni Mayor, kapit lang kayo.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Shilloh
True to his words, inaraw-araw nga ako ng magaling kong asawa, sa unang linggo namin dito ay talagang sinulit na nito ang bawat sandali. Napapa-iling na lang ako, at kung hindi siguro ako on-pill, malamang ay may bata na. Jusme, my husband is insatiable, hindi pwede ang dalawa. Exaggeration ang unlimited pero malapit na yun dun. Parang gusto ko na tuloy bumalik sa main house. Masama pala dito ang nakakapagsolo, kung ano-ano ang kahalayang pumapasok sa katawan.
"Mahal.." I called him, nasa kama ulit kami. Katatapos lang namin mag-agahan, nakaunan ako sa may tyan nito. Ito naman ay pinag-lalaruan ang aking buhok. Tanghali na, NO! Hapon na pala, at yung kinain namin kanina ay brunch na. Hindi kasi ito nagpa-awat kagabi. Katwiran ay weekend daw bukas, wala na syang trabaho pang aasikasuhin. Umaga na ako nitong tinigilan kanina, kaya halos magtatanghali na rin nang magising ako.
"Bakit? May masakit ba sayo?" nag-aalala na naman ito.
"I'm good." I transferred on his chest. "Nic?"
"Hmmmm?"
"Have you ever been in loved?" I asked him out of nowhere.
"Yes." He paused, I stiffened. "Oo naman, hindi naman ako bato, or even robot. Nakakaramdam din naman ako." That statement made me uneasy. Mukhang ako ang talo sa marriage na ito. "Why asking?"
"Wala." At hindi na muli pa akong nagsalita. Matagal na namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Ayoko ng magtanong pa, at baka masaktan na naman ako. Okay na ako sa kung anong meron kami. He treated me special, and that's fine with me. Sobrang dami ng umiikot sa aking isipan, umaapaw na rin ang what ifs ko.
"Hey!" pukaw nito sa akin. "Okay ka lang ba? Di ka na nagsalita dyan."
"Ayos lang ako."
"Bothered ka ba sa sagot ko kanina?"
"Hindi, you're just being true to yourself. Syempre, sino ba namang tao ang hindi man lang nakaranas na magmahal? Halos lahat naman. Normal lang yung sagot mo." I assured him, mag-iinarte pa ba ako?
"I felt it" he hugged me tight. Tumagilid ito, halos nakasubsob na ako sa kanyang dibdib. I felt his kisses on my head, those were light, full of gentleness. "There's nothing to be worried about. You will have me for the rest of your life, and I will stay with you forever. I'm gonna hold your hand, kiss you, and hug you tight 'till we're gray and old. To be in loved is a normal reaction, so please erase those negative thoughts running in the beautiful head of yours, those wouldn't help. Don't you worry mahal, because you will be the one and only Mrs. Asensio, no one will take your place." Di ko alam ang sasabihin, if this scene happened in our normal days, baka tinawanan ko lang ito. Pero ngayon, the way he delivered every word from that statement made me realized how precious I am to him. His words scream sincerity, hope, and assurance, na parang kahit na anong mangyari I will remain his. I could feel the beating of his heart, kasing bilis din iyon ng sa akin. No one dared to speak, ako man ay hindi ko din alam ang isasagot ko dito. Nahihiya akong magtanong. "Feeling better now?" I just nodded my head. "Don't let self-doubt eat you up. If you want to know something, just ask. Is that okay?"
