Little Do We Know || slow update

Kabanata 3

Kabanata 3

I can feel the rays and heat of the sun against my skin. Napatulala muna ako sa kisame bago bumangon. Inayos ko ang mga nakakalat na libro at ipinasok ito sa aking bag. Nagsimula na akong mag- ayos dahil maaga akong pupunta sa eskwelahan. I'm wearing a blant tank top and yoga pants with a dirty white cardigan and paired it with a white shoes. It's thursday so we're allowed to wear civillian.

Bumaba na ako upang makapag- almusal.
I sat at the center of a 12 seater dining table, matagal na ang lamesang ito na napakalaki para sa akin ngunit hindi na ako nag- abala pang bumili ng mas maliit. The furnitures are really old ngunit mapapakinabangan pa din naman dahil sa pag- aalaga ni ate Soling.

I also don't want to change the interior of the house cause each end has a memory of my past.... both happy and sad memories.

"Maaga ka ata ngayon Margaret, may usapan ba kayo ni Quinno?" tanong sa akin ni ate Soling habang hinahanda ang hapag- kainan.

"Ay wala po, magco- comute po ako ngayon."

"Hindi ka pa susunduin ng kaibigan mo?"

"Ayaw ko na pong abalahin, mag- aaral rin po kasi ako sa library." sabi ko at nagsimula nang kumain.

"Kailanman ay hindi ka naging abala sa kaniya iha, para na kayong magkapatid," sabi nito at ngumiti lamang ako sa kaniya. Totoo naman talaga, hindi pinaparamdam sa akin ni Quinno na disturbo ako sa kaniya. Nakakahiya man ay wala naman na akong magawa.

I decided to just walk cause it's still so early, the cold breeze brushed into my skin. In times like this, I always feel so lonely even though I have friends who truly loves me.

Kailan ba ako mabubuo?
Kailan ko ba ako magiging masaya?

Those questions defined me for who I am right now. Nabubuhay ako dahil sa mga tanong na iyon... umaasa na balang araw ay mararanasan ko ang tunay na kaligayahan. Gustuhin ko mang maging masaya ay napapangunahan ako ng takot, hindi pa ako handa sa kahit anong panibagong sakit.

I would rather ride a jeepney than a cab so I hailed one. Ayaw ko rin namang waldasin ang pera ng mga magulang ko kahit sobra- sobra ang binibigay nila. Well... it is the only thing that they can provide for me. Hindi ko maiwasang malungkot bagaman sanay na ako sa sitwasyong ko.

I arrived at the school at exactly 6:15 am. Dumiretso na ako sa library upang makapag- simulang magbasa. I overslept last night so I'm pretty sure I looked like a panda right now.

There were only few students at the library cause it's too early, class starts at 8:00 am. I started studying when I felt someone is staring at me. It's Garret, nakaupo siya sa harap ng lamesa ko. Tumayo siya at napansin ko ang dalawang baso na hawak niya.

"Good morning, you want?" he asked and offered me a cup of coffee. Tiningnan ko lamang iyon. "It's for Penelope but I think she'll be late kaya sayo nalang, sayang naman kung itatapon ko," dugtong niya.

"Thanks," sabi ko at tinanggap na ang kape. Umupo siya sa harap ko at nagpatuloy na ako sa pagbabasa. Randam ko ang mga titig niya pero hindi ko nalang iyon pinansin.

"Goodmorning," bungad nito sa kabilang linya.

"Do you want me to pick you up?" tanong nito. Nang natapos na ang tawag ay humingi ito ng tawad sa akin. "I'm sorry, it's just Penelope..."

"It's fine, kaibigan ko rin yun," sagot ko. Akala ko ay aalis siya upang sunduin si Penelope pero hindi man lang ito umalis sa harap ko. "You're not going to pick her up?" I asked.

"No," he said. Pinagpatuloy ko na ang pagbabasa at tinuon na ang buong atensiyon sa libro. Tahimik lang ang lalakeng kasama ko at hindi na muling nagsalita.  My phone suddenly rang-- oh shit!