FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Paramparça ettin beni, dağıttın. Ben ilk defa dağıttıklarını topla diye gelemiyorum sana. Biliyorum ruhumun dağılan parçalarını ellerin kan revan içinde kalsa da toplarsın ama gelemiyorum işte sana. Bu defa sen gelsen olmaz mı?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
43.Bölüm: "Yuvasından Ayrı Kanadı Kırık Sarı Kuş"
Bu hayatta neyden çok korkarsan o gelirmiş başına. Ben neyden çok korktuysam o geldi hep başıma. Ayşegül'ü kaybetmekten çok korktum ve şimdi o yanımda yok. Olsaydı sarılırdım ona, ağlardım. Biliyorum o da benle ağlardı. Belki de şu an beni izleyip ağlıyor. Ona en ihtiyacım olduğu zamanda yanımda olmadığı için çok üzülüyor belki de. Kime tutunacağım ben şimdi? Eymen... O da yok. Ben onu da kaybetmekten çok korktum ve korktuğum başıma geldi. Ben onu da kaybettim. Söylediğim yalanlar beni çıkmaz bir sokakta yapayalnız bıraktı.
Çok acı çekiyorum. Daha ne kadar acı çekebilirim ki diye düşünürken acımın üzerine kaçak kat çıkılıyor resmen. Çektiğim acıyı tarif edecek kelime dağarcığına sahip değilim ki bu acıyı tarif edecek takatim de yok ama bilin, ben haddinden fazla kanıyorum. Hissediyor musunuz? Ben hissediyorum. Hislerim bile çok yorgun biliyor musunuz?
Yarası olanın acısı eksik olmaz hiç. Çok yaralarım vardı benim, hala var. Yaralarımın çoğunu Eymen sardı, Eymen iyileştirdi ama o iyileştirdiği yerden kanattı beni. Şimdi gitsem ona, sarılsam, biliyorum tekrar iyileşeceğim, yaralarımı öperek saracak onu da biliyorum ama gidemiyorum ki ben ona. Gidemiyorum işte, elimde değil. Mesele gurur filan da değil. Ben anlatamıyorum ama siz anlayın n'olur. Birileri de anlasın beni. Anlaşılmaya o kadar çok ihtiyacım var ki.
Kimseye anlatamadığımı, kimse üzülmesin diye içime attıklarımı denize haykırıyorum. Dilimi parçalayan isyanları denizin hırçın dalgalarına savuruyorum. Bütün acımı deniz alsın götürsün istiyorum.
Tepeden tırnağa acıydım zaten ben. Deniz acımı alıp götürse ne kalır ki geriye benden?
Hastaneden ardıma bakmadan koşarak çıktığımda ayaklarım beni sahile getirdi ve ben ne kadar olduğunu kestiremediğim bir vakittir burdaydım ve içimde birikenleri denizin mavilerine kusuyordum zira rahatlamaya ihtiyacım var.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
