When The Right Time Comes

nine

"Ewan ko, pero magbihis ka na Bri nang makaalis na." tarantang sabi nito.

"Cci, kinakabahan ako." Napatingin siya sakin dahil sa pagamin ko ng nararamdaman ko. Napatigil siya sa ginagawa niya at he held both my shoulders,

"Ako din, Bri. Wag ka nang kabahan, okay? Nandito lang ako sa tabi mo."

I smiled at what he said, pero kinakabahan parin ako. He pulled me forward to hug him.

Nagbihis na ako ng maong shorts at tshirt lang at nagsuot ng slides. Nagpaalam kami kay ate Ben na nasa kwarto niya.

Pagkadating namin, they are gathered up in the side of the court. UPMBT plus some girls I don't know. Tahimik sila, naglakad kami papunta sakanila at sa likod kami pumwesto ni Ricci, nakatayo lang. some of them turned to look at us and smiled. A sad smile, what's going on?

"Anastacia got in a car accident." Narinig kong sinabi ni Juan, katabi ni Javi na iyak ng iyak. Napatakip ako ng bibig sa gulat. "Wala na siya."

Napaharap sakin bigla si Ricci habang nakabuka ang bibig. I looked at him with my mouth slightly hanged.

"Bri." Yun lang ang sinabi niya. Narinig kong nagiyakan ang mga tao sa paligid, hindi parin nagssink in na nawala na si Anastacia.

Hinila ako ni Ricci palabas at papunta sa kotse niya. Binuksan niya ang pinto at pinapasok ako at sinara. Pagkatapos ay umikot sa side niya.

"Bri, magsalita ka." Napatingin ulit ako sakanya, doon nagsink in ang lahat. I felt tears coming out of my eyes.

"You'll never leave me, right?" Tanong ko sakanya. Bigla niya akong niyakap. "I'll never leave you, Bri."

I started sobbing in his shoulders, he let me. I know he's tearing up too.

Hindi man kami ganoon kaclose ni Anastacia, we still had memories together. Eto nanaman ako, naiwanan nanaman. Namatayan nanaman. Humawak ako sa mga salita ni Ricci, hindi ko alam kung talagang hindi niya ako iiwanan pero I chose to hold on to his words. It is my choice to hold on to his words dahil tinulungan niyang makalaya sa sakit ang isang Brielle Gutierrez. I'll hold on to his words, whatever happens.

During the week of Anastacia's burial was hard and sad. She didn't deserve it, bata pa siya at napakabait niyang tao. That's how it is, best people die because when you're in a garden, the ones you usually pick up are the most beautiful flowers. That is what Anastacia was, beautiful.

Javi was a wreck, shempre ikaw ba naman mawala ng minamahal. Masakit talaga. Watching him cry, naalala ko ang sarili ko noon. You didn't know the next step you're going to take sa sobrang down. How you would carry on in life without that person you used to see everyday and do everything together. Nagising ka nalang isang araw at wala na siya. Iniwanan ka na niya.

"Are you okay?" Biglang natigil ang pagooverthink ko nang dumating si Ricci. He was holding two cups of coffee at binigay ito sakin. Kinuha ko ito and I smiled at him.

I watched him sit down next to me. Kakadalaw lang namin sa burol ni Anastacia at nandito kami sa labas ng starbucks, nagpapagpag.

I took a sip in my coffee. "Si Javi, samahan niyo palagi ha? Wag niyong iiwanan magisa." Sabi ko while looking at my coffee.

He nodded. "Kailangan na kailangan niya kami ngayon. Kawawa naman si Javi. Kung pwede lang ay pati sa pagtulog samahan ko siya, I'd do that para lang hindi niya mafeel na magisa siya."

"You're a good friend, Ricci." Tumingin na ako sakanya at nginitian siya.

"Tara na Bri. Maaga pa tayo bukas." I suddenly remembered, bukas na ang libing ni Anastacia.

-

We are currently inside the car of Ricci, dalawa lang kami at kakadating lang namin dito. Ricci got out of the car so sumunod na ako sa labas.

Nagaalanganin akong maglakad, bumabalik nanaman ang feeling. I'm in the same venue again, sementeryo. I couldn't walk dahil naaalala ko nang naaalala ang sakit noong oras na si mommy naman ang nasa lugar niya. Naramdaman kong namumuo ang luha sa mga mata ko at napatingin ako nang may humawak sa kamay ko. Suddenly, bigla akong lumambot.

"Ricci." Pabulong kong sinabi dahil hindi ako makapagsalita ng maayos. He saw the tears forming in my eyes at agad niya akong hinatak sa kanyang yakap. Agad ko din siyang niyakap pabalik.

"I'm here Bri, I'm here. I got you." Paulit ulit na sinasabi ni Ricci.

"Are you okay now?" Kumalas ng onti si Ricci sa yakap namin kaya ako na mismo ang mismong kumalas sa yakap at ngumiti sakanya.

"A little, nandiyan ka kasi." Niyakap ako ulit nito at hinalikan ang noo ko. Mabilis lang ang yakap namin na yon at hinawakan niya ang kamay ko.

He smiled at me at naglakad na siya kaya napalakad na din ako. He didn't take off our entwined hands, he caressed it. His hands calmed me. Kahit alam kong naaalala ko nanaman ang sakit noon, he calmed me. Gusto kong umiyak dahil last day na ito ni Anastacia sa mundo, but he's there to calm me and to make me strong.

Anastacia will forever be in my heart.

I know Anastacia doesn't want to leave Javi like this, someday someone will make him happy again and will never leave him ever again. I do hope it happens to him, sakin din sana. Sana hindi ako iwanan ni Ricci dahil masaya ako sakanya. He brings out the best in me.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Note: tandaan niyo si Anastacia. hehe.

may tanong ako :((

Paano ba makilala dito sa wattpad? :( Paano magkaron ng readers yung story huhu. 

Send tips please :D