Life's not only about roses

Hoofdstuk 6

We zijn ondertussen enkele dagen verder en we hebben de eerste week alweer bijna overleefd.

Het is vrijdag ochtend, of terwijl: Game day. Wat betekent dat ik in mijn cheerleading outfit naar school moet vandaag.

It's all about the school spirit!

Afgelopen dinsdag heb ik me samen met Rosy weer opgegeven voor dit jaars cheer-team. Toen ik haar vertelde dat ik ook weer mee wilde doen was ze ontzettend blij. Sindsdien hebben we iedere dag training gehad. Dit is normaal niet zo gebruikelijk, maar deze week was het nodig aangezien vanavond de eerste football wedstrijd is. We willen natuurlijk geen flater slaan voor een volle tribune.

Gelukkig zijn het ieder jaar dezelfde dansjes en kende ik de meeste nog wel.

Verder heb ik me dinsdag nog opgegeven voor key club en artistry club. De tweede club staat volledig in het teken van kunst en artisticiteit, maakt niet uit op welke manier. In deze club behandelen we dan ook verschillende artistieke onderwerpen. Het is een leuke manier om nieuwe kunstvormen beter te leren kennen. We krijgen bijvoorbeeld een fotografie cursus en houden ons bezig met creative writing. Verder mogen we natuurlijk ook gewoon tekenen en schilderen. Even een lekkere uitlaatklep na zo'n vermoeiende dag. Deze club is helaas maar één keer in de week, namelijk op woensdag.

Ik hoor mijn wekker voor de tweede keer af gaan. Met moeite draai ik me om en druk op de knop, zodat het geluid uit gaat. Ugh. Ik wil nog niet opstaan, maar als ik nu mijn bed niet uit kom dan vertrekt Thomas naar school zonder mij.

Ik spring uit mijn bed en raap mijn cheer outfit bij elkaar. Daarna loop ik gauw naar de badkamer. Gelukkig is deze vrij, maar dat betekent dat ik echt op moet schieten want Thomas is dus al klaar.

Ik kleed me gauw om en doe mijn haar in een knotje. Met mijn korte haar kan ik niet heel veel anders, maar ik laat straks een van de meiden twee vlechtjes maken, dan draai ik die daarna opnieuw in een knotje.

Ik doe snel nog wat make up op. Niet te veel want na school gaan we met het team optutten voor de wedstrijd van vanavond. Gelukkig is het een thuis wedstrijd en hoeven we niet met de school bus naar een andere locatie toe. Dat geeft ons wat meer tijd.

Zodra ik klaar ben haast ik me weer naar mijn eigen kamer en raap gauw mijn schooltas van de grond. Net op dat moment hoor ik Thomas vanaf beneden roepen. 'Max we moeten gaan!' Hij klinkt een beetje geïrriteerd.

'Coming!' Roep ik gauw terug terwijl ik de trap af dender.

'Finally. Here, I got you some breakfast.' Hij gooit een shaker met yoghurt en wat fruit mijn kant op.

'Thanks Thomas.'

'Ja, ja kom nou maar!' Zucht hij.

Ik trek gauw mijn schoenen aan, roep mijn moeder gedag en ren achter Thomas aan naar buiten.

'Are you nervous for the first game?' Vraag ik hem als we in de auto zitten.

'A little. Maar de school waar we tegen spelen winnen we normaal met gemak van, dus hopelijk dit jaar ook.' Vertelt hij.

'Oh ja, we spelen tegen Hazleton toch?'

Hij knikt.

Hazleton is een klein plaatsje, ongeveer 20 minuutjes bij Scranton vandaan. Niet veel te beleven daar. We kennen de meeste leerlingen van die school wel. Ze komen vaak naar Scranton om te chillen, bovendien zien we ze met iedere sport wedstrijd of bijzondere gelegenheid.

De cheerleaders van Hazleton zijn echt leuke meiden. Ik heb best veel contact met een van de meisjes uit dat team. Haar naam is Olivia en ook zij is een Junior dit jaar. Op het moment heb ik haar al een tijdje niet gesproken. Misschien moet ik haar eens appen, voor de wedstrijd van vanavond. Hopelijk kan ze blijven slapen.