Anders

3

Het gebeurde op een uitzonderlijke, zomerse dag in oktober. Buiten begon de zon langzaam onder te gaan. Claire, toen twaalf jaar oud, zocht al uren naar haar ketting. Het kettinkje, dat ze van haar oma had gekregen, gaf haar een gevoel van veiligheid waar ze steeds vaker echt nood aan had. Ze was doodsbang voor haar broer, Dante. 

In het begin was het niet zo erg geweest. Het was begonnen met dingen stukmaken en de schuld in Claires schoenen te schuiven. Toen dat leek te werken begon hij op grotere schaal dingen uit te vreten. Hij kreeg toch nooit ergens de schuld van. Haar broer, amper zestien, was al een crimineel in het kwadraat.

Het is misschien niet eerlijk om te zeggen, maar Claire wist al op jonge leeftijd dat haar moeder een voorkeur had voor haar broer. Claire was steeds het kleine monstertje, het ongewenste kind, de mislukkeling en zo veel meer maar nooit iets goed. Het raakte Claire enorm hard, maar dat liet ze niet merken. Tranen werden namelijk zwaar afgestraft door haar moeder.

'Mama?' was ze voorzichtig begonnen.

'Wat!' snauwde haar moeder zonder op te kijken van haar werk.

'Dante heeft mijn ketting afgepakt,' had ze stilletjes gefluisterd, al op voorhand wetende dat het toch niets zou uithalen. Voor ze het wist gaf haar moeder haar een klap in haar gezicht.

'Hoe durf je zoiets nog maar te beweren!' krijste ze. 

Voor er meer klappen konden volgen, vluchtte Claire met tranen in haar ogen de kamer uit. Tranen stroomden over haar wangen en haar ademhaling ging gejaagd. Ze probeerde helder na te denken. 

Het zou nog uren duren voordat haar vader thuiskwam. Hij zou de ketting voor haar terughalen uit de klauwen van haar broer en dat was die dag waarschijnlijk de meest verstandigste keus geweest. Had ze toen maar op haar vader gewacht.

Ze duwde voorzichtig de deur van zijn kamer open in de hoop dat hij er niet was. Ze zag nog net de gordijnen wapperen door het open raam toen ze aan haar arm naar binnen werd gesleurd en tegen de grond gesmeten werd. Ze probeerde snel overeind te krabbelen, maar hij wierp haar opnieuw tegen de grond. Hij zat boven op haar en pinde haar vast tegen de grond, ze kon geen kant op. 

Ze wilde gillen maar hij snoerde haar de mond. Nu kon niemand haar horen, dus niemand zou haar komen redden. Ze trapte lucht en huilde, maar het haalde niets uit. 

Dante had een maniakale lach op zijn gezicht toen hij een Zwitsers zakmes uit zijn zak haalde. Claire huilde en hij veegde de tranen met het ongeopende mes weg. Hij keek bedachtzaam naar het mes en klapte het open. De glimlach op zijn gezicht werd alleen maar breder en bereikte zijn hoogte punt toen hij in haar arm sneed. Het was geen diepe snee, maar hij brandde. Claire voelde hoe het bloed opwelde en begon te stromen. 

Toen had ze het gevoeld. Een koude wind die door haar heen waaide, rond haar waaide. Ze sloot haar ogen en trapte. Ze raakte hem niet maar voelde wel zijn gewicht van haar lichaam erdwijnen. Het bloed stroomde nog steeds over haar arm, die inmiddels onder het bloed hing. Dante – verbaasd door de plotselinge wind keek om zich heen. Van zijn verwarring gebruik makend spurtte Claire naar de deur, maar Dante herstelde zich vlug en greep haar bij haar haar. Gillend draaide ze zich om en een nieuw wind raasde door de kamer. Ze voelde het en was niet bang.

Dante vloog naar de andere kant van de kamer en keek Claire aan met ogen die gevuld waren met verwarring en angst. Hij deed zijn mond open en Claire zag hem het woord mam nog vormen terwijl zij nog een derde en laatste ongecontroleerde windvlaag door de kamer liet razen. Hij knalde tegen de vensterbank, ze zag hem wankelen en uiteindelijk het besef in zijn ogen toen hij viel. 

Claire probeerde rustig adem te halen terwijl ze door het raam naar buiten keek. Dante lag met wijd opengesperde ogen die naar iets in de verte staarde in de tuin onder het raam. Zijn lichaam was in verschrikkelijke bochten gewrongen door de val. Ze voelde hoe gal in haar keelgat brandde en gaf over op het met bloed bevlekte tapijt. Ze raakte in paniek. Haar moeder zou haar na dit ongeluk zelfs niet meer in huis willen hebben of erger, zeker erger.

Na de eerste momenten van paniek nam haar gezonde verstand het langzaam over. Ze moest hier zo snel mogelijk weg. Nu, ze zo om zich heen keek, zag ze dat de kamer volledig in puin lag. Ze durfde niet eens naar haar eigen handen te kijken. De handen waar de plotse wind was uitgekomen.

Ze rende naar haar eigen kamer, greep haar rode jas en voor ze voorzichtig uit het raam klom, krabbelde ze nog snel een briefje met drie woorden.
Het spijt me.

Ze bleef nog even naast haar broer staan en twijfelde. Ze knielde, vouwde zijn handen samen en sloot zijn ogen. Ze bad tot wie haar ook wilde horen. Ze bad om vergiffenis voor wat ze zelf had gedaan, ze bad voor haar broer want hoe verschrikkelijk hij ook was, hij verdiende vergiffenis.

Een paar uur later vond haar moeder het ondergekotste, bebloede tapijt in de in puin geslagen kamer. Roepend om haar zoon kwam ze bij het raam terecht en toen ze hem onder aan het raam zag liggen gilde ze niet, ze liet geen traan. Er brak iets in haar en haar hart raakte gevuld met haat en de wil naar wraak.

Claire had urengelopen. Ze was doodop maar vooral doodsbang. Ze durfde niet achterom te kijken,bang dat zijn gezicht haar achtervolgde.
Voor ze die avond op een bankje in het park in slaap viel vroeg ze zichzelf nogaf wat er van haar moest worden.

Na een paar dagen van rondzwerven vond haar vader haar terwijl ze in de vuilbakvan een plaatselijk restaurant op zoek was naar iets eetbaar. Ze was hem mettranen in haar ogen in zijn armen gevallen. Ze vertelde hem alles en nog geenjaar later bouwden ze samen een nieuw leven op. Een nieuwe plek met nieuwekansen en het allerbelangrijkst: een mentor. Via-via had haar vader iemandgevonden met dezelfde verschijnselen als Claire. Maar van de ene op de anderedag was ze verdwenen.
Haar naam was Marilyn.