Life's not only about roses

Proloog

Ik loop door de verlate gangen van onze school. In geen enkele gang is leven te bekennen.

Wat is dit toch? Waar is iedereen gebleven? Nergens kan ik mijn vriendinnen vinden. Niet alleen mijn vriendinnen zijn onvindbaar, al mijn schoolgenoten lijken van de aardbodem verdwenen te zijn.

Vandaag is toch onze eerste schooldag, waarom is er dan nog niemand op school?

Heb ik me dan vergist? Ik slenter van gang naar gang en open verschillende deuren. Maar tevergeefs. Het blijft leeg. Neuriënd wandel ik verder totdat ik bij mijn oude locker aankom. Gelukkig krijg ik dit jaar een nieuwe.

Zou er nog wat te vinden zijn in dit verroeste ding? Wat was die code ook alweer? Ik probeer verschillende combinaties, maar niets lijkt te werken. Nog een keer: 3 5 9 6... Dat was 'm.

*Klik* Het slot springt open!

Langzaam open ik het deurtje. Het eerste wat me tegenmoet komt is een muffe geur. Again, ik ga dit kluisje zo niet missen. Zoekend kijk ik in het kluisje. Niets meer te vinden helaas.

Terwijl ik mijn locker weer dicht sla waait er een papiertje uit. Ik duw mijn kluis eerst helemaal dicht en pak het papiertje daarna op. Ik vouw het open en krijg meteen een glimlach op mijn gezicht. Het is een foto van Lane. Ik draai het briefje om en probeer te ontcijferen wat er precies staat. Was dit zijn handschrift? Of het mijne? Als dat zo is moet ik mijn handschrift echt verbeteren. Ik vouw het fotootje weer dicht en stop het in mijn broekzak. Daarna loop ik verder de gang door.

Aan het einde van de gang hoor ik plots een hels kabaal. Gelach, geroep, gegil. Ik ren zo snel als ik kan naar de deur waar al het geluid vandaan komt en probeer hem te openen.

Tevergeefs. Ik geef een ruk aan de deurklink, maar het heeft geen zin. Hij zit op slot.

'Hallo?' Ik bonk tegen de deur. Even word het stil in het lokaal. Dan hoor ik een harde lach. Dat is overduidelijk de lach van Alexis, mijn beste vriendin.

Ik gluur door het raampje van de deur en probeer te volgen wat er gezegd word. Al mijn vriendinnen zitten er. Waarom laten ze me er niet in?

Ze praten opeens een stuk zachter en ik kan het niet meer horen door de deur heen. Nou komt dat liplezen toch nog eens van pas.

'Maxime is zo stom,' Waarom zegt Rose zoiets? 'Snapt ze niet dat we d'r alleen mogen om d'r geld?' De andere meiden beginnen te lachen.

Rose, Roxy, zelfs Alex..

Hoe heb ik ze als mijn beste vriendinnen kunnen zien? Waarom had ik dít niet door?

'Verdomme.' Vloek ik hard. Iets te hard. Iedereen draait zich om en Roxy loopt naar de deur.

'Kijk wie we daar hebben! Hallo, Maxime.'

Ik wil een stap naar achteren zetten maar Roxy trekt me het lokaal in.

'Kom er toch gezellig bij zitten.' Alex kijkt me met een achterbakse grijns aan.

Rose duwt me op een stoel en houd mijn armen vast.

Er word op de deur geklopt en Alex trippelt er op haar naaldhakken heen. Alex in naaldhakken? Dat is een vreemd aanblik. Normaal draagt ze alleen gympen. Het liefst Nikes.

'Lane baby, Hi. Boys, kom allemaal gezellig binnen.'

Lane, mijn broer en de rest van onze vrienden komen het lokaal in lopen. Wát doen zij hier opeens?

Alex trekt Lane achter zich aan en duwt plots haar lippen tegen die van hem. Ik wil opstaan en wegrennen, dit hoef ik níet te zien hoor. Maar Rose en Roxy houden me vast. Hebben ze dan echt zo'n hekel aan me? En waarom dan wel aan mij maar nier aan mijn broer? Of gaan ze dit ook bij hem doen?

Langzaam zak ik weg en zie ik niets meer van wat er gaande is...

*****
Ik schiet hijgend omhoog en kijk naar mijn wekker 3.00 am.

It was just a dream.
Adem in, adem uit. Adem in, adem uit.

You'll be fine.. Ceep calm.. You'll be fine.