Bütün günahlar,karanlıkta işlenirdi. Koyu,kapkaranlık geceler bu yüzden ürkütücüydü belki de. Korku geceleri sarardı bedenini,kötü düşünceler beynini kemirir dururdu. Uykunda bile rahat edemezdin,korkunç rüyalar zehir ederdi gecelerini. Sonra sabah olurdu,gün ışığıyla mutlu olurdun. Günün aydınlandı diye sevinirdin. Ama bilmezdin ki,gündüz ışığıyla yanıltırdı. Geceler,bizim en karanlık gerçeğimizdi,belki de bu yüzden siyahı çok severdik. Gündüzün içinde ne sakladığı bilinmezdi. Zaten bütün darbeleri en güvendiklerimizden yemedik mı? Işıklara aldanıp,karanlıklara sırtımızı dönmedik mi? Korkularımız hep içimizde,karanlık hep bizimle. Oysa ışıklar yanıltıcı,önyargılı,insanlar acımasız. Peki,gündüz mü bize kapılarını açan yoksa gece mi karanlığıyla bizi saran?
(Kendi Eserim)
YOU ARE READING
Wind and Roses
Non-FictionRüzgar,güller,biraz da şiir ve düşünceler. Bazen de küçük,birbirinden bağımsız hikayeler.
