FİNAL OLDU!!!!
Umuda sarılmış kalplerin hikayesi...
Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi...
Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi...
Bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7.Bölüm: "İnanıyorum"
Adımı ilk defa söylediğin o anı hiç unutmayacağım Bana ilk kez gülüşünü hele İlk sarılışını mesela Ben seni ölsem unutmayacağım Daha senle yaşanacak ne varsa Sonsuzluğa ayırdım ben, sakladım yıldızların arasına
Bir yerde okumuştum; Bir dağın tepesine çıkıp bağırdığınızı düşünün. O dağın tepesinde bağırırken ağzınızdan çıkan sözler dağın yamaçlarına çarparak size geri döner yani sözleriniz yankı ile tekrarlanır. Hayat da öyledir işte. Sen hayata ne verirsen hayat da karşılık olarak sana aynısını verir. Sen hayata hoşgörü, saygı, sevgi verirsen hayattan da saygı, sevgi, hoşgörü alırsın.
Ben Eymen'e sevgimi cömertçe sunarsam o da bana sevgi verir miydi? Versin istiyordum. Beni çok değil azıcık da olsa sevsin istiyordum.
Biliyordum onun içinde insanlara karşı sevgi olduğunu lâkin o bu sevgisini öfkesinin ardına gizliyordu. Belki daha güçlü görünmek istiyordu, yahut kimse ona acısın istemiyordu. Bu hastalık neden bir başkasını değil de beni buldu diye düşünüyordur.
O yüreğinde beslediği sevgiyi içindeki gizli bir sandığa kilitlemiş etrafını öfke dikenleriyle sarmıştı. Ben o dikenlerin üzerinde yürümeye başlamıştım o odaya adımımı attığım gün. Dikenler ayağıma batacak, canımı yakacaktı ama ben yürümeye devam edecektim. O sevgiye ulaşana dek. Onun sevgisini kazanana dek. Bu gün değil ama elbet birgün...
Nisan yağmurunun damlaları camıma düşüyordu pıt pıt. Bu görsel şöleni izlerken Eymen de her zamanki gibi zihnimde geziniyordu. Söylediği sözler aklıma örülürken ilmek ilmek yüklediği anlamlar ise sonbahar yaprakları gibi yüreğime düşüyordu tek tek. Oysaki sıcacık bir gülüşü, umut dolu bakışları süpürüp atmaz mıydı o sözlerin yazılı olduğu kuru yaprakları? Getirmez miydi içimin diyarlarına baharı?
Kahvemden bir yudum daha alacağım sırada odamın kapısı alçak bir tınıda çalınınca omzumun üstünden kapıya doğru bakıp "Gir" dedim kapının arkasındaki kişinin beni duyacağı bir tonda.
Oturduğum sandalyede zemine bastığım ayaklarımı karnıma doğru çekerken kapım açıldı ve aynı şekilde geri kapatıldı.
"Bitirdin mi proje ödevini yavrum?" Diyen anneme baktım yorgun gözlerle. Yanıma gelmiş saçlarımı okşarken uykumun daha çabuk gelmesine olanak sağlamıştı.
Kafamı belli belirsiz salladım. "Bitti sayılır annecim. Son rötuşları kaldı."
"Gözlerin uyku diye bağırıyor kızım. Uyu artık. Sersem tavuk gibi gezersin valla ortalıkta sabah."
