Αγακλής...

Κεφάλαιο 18...

Αγακλής...

Ανοίγω τα μάτια μου και το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι άσπρο.

Παντού άσπρο.

Ανακαθομαι για λίγο αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα γύρω μου. Το λευκό τοπίο παραμένει.

"Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ."ακούω μια γυναικεία φωνή από πίσω μου. Σηκώνομαι όρθιος και κοιτάω προς το μέρος από το οποίο άκουσα αυτήν την φωνή. Το άσπρο φως χτυπάει στα μάτια μου και βάζω μπροστά το χέρι μου για να βλέπω καλύτερα. Μια γυναικεία φιγούρα με πλησιάζει αργά και δεν μοιάζει με κάποια γυναίκα την οποία έχω ξανά δει.

"Ποια είσαι;"ρωτάω και τώρα βλέπω καθαρά την γυναίκα μπροστά μου. Είναι αδύνατη, ψηλή και μου θυμίζει κάτι οικείο αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς.

"Εντυπωσιάζομαι που δεν με γνωρίζεις, που δεν έχεις ακούσει για μένα, αλλά αυτό ίσως να είναι και το καλύτερο. Σημαίνει πως με έχουν ξεχάσει και ζούνε πια την ζωή τους χωρίς να πονάνε."λέει και στέκεται τώρα πια απέναντι μου.
"Είμαι η Μαργαρίτα."ένα χαμόγελο απλώνεται στα χείλια της καθώς λέει τα τελευταία λόγια και για μια στιγμή νιώθω πως έχω χάσει το μυαλό μου.

"Είσαι η αδελφή του Έκτορα, του παππού Έκτορα. Όμως, έχεις πεθάνει εδώ και αιώνες, πως γίνεται η ψυχή σου να είναι εδώ; Και που ακριβώς είναι αυτό το εδώ;"δεν έχω νιώσει ποτέ στην ζωή μου πιο χαμένος από ότι αυτήν την στιγμή.

"Εδώ, είναι το στάδιο μεταξύ ζωής και θανάτου για τους θεούς. Και ήρθα εδώ γιατί με χρειαζοσουν, γιατί έπρεπε κάποιος να βοηθήσει και έτσι κάνει η οικογένεια μας Αγακλή, βοηθάει με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί. Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ, δεν ήρθε ακόμα η στιγμή να πεθάνεις, ούτε θα έρθει ποτέ. Έχεις πίσω άτομα που σε αγαπάνε, που σε περιμένουν, δυνάμεις σπάνιες και εκλεκτές, δεν γίνεται όλα αυτά να χαθούν." Όσο μιλάει την παρατηρώ και τόσο πιο πολύ μου θυμίζει τον παππού Έκτορα και τον προπάππου Άδη. Είχα δει μικρός φωτογραφίες της, και πίνακες στους οποίους υπήρχε ζωγραφισμένη η μορφή της, είχα ακούσει την ιστορία της, αλλά πολύ σπάνια.

Δεν μιλούσαν πια για αυτήν, κανείς δεν την ανέφερε φανερά. Το είχαν ξεπεράσει αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το είχαν ξεχάσει. Όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς και ιδίως το ίδιο σου το αίμα, το παιδί σου, την αδελφή σου, χάνεις ταυτόχρονα και ένα κομμάτι του εαυτού σου το οποίο όσα χρόνια και αν περάσουν δεν το βρίσκεις ποτέ ξανά.