Anders

7

Toen Claire, Marilyn en de onbekende man, de vader van Marilyn, aankwamen op de kampplaats waar ze met Jacques en de anderen hadden afgesproken heerste er een ongewone stilte. Niemand vierde zijn herwonnen vrijheid. 

'Waar moeten we nu heen?' vroeg het Aziatische meisje. Ze stelde de vraag die niemand wilde stellen en iedereen keek me angstig aan.

'Ik heb wel een ideetje,' onderbrak Jacques de pijnlijke stilte.

We hadden er niet veel tijd voor nodig om allemaal weer in de busjes te stappen en we volgden allemaal in een lange stoet de wagen van Jacques. Claire zag de plek al voor Jacques hem aanwees. Een enorm huis verscheen aan de horizon. Nog voor de busjes stilstonden waren er al verschillende mensen uitgesprongen om het gebouw van dichtbij te bekijken. Je kon de enorme tuin en weilanden rondom het huis zien. Het huis stond eenzaam in het landschap en was ver van de bewoonde wereld gescheiden. 

'Hoe kom je hier aan?' hoorde ze Marilyn met veel ontzag in haar stem vragen. Het waren ook de eerste woorden die ze zei sinds.

'Het is niet van mij,' antwoordde Jacques vlotjes.

'Jacques!' zei Claire met enige frustratie in haar stem, 'Van wie is dit huis?'

'Wel, het is van jou,' zei hij schouderophalend, terwijl hij een sleutel in mijn hand drukte.

Later die avond arriveerde de vader van Claire, die inderdaad bevestigde dat het huis van Claire was. Hij had het na lang sparen gekocht zodat zijn dochter altijd een veilige haven had om naartoe te vluchten. 

Claire was hem nog nooit zo dankbaar geweest.