Little Do We Know || slow update

Kabanata 7

Kabanata 7

I tried to open my eyes but my eyelids feels so heavy. I'm so dizzy, it's like my head would crack to open. Hang over. Sinubukan ko na hindi matumba papunta ng banyo. One look at the mirror and tells me my head is as just bad. Dry lips, messy hair and growling stomach. I badly need water.

My head is pounding hard while I was taking a bath. Hindi na talaga ako uulit. Alcohol is definitely not for me pero ayos lang, ang mahalaga ay panandalian kong nakalimutan ang problema. I also had fun with my friends too pero last na talaga 'yon.

I already feel fresh from the bath. Pati ang amoy ng alcohol ay nawala rin pero ang mga alaga ko siya tiyan at patuloy na nag- iingay. Lumabas na ako ng banyo, suot ay isang short at simpleng t- shirt. Wala si Penelope at Cielo sa kama nila. Nasa baba na ba sila?

Naabutan ko silang kumakain ng breakfast. They didn't bother to wake me up. Masigla silang lahat. Ako lang ba ang may hang over? Unfair. I held my temple dahil masakit talaga ang ulo ko.

I saw Garret's brow arched a little. "Hang over?" he asked. Napatingin rin ang ibang kaibigan sa'kin. Totoo ba 'to? Alam kong sanay sila pero kahit mild headache lang? I nodded as I sat beside Quinno. Ang arrangement ay tulad pa rin ng kagabi.

Garret sipped from his coffee. "Would you like one?" tanong niya nang nahagip ang tingin ko.

I smiled. "Yes, please..." I replied. Sa tingin ko ay makakatulong ang kape para gumaan naman kahit konti ang pakiramdam ko.

Nakita ko ang pagtayo niya, siya ata ang magtitimpla. Mabuti nalang at hindi masiyado mapait ang kape na binigay niya. I like my coffee sweet. Patuloy ang kwentuhan sa hapag- kainan pero hindi ko magawang makipagsabayan. Iniinda pa rin ang sakit ng ulo. Feeling ko tuloy ay ito ang unang beses na nalasing ako ng todo. The coffee was useless.

I forced myself to eat kahit walang gana. Siguradong puro alak ang laman ng tiyan ko. Ayaw ko rin naman magkasakit. Who's gonna take care of me? Quinno? ate Soling? Makakaabala pa ako.

Andy looked at me. "You should've come with us sometimes sa bar para hindi ka madaling tamaan ng alak."

Umiling ako. "Wala rin naman akong plano na araw- arawin ang pag- iinom, Andy..." I said. Sa tingin ko ay hindi na rin ako uulit. My head hurts so bad. Ayaw ko ng maranasan ulit. Alcohol is a great companion. In moments of stress, anger or any problems you're going through. They drink to escape from their reality. To have some fun. I don't think it works for me, though. Kahit anong takbo ko sa reyalidad ay patuloy akong minumulat ng sakit.

Andy shrugged. "It's up to you, gusto ko lang na maranasan mo ang mga experience namin. Party and socialize."

"Masakit pa rin ba?" Penelope asked. She's worried. Tumango lamang ako. "May gamot ka ba, Garret?" tinanong niya si Garret na agad naman tumayo. Naabala ng utos ni Penelope ang pagkain niya. Nakakahiya man ngunit walang ibang mauutusan sapagkat siya lamang ang may alam kung saan ang mga gamot. It's his house we're talking about.

Ilang sandali pa ay bumalik na ito na may dalang gamot at tubig. He gently placed it at the table. "Drink it, makakatulong 'yan," he muttered.

We decided to watch some movies. Hindi ko alam kung gusto ba talaga nila or they're taking cosideration of me dahil masakit ang ulo ko.

"Sigurado kayo?" I asked them, just to make sure na gusto nila ito. We're here to enjoy. Ayaw ko naman maging hadlang sa kagustuhan nila. Kung gusto nilang uminom ay hahayaan ko sila. Pwede naman akong sumali. Hindi ko tuloy mapigilan at nakaramdam ang konti iritasyon sa sarili. KJ ko talaga.