Short Stories

Il mio ultimo respiro (NL)

Fantasy is hardly an escape from reality. It's a way of understanding it.

- Lloyd Alexander

Het leven is net als een rivier. Het stroomt maar één kant op. Als je iets gedaan hebt, kan je het niet meer ongedaan maken. Met die gedachte ga ik zitten. Kijkend, naar wat er om me heen gebeurt. Hoe de golven tegen de rand van de rivier aan kletsten. Kijkend naar de vuurvliegjes, die de donkere atmosfeer verlichten met hun aanwezigheid. Hoe de bladeren bijna in overeenstemming met elkaar bewegen in het maanlicht.

Het enige geluid wat ik nog hoor, is het water. Af en toe hoor ik ergens een vogel die in de verte prachtig aan het zingen is of een huilende hond, die iemand zoekt om mee te praten. Maar meer ook niet. Ik kijk strak voor me uit, en ga in het zachte gras liggen. Het voelt voor een moment alsof ik de hele wereld aankan. Ik laat mijn blik afdwalen van ster naar ster. Kijkend, naar de rustige harmonie van de dansende hemellichamen, terwijl ik het lichte lentebriesje over me heen laat waaien. Ik maak mijn hoofd leeg. Zet alles van me af. Zoals ik altijd doe, als ik hier kom. Het blijft me verbazen hoe vredig de natuur is. Het is hier nog compleet ongeschonden door de neerhalende hand van de mens. Ik vraag me af hoelang dat nog gaat duren. Maar als het zover is, zal ik er niet meer zijn om dat te kunnen bestrijden. Het aroma van het gras en het water heeft iets relaxend. Het voelt kalm aan. Veilig zelfs. De enige plek waar ik alle onrust en verwarring in mijn leven los kan laten, is hier. Alle gedachten in mijn hoofd, verstommen. Daarom kom ik er ook zo graag. Het is een soort pauze in mijn warrige leven. Elke keer dat ik hier kom, voelen mijn gedachten plotseling niet meer aan als een labyrint. Het is alsof ik een heel ander persoon word, zodra de onderkant van mijn schoen het groene gras aanraakt. Ik sta op en loop naar voren. Ik doe mijn schoenen en sokken uit, stroop mijn broek op, en ga met mijn voeten in het water zitten. Koud, maar verfrissend. Ik geniet van de weerspiegeling van de sterren en de maan in het water. Het is net een geschilderd plaatje. Te mooi om waar te kunnen zijn. Ik begin van alles en nog wat te tellen. Vissen, bomen, bladeren, vuurvliegjes, sterren, bloemen, kikkers. Puur en alleen, om de tijd te verdrijven. Om nog te genieten van alles wat hier is. Ik zie de zon opkomen. Ik geniet nog één laatste keer van de eindeloze en oogverblindende kleuren die de zonsopgang met zich meebrengt. Konijnen komen uit hun holletjes, bloemen gaan weer open, beien beginnen weer te zoemen. De wereld wordt weer wakker. Want zo werkt het. Je kan de tijd niet terugdraaien als je eenmaal iets gedaan hebt. Dus de wereld gaat verder. Met of zonder jou erin.

Ik kijk nog een laatste keer omhoog, en zeg tegen mezelf: "Il mio ultimo respiro."

Mijn, laatste ademhaal.