The Protector (On hold/Editing)

Proloog

1 september 2014, Tyler-Riverdale's huis, London, Engeland, 8:02 AM

Ik voelde me gewichtloos. Mijn armen en benen zweefden maar wat in het rond en mijn haar wapperde voor mijn gezicht. Ik voelde een vreemd gevoel kriebelen in mijn buik en het kon maar één ding betekenen: ik was aan het vallen. En terwijl ik viel, zag ik mensen hoog boven in de lucht; op de wolken. Ze waren... elkaar aan het afslachten. Een overdonderend verdriet woelde opeens door me heen en tranen vlogen rond in de lucht. Ik snapte niet waarom ik plots zo verdrietig was; ik herkende niemand, en toch kwamen ze me bekend voor. Plots voelde ik een brandende pijn in mijn rug. Het leek alsof iemand één van mijn ledematen was aan het afsnijden. Uiteindelijk raakte ik de grond en de helse pijn brandde nog steeds. Met tranen keek ik op en zag er zo veel vallen. De helse pijn vergetend keek ik toe hoe ze allemaal vielen uit de lucht. Honderden krijsten uit in pijn en een inheems schuldgevoel borrelde in me op. Ik sloeg mijn vuist hard tegen de grond en plots begon 'ie te trillen. De grond scheurde onder me open en ik viel de diepte in. Een hels vuur ving me op en verbrandde me. De pijn was oorverdovend en ik sloeg uit in paniek. Ik zou wegkwijnen in deze brandende hel! Ik zou veranderen in as! Uit mijn keel ontsnapte een afschuwelijke kreet terwijl de vlammen me omringden. Ik voelde het; het vuur brandend aan mijn huid, en ik kon niets doen; niets. En plotseling deed het geen pijn meer: het vuur deed geen pijn meer. Ik voelde niets meer: geen verdriet, geen pijn, geen verlies; niets. Alles was weg. Terwijl ik viel, voelde ik me gewichtloos. Het woeste vuur bleef om me heen wakkeren en het slokte me op: de duisternis in.

Een luid gerinkel schudde me wakker uit mijn droom. Al kreunend opende ik moeizaam een oog en keek naar mijn wekker. Ik kreunde luider toen ik zag welke dag het was en hoe laat het was. Het was 8:04 AM en het was 1 september. Dat kon maar één ding betekenen: school. Met een diepe zucht drukte ik mijn wekker uit en draaide me om. Ik had nu echt geen zin in school. Maar mijn rust was van korte duur, omdat een zekere kleine brunette het zodanig nodig vond om mijn kamer binnen te stormen.

"Odette! Mama zegt dat je moet opstaan of je komt nog te laat op je eerste dag!" riep de kleine brunette met haar hoge, schriele stem. Al kermend draaide ik me naar de deur toe en griste snel een kussen voordat ik die naar de deur smeet. Het kleine kreng ontweek hem en stak haar tong naar me uit.

"Haha, gemist!" krijste ze treiterend en keek me bespottend aan. Net toen ik recht vloog uit mijn bed, maakte ze zich snel uit de voeten en stormde zo snel als de wind de trap af. Ik greep de deur vast en trok hem wijd open.

"Godverdomme, Sabrina! Blijf uit mijn kamer!" schreeuwde ik met een schorre stem en mijn stem echode door het gehele huis. Sabrina Mary Riverdale was een klein, irritant brunettetje met zeeblauwe ogen dat me steeds maar kwam lastigvallen; zeven dagen op zeven, 24 uur op 24! Het was echt niet te houden, maar ik moest er maar mee leren leven. Ze was nu eenmaal mijn kleine zus en die kon ik niet kiezen. Met een luide zucht sloot ik mijn deur en staarde verlangend naar mijn bed. Nu ik eenmaal wakker was, kon ik niet meer gaan slapen, verdomme. Dus moest ik me maar klaarmaken. Al jammerend stapte ik naar mijn kast toe en griste er een paar kleren uit. Plots hoorde ik een geklop aan de deur.

"Odette, haast je lieverd. De autorit naar je school duurt een kwartier, en we moeten Sabrina en Ryan eerst nog afzetten en je moet nog ontbijten," klonk de stem van mijn moeder achter de deur. Terwijl ik mijn pyjama uittrok, kreunde ik en nadien zuchtte ik luid. Mijn moeder kon soms echt zagen. Maar ach ja, die kon ik ook niet kiezen.

"Ja, mam, ik ben me aan het omkleden!" riep ik naar haar toe terwijl ik mijn bh aantrok. Geen douche vandaag, dus. Ik hoorde mijn moeder nog even een 'oké, lieverd' zeggen, voordat ik haar hoorde wegwandelen. Weer zuchtte ik en trok snel mijn kleren aan. Ik draaide naar links en wandelde richting mijn grote spiegel die aan de kant van de deur stond. Ik bekeek mezelf eens goed: ik had een donkere jeans aan met daarboven een gewone zwarte t-shirt. Snel griste ik ook een lang, geruit hemd uit lijn kast en knoopte het vast rond mijn heupen. Mijn lange, golvende zwarte haren vielen over mijn schouder tot aan mijn borst en het was weer eens wanordelijk. Ik jammerde zachtjes in mezelf en nam snel mijn haarborstel van mijn nachtkastje. Ik borstelde snel mijn haar en keek weer in de spiegel. Ik kreunde toen ik zag dat mijn haar niet wilde meewerken, maar ach; het kon ermee door. Ik boog me een beetje voorover om mijn gezicht te inspecteren naar spuitjes of muggenbeetje of uitslag of wat dan ook. Maar nee, mijn huid was nog altijd het gewoonlijke lijkbleek met een glad oppervlak. Ik inspecteerde ook mijn nagels om te zien of mijn zwarte nagellak er nog op zat. En ja, mijn nagels waren nog mooi zwart. Ik keek weer op en staarde naar mezelf. Mijn zeeblauwe ogen staarde me terug aan met een nerveuze blik. Het was mijn eerste dag op een nieuwe school. Alles zou goed verlopen, ik moest me nergens zorgen om maken. Mijn ogen vielen op mijn digitale klok waarop in blauw stond afgebeeld: 8:15 AM. Met een zucht griste ik mijn zwarte boekentas van de grond en wandelde mijn kamer uit. Ik deed de deur op slot, zodat mijn jongere broer en zus er niet in konden. Ik huppelde de trap af en maakte mijn weg naar de keuken. Mijn moeder keek op van haar tijdschrift en staarde me aan.

"Kijk eens wie ons eindelijk vereert met haar gezelschap. Je gezicht was toch niet vastgekleefd aan je kussen, mag ik hopen?" vroeg mijn moeder spottend terwijl ze van haar kopje thee een slokje nam. Sabrina en Ryan gniffelde zachtjes en aten - nee, schrap dat - schrokten van hun eten verder. Vol walging bekeek ik ze terwijl ik ging zitten aan tafel. Ik liet mijn boekentas op de grond vallen en begon meteen te eten van mijn sandwich met kaas. Naast me hoorde ik Ryan giechelen.

"Nee, ze was niet vastgekleefd aan haar kussen, maar eerder aan haar spiegel," grapte hij en stukjes brood vlogen uit zijn mond. Mijn moeder en Sabrina lachten luid op en ik keek Ryan met mijn meest sarcastische blik aan. Hij grinnikte gewoon en at zelfvoldaan verder van zijn broodje. Ryan Conan Riverdale was een klein mager ventje met bruin krullende haar met zeeblauwe ogen dat de schattigste snotaap en grappenmaker was van de buurt. Hij hield van grappen maken en mensen bedotten, maar hij hield het meeste ervan om zijn zussen te plagen. En ja, deze kon ik ook weer niet kiezen. Terwijl ik at, begon ik lichtjes te glimlachen. Want ook al waren ze soms een plaag, ik zou mijn familie nooit ruilen voor een ander. Na een paar minuten was iedereen al klaar met eten en hadden ze allemaal al hun jas en schoenen aangedaan, terwijl ik nog mijn thee aan het opdrinken was.

"Komaan, Odette! Straks kom je nog te laat!" riep mijn moeder vanuit de hal net toen ik mijn laatste slok nam. Snel legde ik mijn tas in de lavabo en veegde mijn mond af aan de mouw van mijn vest. Vlug griste ik mijn boekentas van de grond en wandelde snel naar de lege hal. Mijn moeder zat waarschijnlijk al in de auto te wachten met mijn broer en zus, dus deed ik vliegensvlug mijn schoenen aan. Na een momentje van gestuntel strompelde ik naar de deur en griste mijn sleutels uit het kommetje. Ik liep naar buiten zonder te vallen - wat een mirakel was in mijn geval - en deed snel de deur op slot. Ik draaide me om en keek om me heen, zoekend naar onze auto. Toen ik hem in het vizier had, rende ik er zo snel mogelijk naar toe. Mijn moeder keek met een opgeluchte blik en startte de auto al. Meteen klom ik erin en we reden weg. Ik keek naar de klok in de auto en er stond in wit: '8:32 AM'. Naast me hoorde ik mijn moeder zuchten.

"Als we geluk hebben, komen we net op tijd aan bij jou op school, Odette. Meisje toch, wat ben jij traag in de ochtend," mompelde ze en ik rolde gewoon mijn ogen terwijl ik mijn gsm en oortjes uit mijn boekentas nam. Ik stak mijn oortjes in mijn oren en zette mijn muziek aan. Een liedje van The Artic Monkeys begon te spelen en ik leunde mijn hoofd tegen het autoraam terwijl ik naar buiten staarde. Het enige wat er te zien was, was het ene huis na het andere. Drie of vier liedjes verder kwamen we aan bij Sabrina en Ryans scholen. Het waren twee scholen die over elkaar stonden: de ene was voor jongens en de andere voor meisjes. Mijn moeder stapte snel uit samen met de twee kleine ettertjes. Snel liepen ze alle drie naar Ryans school en mijn moeder gaf hem nog snel een kus op de wang voordat hij naar binnen ging. Net hetzelfde gebeurde er toen mijn moeder en Sabrina naar de overkant liepen: mijn moeder gaf Sabrina een kus voordat Sabrina met haar vriendinnen naar binnen wandelde. Gehaast stutte mijn moeder naar de auto - ze leek echt op een diva - en klom erin. Met een brede glimlach keek ze me aan en startte de auto. We reden weg van de twee scholen en hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe meer ik begon te vrezen over wat me te wachten stond:

De middelbare school.

____________________________________________________________________

Foto: Odette Riverdale (art by dctb)