Αγακλής...

Κεφάλαιο 22...

Έρρικα...

Το πρωί, ξύπνησα με αρκετά πεσμένη ψυχολογία. Σήμερα είναι η μέρα που θα δώσω τον Σαμ μου. Το είχα σκεφτεί εδώ και καιρό και είχα πάρει την απόφαση, αλλά προσπαθούσα όσο πιο πολύ μπορούσα να το αποφύγω. Έχω την όραση μου και πρακτικά δεν τον χρειάζομαι, αλλά είναι ο καλύτερος μου φίλος. Όταν δεν είχα κανέναν, ούτε καν την όραση μου, είχα εκείνον.

Προσπαθώ όμως να μην είμαι εγωιστρια. Τώρα έχω την όραση μου, κάποιοι άλλοι όχι, και αυτοί οι άλλοι τον χρειάζονται περισσότερο από ότι εγώ. Αφού ντύνομαι, παίρνω εκείνον, το λουρί του και όλα τα πράγματα του και κατευθυνομαστε προς την σχολή τυφλών που έχει στην πόλη μας και στην οποία πήγαινα και εγώ στο παρελθόν κάποιες φορές. Είναι ένα σκυλί οδηγός, φύλακας, βοηθός, όχι σκυλάκια και του καναπέ για ψαράκια. Φτάνουμε μετά από ώρα έξω το από μεγάλη αυλή της σχολής και μπαίνουμε μέσα όπου μας περιμένει η υπεύθυνη.

"Καλησπέρα Έρρικα, πως είσαι;"με ρωτάει.

"Καλά, ευχαριστώ."της λέω και της δίνω την κούτα με τα πράγματα του Σαμ. Σκύβω στα γόνατα μου και παίρνω λίγο χρόνο μαζί του. Τον χαϊδεύω για τελευταία φορά και εκείνος γαβγίζει κουνώντας χαρούμενα την ουρά του. Τον αγκαλιάζω και στην συνέχεια φεύγω. Περπατάω στον δρόμο και σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου. Πόσο θα ήθελα να ήταν εδώ μαζί μου ο Αγακλής και να με έπαιρνε αγκαλιά. Αλλά δεν έχω κανέναν τώρα, ή μάλλον έχω, ένα αγόρι που δεν θυμάται τίποτα. Προσπαθώ όσο μπορώ να μην το σκέφτομαι, αλλά ματώνει η καρδιά μου. Τον κοιτάζω και μπορεί να βλέπω το αγόρι μου, αλλά μετά από λίγο μιλάει και ακούω έκανα ξένο. Και εγώ με αυτόν τον ξένο δεν έχω τίποτα κοινό.

Λίγο πριν φτάσω στο σπίτι μου, ένα χέρι με τραβάει μέσα σε ένα στενό δρομάκι. Προσπαθώ να αμυνθώ αλλά ένα πανί κλείνει την μύτη και το στόμα μου. Μετά από λίγο μια θολούρα με τυλίγει και χάνω τις αισθήσεις μου.

Αγακλής...

Μόλις ακούω την συγκεκριμένη γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο, ένας έντονος πονοκέφαλος με πιάνει στο κεφάλι μου. Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βλέπω όλη μου την ζωή και τις αναμνήσεις μου. Εγώ και όλη μου η οικογένεια, εγώ και η Έρρικα...

Η Έρρικα μου...

"Τί στα κομμάτια θέλεις Ήρα! Πού είναι η Έρρικα!"φωνάζω οργισμένος. Το ήξερα οτι κάτι δεν πήγαινε σωστά.