Αγακλής...

Κεφάλαιο 7...

Μερικές εβδομάδες μετά...

Καθόμαστε στις βελούδινες θέσεις μας, στο προσωπικό μας θεωρείο και αφήνουμε την μουσική να μας ταξιδέψει. Βρισκόμαστε με την Έρρικα στο θέατρο και παρακολουθούμε μια συναυλία κλασσικής μουσικής. Δεν ήθελα να δούμε μια θεατρική παράσταση και η μαμά μου μου έδωσε αυτήν την ιδέα. Έχουν περάσει μερικές εβδομάδες από τότε που πρωτοείδα την Έρρικα και τώρα πια δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει περίπτωση να μην συναντηθούμε έστω μια την φορά την ημέρα. Βρισκόμαστε ανελλιπώς και νιώθω ότι σιγά σιγά αναπτύσσεται κάτι μοναδικό ανάμεσα μας. 

Καθόμαστε δίπλα δίπλα και λάμπει μέσα στο απλό κόκκινο φόρεμα της. Τα μάτια μου είναι στραμμένα μόνο σε εκείνη, και ανάμεσα σε εκατομμύρια κόσμο, θα μου ήταν πανεύκολο να την  εντοπίσω. Δεν έχω πει τίποτα ακόμα για τις δυνάμεις μου ή για το ποιος είμαι αλλά τις χρησιμοποιώ όποτε μπορώ για να την κάνω να χαρεί, όπως τότε που πήγαμε στην λίμνη μέσα στο δάσος.

Τα φώτα ανάβουν σηματοδοτώντας το τέλος του προγράμματος και σηκωνόμαστε όρθιοι από τις θέσεις μας. Καταλάθος η Έρρικα πέφτει πάνω μου και τα κορμιά μας ενώνονται. Τα πρόσωπα μας απέχουν μερικά χιλιοστά το ένα από το άλλο και πλέον δεν μπορώ να εμποδίσω τον εαυτό μου από το να ενώσω τα χείλια της με τα δικά μου.

"Περίμενε."η φωνή της με σταματά.

"Συγνώμη..."

"Όχι, μην ζητάς συγνώμη. Θέλω πολύ να με φιλήσεις, πιο πολύ από όσο νομίζεις, απλά θέλω όταν αυτό γίνει, να αισθανθώ όσο πιο κανονική γίνεται."λέει η Έρρικα και τότε βγάζει τα μαύρα γυαλιά της και με κοιτά στα μάτια. Τότε τα χάνω, καθώς αντικρίζω τα πιο όμορφα πράσινα μάτια που έχω δει ποτέ. Ενώνει τα χείλια μας τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση της και εκείνη τοποθετεί απαλά τα δικά της χέρια στο πρόσωπο μου ενώ το επεξεργάζεται ταυτόχρονα. Οι γλώσσες μας ενώνονται και παίζουν το δικό τους παιχνίδι. Χαϊδεύω τα μαλλιά της και εκείνη ακουμπά τα χέρια της στον θώρακα μου. Διακόπτουμε το φιλί μας για να πάρουμε ανάσα και εκείνη μου χαμογελά γλυκά.

"Θες να πάμε να κάτσουμε στο σπίτι μου; Δεν θέλω να χωριστούμε ακόμα."λέει ενώ με αγκαλιάζει.

"Ούτε εγώ θέλω μωρό μου."της λέω και πάμε στο σπίτι της. 

Όσο η Έρρικα αλλάζει ρούχα εγώ παρατηρώ το σπίτι της και παίζω με τον Σαμ. Είναι μικρό αλλά φιλόξενο και γεμάτο χρώματα. Μετά από λίγο έρχεται και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ με φόρμες και ανοίγει την τηλεόραση. Πέφτει στην αγκαλιά μου και ακουμπάει το κεφάλι της στο στέρνο μου. Την σφίγγω πάνω μου και είμαι τόσο μα τόσο χαρούμενος που πλέον με εμπιστεύεται και θέλει να είναι δίπλα μου.

Είμαι ερωτευμένος μαζί της από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα. 

"Έρρικα μου αρέσεις πολύ..."λέω αγχωμένος και εκείνη παραξενεύεται.

"Και εμένα μου αρέσεις"λέει χαμογελώντας.

"Πριν, όταν σε φίλησα, θα ήθελα αυτό να ξαναγίνει πολλές φορές και θα ήθελα να είμαστε μαζί, αν θες και εσύ...¨λέω διστακτικά γιατί δεν θέλω να την πιέσω.

"Χαζούλι, είμαστε μαζί από την στιγμή που σε φίλησα."μου λέει γελώντας και με φιλά στα χείλια. Το φιλί της με μεθά κάθε φορά και περισσότερο...

"Πριν πόσο καιρό έχασες την όραση σου;"

"Πριν πολύ, πολύ καιρό."

"Να ρωτήσω τι συνέβει;"

"Έγινε ένα λάθος και ενώ δεν είχα καμία ανάμιξη σε αυτό, τελικά εγώ την πλήρωσα."καθώς μιλάει την πιάνω από το χέρι και με τις δυνάμεις μου προσπαθώ να της δώσω πίσω την όραση της.

"Δηλαδή, αυτήν την στιγμή, δεν μπορείς να δεις;"

"Δυστυχώς, όχι." μου λέει και τότε νιώθω να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Ξανά προσπαθώ με τις δυνάμεις μου να κάνω το ίδιο με πριν και να της δώσω την όραση της αλλά πάλι τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί.

Τι στο διάολο συμβαίνει;! 

Καλησπέρα σας παιδιά 👀👀

Νέο κεφάλαιο το οποίο ελπίζω να σας αρέσει 💐💐

Ψηφίστε και σχολιαστε γιατί με βοηθάει πολύ 💬⭐