Hopeless

2. First Day

Zeiknat slenter ik door de school heen. Veel mensen zeggen dat je na bijna twee maanden vakantie blij moet zijn om weer naar school te gaan. Maar volgens mij ben ik niet de enige die hier nou echt niet op zit te wachten. Ik loop naar mijn kluisje toe en gooi de helft van mijn boeken erin.

'Hey.'

Hoor ik een stem steeds dichterbij komen. Ik doe mijn kluisje dicht en zie dat Alyssia naast me staat.

'Hey.' zeg ik terug met toch nog een beetje blijdschap op deze maandagmorgen.

Alyssia is al jaren mijn beste vriendin. We hebben elkaar ontmoet op de middelbare school. We zijn absoluut tegenpolen maar misschien maakt dat onze band wel zo sterk. Toen mijn moeder overleed was zij de enige die er echt voor me was. Mijn vader had het te druk met drinken en mijn andere familie woont ver weg. Ze is een van de weinige dingen in het leven dat me echt blij maakt.

Mijn leven is vrij simpel. Ik word niet gepest of zo maar ik word ook niet snel gezien. Veel vrienden heb ik ook niet. Alyssia is eigenlijk de enige vriendin die ik heb.

'Wat heb jij straks het eerste uur?' vraagt ze.

'Duits. Ik zit vandaag van een tot negen. Echt, schiet me alsjeblieft neer.'

'Nou, je overleeft het vast wel. En jou neerschieten?? Dat zal ik nooit doen. Ookal ga je smeken.'

Ik glimlach zacht. Alyssia is altijd zo lief. Ik ben haar zo dankbaar dat ze ondanks alles altijd bij me is gebleven en dat ze me altijd gesteund heeft.

'Ik ga nu ook. Ik heb nu scheikunde.'

'Ja, ik zie je straks.'

Ik neem afscheid van Alyssia en loop richting het goede lokaal. Onderweg zie ik dat ik les heb van een docent waar ik nog nooit eerder van gehoord heb.

Ik loop het lokaal in en ik maak oogcontact met de nieuwe docent. Hij kijkt me diep in mijn ogen en ik word er een beetje ongemakkelijk van. Ik kijk naar beneden en ga vervolgens ergens zitten bij het raam. Ik zit altijd bij het raam. Dat vind ik fijn. Want als het saai is kan je altijd nog naar buiten kijken, en denken aan dingen die je wel interesseren.

De bel gaat en iedereen zit op zijn plek. Ik leg mijn gezicht in mijn handen. Het feit dat ik na zes weken voor het eerst weer Duits heb maakt me een beetje misselijk. Ik heb namelijk een hekel aan Duits. Ik heb het alleen gekozen omdat het beter is dan Frans.

'Hallo allemaal. Mijn naam is Peter Hofman. Maar voor jullie is dat natuurlijk meneer Hofman. Ik ben een nieuwe docent hier op school. En ik heb heel veel zin om jullie les te gaan geven in jullie laatste jaar.' begon de nieuwe docent te praten.

Hij had een soort van zelfverzekerdheid maar ook een soort van onzekerheid in zijn korte maar toch wel duidelijke speech. Dat vond ik vreemd aan hem. Ik schatte de man tussen de dertig en de veertig. Maar veelbelovend was hij niet.

'Ik wil beginnen met een rustige les. Aan het einde van de les doe ik de absentie. Ook wil ik jullie na sommige lessen even kort spreken om jullie te leren kennen. We beginnen bovenaan de lijst.' ging meneer Hofman verder.

Aangezien mijn achternaam van Ambacht was en ik altijd als eerste was als het om lijsten ging, wist ik zeker dat het deze keer niet anders zou zijn.

'Dus we beginnen vandaag met Fleur van Ambacht. Wil je even je hand opsteken?'

Heel de klas begon me aan te kijken. Langzaam stak ik mijn rechterhand de lucht in.

'Oké dan. Ik spreek jou dan aan het einde van de les even. Oké?' zei meneer Hofman en ik knikte.